Op 20 april 2005 kondigde de familie Hariri aan dat Saad Hariri de Toekomstbeweging zou leiden, een in hoofdzaak soennitische beweging die door zijn overleden vader was opgericht en werd geleid. Hij was de leider van de 14 maart-alliantie, een coalitie van politieke groeperingen die is voortgekomen uit de Cedarrevolutie die, door massale volksdemonstraties en steun van het Westen, in 2005 leidde tot de terugtrekking van de Syrische troepen uit Libanon na een aanwezigheid van 29 jaar.
Eerste ambtstermijn en instortingEdit
Hariri werd voor het eerst verkozen tot premier van 9 november 2009 tot 13 juni 2011.
Op 12 januari 2011, enkele minuten nadat Hariri in het Oval Office had geposeerd voor foto’s met president Barack Obama, stapten de oppositiepartijen uit zijn kabinet van de eenheidsregering, waardoor het instortte. De terugtrekking van Hezbollah en zijn bondgenoten was het gevolg van politieke spanningen die voortvloeiden uit onderzoeken naar de moord op Rafic Hariri. Hezbollah-agenten werden ervan beschuldigd Rafic Hariri te hebben vermoord.
Hariri bleef nog vier maanden aan als demissionair premier. De nieuwe Libanese regering werd op 13 juni 2011 gevormd en stond onder leiding van Najib Mikati. Mikati vormde een door 8 maart geleide regeringscoalitie.
Syrisch arrestatiebevelEdit
Op 12 december 2012 vaardigde Syrië een arrestatiebevel uit tegen Hariri, de plaatsvervanger van het Toekomstblok Okab Sakr en Louay Almokdad, ambtenaar van het Vrije Syrische Leger, op beschuldiging van het bewapenen van en het verlenen van financiële steun aan Syrische oppositiegroepen. Hariri legde een verklaring af waarin hij Bashar Assad een “monster” noemde.
Tweede ambtstermijnEdit
Na een impasse van meer dan twee jaar bij de verkiezing van een president, werd Michel Aoun gekozen. Kort daarna ondertekende Aoun een decreet waarbij Hariri voor de tweede keer tot premier werd benoemd en hij trad op 18 december 2016 aan.
Geschil met Saoedi-ArabiëEdit
Op 4 november 2017 bood Hariri in een op televisie uitgezonden verklaring van Saoedi-Arabië zijn ontslag aan, waarbij hij de politieke overmacht van Iran en Hezbollah in de regio Midden-Oosten en de vrees voor moord aanhaalde. Iran verwierp de opmerkingen van Saad Hariri met klem en noemde zijn aftreden onderdeel van een complot van de Verenigde Staten, Israël en Saoedi-Arabië om de spanningen in het Midden-Oosten op te voeren. Het Libanese leger reageerde met een verklaring dat de inlichtingen waarover het beschikte, naast de lopende arrestaties en onderzoeken, niet hadden uitgewezen dat er “plannen voor moordaanslagen in het land aanwezig waren.”
De meeste Libanese groeperingen die Iran aanhangen of sji’ieten aanhangen, waaronder Hezbollah, behoorden tot de eersten die Saoedi-Arabië ervan beschuldigden Hariri te gijzelen; de medewerkers van Hariri en Saoedische functionarissen ontkenden dit vervolgens. Verschillende Libanese commentatoren staken de draak met de vrijgegeven foto’s van Hariri in Saudi-Arabië omdat ze leken op de foto’s van gijzelaars. De anti-Hezbollah blogger Michael Young verklaarde dat hij niet dacht dat Hariri een daadwerkelijke gijzelaar van het Saudische regime was, maar dat de situatie Hariri’s nauwe banden met hen bevestigde. De Libanees-Amerikaanse politicoloog As’ad AbuKhalil beweerde evenwel dat de Saoedi’s Hariri gevangen hadden genomen en fysiek in bedwang hadden gehouden en hadden mishandeld alvorens hem te bevelen zijn ontslag bekend te maken. In november werd bekend dat Hariri op weg was van Saudi-Arabië naar de Verenigde Arabische Emiraten. De media van Hariri’s eigen partij meldden dat hij vervolgens zou doorreizen naar Bahrein en later terug naar Beiroet, maar deze beide reizen werden vervolgens geannuleerd en hij werd teruggestuurd naar Riyadh. Hariri’s bondgenoten, die zich gewoonlijk achter Saoedi-Arabië schaarden, sloten zich vervolgens bij de andere partijen aan in hun bezorgdheid over de beperking van Hariri’s vrijheid door Saoedi-Arabië. De meerderheid van de Libanese regering verzocht om zijn terugkeer. Op 11 november gaf de Libanese president Michel Aoun de volgende verklaring af “Libanon accepteert niet dat zijn premier zich in een situatie bevindt die in strijd is met internationale verdragen en de standaardregels in relaties tussen staten.”
Later in november vertrok Hariri naar Frankrijk voor een ontmoeting met de Franse president Emmanuel Macron. Macron verzocht hem specifiek om zijn vrouw en kinderen mee te nemen. Hij kon een dergelijk verzoek doen dankzij Hariri’s Franse staatsburgerschap. Hariri verklaarde op 21 november in Beiroet dat hij zijn aftreden had opgeschort. Hij verklaarde dat president Michel Aoun hem had gevraagd “het op te schorten in afwachting van verder overleg”. Hij weigerde te praten over wat er in Saudi-Arabië is gebeurd en beweerde dat de gebeurtenissen niet openbaar zullen worden gemaakt. Hij herriep zijn ontslag op 5 december en verklaarde dat alle leden van de regering hadden afgesproken zich buiten conflicten in Arabische landen te houden.
2019 protesten en ontslagEdit
Midden oktober 2019 begon een populaire protestbeweging die opriep tot meer verantwoordingsplicht en transparantie in de politiek. Zijn regering werd door het Libanese volk alom als corrupt gezien. Op 29 oktober bood Hariri zijn ontslag aan als een concessie, zeggende: “Dit is in antwoord op de wil en de vraag van de duizenden Libanezen die verandering eisen”. De volgende dag aanvaardde president Michel Aoun het ontslag, maar verzocht hij Hariri in functie te blijven tot een opvolger was benoemd. Hassan Diab, de voormalige minister van Onderwijs, werd op 21 januari 2020 in die functie benoemd. Op 10 augustus 2020 nam Diab ontslag in de nasleep van de explosie in Beiroet als gevolg van toenemende politieke druk en woede op de Libanese regering voor hun falen om de ramp te voorkomen, verergerd door bestaande politieke spanningen en omwentelingen in het land.
2020 AanwijzingEdit
Na het ontslag van Diab, gaven Hariri en de club van premiers de voorkeur aan de Libanese ambassadeur in Duitsland Mustapha Adib om de volgende premier te worden. Hoewel hij op 30 augustus door 90 van de 120 parlementsleden werd voorgedragen, trad hij drie weken later af nadat hij er niet in was geslaagd een nieuw kabinet te vormen.
Op 8 oktober kondigde Hariri in een interview aan dat hij “zeker een kandidaat” is voor de positie, en riep andere politieke partijen op om wat het “Franse initiatief” wordt genoemd niet te verspillen. Op 22 oktober werd Saad Hariri herbenoemd tot premier. Hij kreeg de steun van zijn Beweging voor de Toekomst, PSP en Amal Beweging en kreeg 65 stemmen, 4 minder dan zijn voorganger Diab, terwijl Hezbollah samen met de belangrijkste christelijke partijen, Vrije Patriottische Beweging en Libanese Krachten, hem niet steunden.
Na 152 dagen en 18 ontmoetingen met Aoun, is hij er nog niet in geslaagd een regering te vormen. Hij ontmoette Recep Tayyip Erdoğan in Turkije in januari 2021, Abdel Fattah el-Sisi in Egypte in februari, en bezocht Mohammed bin Zayed in de Verenigde Arabische Emiraten meerdere malen. Hariri werd bekritiseerd omdat hij veel tijd buiten Libanon doorbracht, terwijl het ontbreken van een regering de financiële crisis in het land verergerde, en zijn reizen werden gezien als een poging om de steun die hij van Saudi-Arabië miste te compenseren.
Op 16 maart bereikte de wisselkoers 15000 Libanese ponden voor de dollar. De volgende dag riep Aoun Hariri op voor een ontmoeting. Na de ontmoeting kondigde Hariri aan dat de regering spoedig gevormd zou kunnen worden. Op 29 maart beweerde hij echter dat Aoun een formatie voorstelde die de blokkerende derde voor de FPM bevatte, die hij verwierp, en hij gaf een andere formatie bestaande uit 18 ministers vrij aan de media.