De prijs van schalie-olie versus conventionele olie: Een overzicht
Hydraulisch breken, ook wel fracking genoemd, is een belangrijke technologische vooruitgang voor de olie- en gasindustrie. Naast het ontsluiten van een duizelingwekkende hoeveelheid aardgas voor productie, stelt fracking winningsbedrijven in staat om zogenaamde “tight oil” te winnen uit afzettingen die enkele decennia geleden nog onwerkbaar waren.
De nieuwe technologie heeft echter ook nieuwe kosten met zich meegebracht voor het oliewinningsproces. In dit artikel bespreken we de kosten van de winning van conventionele ruwe olie versus de winning van olie met behulp van fracking-technologie.
Key Takeaways
- Hydraulische fracturering, of fracking, opende meer aardgas voor productie, maar de technologie voegde kosten toe aan het oliewinningsproces.
- De winning van schalieolie kost meer dan conventionele olie, variërend van een productiekost per vat van zo laag als $40 tot meer dan $90 per vat.
- De kosten van conventionele olie variëren zo sterk dat Saudi-Arabië kan produceren voor minder dan $10 per vat, terwijl de kosten wereldwijd variëren van $30 tot $40 per vat.
Schalieolie
Bij conventionele productie worden de basiskosten voor het boren van een put vastgesteld. Je hebt een booreiland nodig, een boorsteel, verbuizing, de bemanning en alle andere onderdelen die bij een verticale put komen kijken. Het verschil met schalie-olie is dat de putten, in plaats van vlak langs de beoogde afzetting te boren, een bocht van 90 graden in de afzetting maken en er horizontaal langsheen lopen.
Deze putten gaan duizenden voet omlaag om de afzetting te bereiken, maar ze lopen ook duizenden voet horizontaal. Dit type putten vergt meer tijd om te boren, wat hogere arbeidskosten en meer basisinput zoals boorsteel betekent.
Als de put eenmaal is geboord en geperforeerd, worden miljoenen liters water, proppants (materialen, zoals zand, die worden ingebracht om de breuk open te houden), en chemicaliën door het gat gepompt om de formatie te breken en de olie terug in de pijp te laten stromen om te worden weggepompt. Miljoenen liters betekenen veel transport, met ofwel extra kapitaal- en arbeidskosten voor de vrachtwagens ofwel, wat waarschijnlijker is, een contract met een olieservicebedrijf voor het transport van de vloeistof. Dit alles draagt bij tot de kosten van de put.
Sommige schalieoliebronnen kunnen een break-even punt hebben van $40 per vat over hun productielevensduur, ondanks de hogere boor- en fracking-kosten. Veel bronnen schatten het gemiddelde break-even-point voor een gefrackte horizontale put echter boven de 60 dollar per vat, waarbij de duurdere putten boven de 90 dollar per vat uitkomen.
Met deze kosten die vooraf worden betaald voor een relatief korte productielevensduur in vergelijking met een conventionele put, is het logisch voor de schalieolie-industrie om nieuwe putten op te schorten wanneer de wereldolieprijzen dalen en op te voeren wanneer de prijzen sterk zijn. Dat betekent dat er veel schalieolievoorraden ongebruikt blijven wanneer de prijzen voor ruwe olie rond de $50 per vat schommelen.
Boren en winnen van schalieolie is veel arbeidsintensiever dan conventionele oliewinning, waardoor het proces noodzakelijkerwijs duurder is.
Conventionele olie
Conventionele oliewinning verwijst over het algemeen naar de pijp- en pompproductie uit een verticale put. Dit betekent dat een gat recht naar beneden in een afzetting is geboord en dat er een pompvijzel op is gezet om de afzetting naar de oppervlakte te trekken, waar deze verder kan worden gezuiverd.
De kosten per vat van conventionele afzettingen variëren, waarbij Saudi-Arabië het goedkoopst olie kan produceren, soms onder de $10 per vat. Het Midden-Oosten en Noord-Afrika zijn ook zeer efficiënt en produceren olie zo goedkoop als $20 per vat naar beneden. Wereldwijd kost conventionele olieproductie gewoonlijk tussen $30 en $40 per vat.
Of course, conventional can be a misleading term because oil production methods tend to be called conventional if they’ve been in use for a long time. Offshore boren bijvoorbeeld kan worden gezien als pijpen- en pompenproductie, alleen met de kleine kwestie van een oceaan tussen het booreiland en de eerste laag gesteente. Er zijn ook een aantal processen, waaronder perforatie, die nu deel uitmaken van elke boorput.
Perforatie is het gebruik van explosieven om gaten in de zijkanten van de pijp te blazen om de koolwaterstoffen te laten instromen. Omdat hierdoor puin kan verschuiven en de doorstroming kan worden vertraagd, worden vervolgens zuren of fracturing (indien wettelijk toegestaan) gebruikt om de afzetting rond het geperforeerde deel van de pijp te openen. Dus zelfs bij conventionele putten kunnen de technieken die voor onconventionele afzettingen zijn ontwikkeld, worden gebruikt om de productie te verhogen. Maar in het algemeen zal een conventionele afzetting olie opleveren met een aantal verticale putten die vanaf verschillende punten op de afzetting pompen. Het probleem is dat er, althans in Noord-Amerika, niet veel onontgonnen conventionele afzettingen meer over zijn.