Het leven is, verklaarbaar, ten goede veranderd sinds ik met antidepressiva ben begonnen. Ik heb minder last van depressieve dagen, ik waardeer het leven meer en mijn relaties zijn sterker. Sertraline, of bekend onder de merknaam Zoloft, heeft mijn leven echt een andere wending gegeven.
Hier is het geheim over antidepressiva: een heleboel mensen gebruiken ze. Hier is een feit over antidepressiva: niet veel mensen praten erover.
Mijn depressie, die al jaren in en uit mijn leven gaat, voelde onbeschrijflijk. Mezelf het etiket ‘depressief’ opplakken is nog steeds een hele nieuwigheid. Ondanks het feit dat ik actief dood wilde, leek ‘depressie’ altijd een te sterk, te eng woord. Dus dit is wat sertraline aanvankelijk voor mij deed: het dwong me om na te denken. Terwijl ik aan mijn quarantaineverplichte wijn zit, neem ik mijn dagelijkse dosis. (Alcoholconsumptie niet verplicht, maar wel nuttig).
Routine is en was altijd al belangrijk voor me, dus het dagelijkse ritueel van de tabletten heeft op zich echt geholpen. Vragen als “waarom slik ik antidepressiva?”, “wat doe ik om mijn geestelijke toestand te verbeteren, afgezien van medicatie?” en “hoe lang denk ik dat deze nog deel zullen uitmaken van mijn leven?” komen de meeste dagen bij me op. Natuurlijk komen er ook andere, minder productieve, vragen in me op. Die probeer ik te laten gaan. Afgezien van de chemische gevolgen ervan, vind ik het een nuttige nieuwigheid om mezelf te laten nadenken over hoe depressie mijn leven beïnvloedt. De antwoorden op de vragen die ik mezelf moet stellen, hebben me aangespoord tot een duurzamere toekomst.
Ik was op de middelbare school al jaren in counseling, aan en uit. Toen ik naar Oxford vertrok, beschouwde ik therapie als iets dat ik had gedaan. Ik heb nagedacht over mijn angsten, mijn donkere gedachten. Ik heb uren huilend en pratend doorgebracht. Dit ding waar ik zo hard voor gewerkt heb, PPE, was een realiteit geworden. Ik had bereikt wat ik wilde en ik had aan mijn emoties gewerkt. Daarom zou ik gelukkig zijn.
Dames en heren: het zal u niet verbazen dat het zo blijkbaar niet werkt? Emoties, helaas, komen nog steeds voor.
Therapie: Acte 2. Ik heb nu elke week therapie. En ik wil benadrukken: dit zou niet gebeurd zijn zonder antidepressiva. Ze hebben me genoeg motivatie gegeven – iets wat mijn depressie volkomen wegneemt – om weer in therapie te gaan. Sertraline heeft me een boost gegeven in het herkennen hoe ik de cycli kan herstellen waar ik te ver in zat om ze te doorbreken. Ik heb in de afgelopen 8 weken meer over mezelf geleerd dan ik in de afgelopen twee jaar van counseling heb geleerd. Ik kan nadenken over hoe ik het leven verwerk.
Soms is het ook moeilijk om het feit dat ik me veel beter voel te scheiden van de medicatie zelf. Ik ben zo veel stabieler sinds sertraline in mijn leven is gekomen. Ik heb niet de typische dagelijkse dieptepunten gehad. De zondagen zijn nu plezierig in plaats van gevuld met existentiële angst. Hoewel zelfs het positieve me dwingt om me af te vragen. Hoeveel van je beter voelen is het verwerken van emoties? Hoeveel is gewoon een chemisch evenwicht in mijn hersenen?
Maar het ergste van antidepressiva? Voor mij zijn er een paar bijwerkingen, hoewel minder belangrijk. Voornamelijk regelmatig brandend maagzuur en een droge mond. Deze twee aanvankelijke bijwerkingen werden wel minder, maar ze zijn ook nog steeds vrij permanent in mijn leven. Aanvankelijk was ik ook misselijker, wat tot het heerlijke voorval leidde dat ik een keer in de bus meerdere keren moest overgeven. Over het geheel genomen een kleine prijs om te betalen – al moet gezegd worden dat die specifieke handtas er nooit meer bovenop is gekomen. Ik heb me ook al een hele tijd niet meer echt opgewonden gevoeld over iets. In plaats van golven van hoogte- en dieptepunten, zit ik nu op een vrij constant gemiddelde. Wat ik zeker zal nemen. Al mis ik wel de duizelingen, de vlinders in mijn buik, het niet kunnen slapen omdat er morgen iets spannends gebeurt.
De reden dat ik dit artikel schreef is dat mij een kuur van zes maanden antidepressiva werd aangeraden, en dan opnieuw te evalueren. Nu is deze zes maanden voorbij. Ik ben doodsbang om de vooruitgang die ik heb geboekt te verliezen. Ik heb zes van de meest stabiele maanden van mijn leven gehad met sertraline. Maar ik wil ook niet voor altijd antidepressiva blijven slikken. Dus waar sta ik nu?
In alle eerlijkheid, ik weet het niet. Maar ik heb gemerkt dat erover nadenken helpt. Open zijn over mijn emoties heeft geholpen, ook al zou Rachel in groep 11 al huiveren bij de gedachte.
Met anderen praten over medicatie en wat het met mijn lichaam doet, en wat het met dat van hen deed, was krachtig en betekende de wereld voor me. Dus, laten we een gesprek hebben over serotonine. En laten we hopen dat de volgende 6 maanden van mijn leven vreugdevoller mogen zijn dan de vorige.