Toen ik actief was, vooral op het einde, had ik de neiging mezelf geen andere keuze te geven dan nog een glas wijn in te schenken door me in te beelden dat alcohol de enige manier was om het leven op aarde te verdragen. Dus als iets echt ondraaglijk is, zoals een wereldwijde pandemie, weten actieve alcoholisten precies wat ze moeten doen.
Dagelijks stuurt mijn 9/11-kaliber angst me naar Zoom. Bijeenkomsten die vroeger één keer per week offline waren, komen nu twee keer per dag samen. Meestal luisteren we naar sprekers die hun verhaal vertellen – hoe het drinken begon, hoe erg het werd, wat er gebeurde om hen op de knieën te krijgen, en hoe hun leven er nu uitziet. Op een paar grappen over de techniek na, zijn deze presentaties vloeiend, wrang en ontroerend, vergelijkbaar met wat je in een traditionele bijeenkomst zou horen.
Veel mensen die in bijeenkomsten spreken, zeggen dat ze overweldigd zijn van opluchting om deze online bijeenkomsten te vinden, die inderdaad samenhangend en krachtig zijn.
“Een deel van mij wil zich afsluiten, om de wereld zo klein te maken als mijn bed,” zei iemand van een plaatsloze quarantaine de andere dag. “Maar nu ik nuchter ben, merk ik dat ik mijn moeder van dienst kan zijn – haar echt bellen, haar vragen stellen over wat haar interesseert, ervoor zorgen dat het goed met haar gaat.”
De quarantaine in New York is nog maar drie weken oud, en ik moet wel een dozijn bijeenkomsten hebben bijgewoond, hoewel ik maar één keer heb gedeeld. Was mijn schroom omdat ik de echte bijeenkomst miste? De klapstoelen, de muffe geur, de oubollige “Easy Does It” plakkaten, het handje vasthouden, de betrouwbare statusverhogende kwaliteit van de kelders waar ik nuchter werd?
Al die iconische A.A. machinerie herinnert me aan mijn dieptepunt – toen de dingen zo slecht waren, en mijn vernedering zo hoog, dat ik kreeg wat sommigen noemen “het geschenk van de wanhoop”. De herinnering aan dat geschenk, aan hoe slecht het ooit was en hoe, tot mijn dagelijkse verbazing, goed het nu is, is wat ik krijg van het wereldwijde netwerk van rudimentaire 3-D ontmoetingsruimten bekend als “de kamers.”
“Ik heb gewoon moeite, tijdens dit virus, met al de verandering,” zei ik toen ik deelde.
Op Zoom verscheen een icoon: een andere “hand” werd opgeheven, en de voorzitter van de vergadering ontstemde iemand, die mij in het midden van het scherm verplaatste.