Op 2018’s “Ye vs. the People”, gaf T.I. Kanye West een oorvijg over zijn publieke steun aan Donald Trump. Hij speelde de advocaat van de duivel tegen Wests MAGA-moties en vond zo een manier om zijn karakteristieke bedachtzame, luide en directe publieke commentaar naar muziek te vertalen. T.I. bracht kort daarna zijn tiende album uit, Dime Trap, en ging verder waar “Ye vs. the People” ophield met een liefdevol afscheid van het subgenre trap-muziek dat hij 15 jaar eerder in het leven had geroepen. Dime Trap positioneerde T.I. als een veteraan op de vooravond van een grote carrièrewending – klaar om de spanningen aan te pakken die zijn politiek met zich meebrengt in zijn muziek. Twee jaar later is T.I.’s elfde studioalbum The L.I.B.R.A. (The Legend Is Back Running Atlanta) het eerste voorproefje van wat een nieuw tijdperk belooft te worden. Maar hoewel het arriveert tijdens ’s werelds ergste moderne pandemie en wijdverspreide sociale onrust (onderwerpen waar T.I. zich publiekelijk mee bezig heeft gehouden), heeft het bijna niets te zeggen over het moment in kwestie. The L.I.B.R.A. is meer bezig met het sprinten naast de nieuwe generatie van Atlanta dan met het cementeren van zijn erfenis of het verkennen van zijn politiek.
In 2020 heeft T.I. schijnbaar harder dan ooit geprobeerd om de woordvoerder van Zwart Amerika te worden. The L.I.B.R.A. kijkt hier voorbij en laat zijn gepassioneerde speeches op het internet achter. Openingstrack “The L.I.B.R.A. Introduction” zet de toon met een mythologisering van het verhaal van de rapper, met dank aan comedian Ms. Pat. “Weet je hoe moeilijk het is om het script en de kansen in jouw voordeel om te draaien?” vraagt ze, terwijl ze de rapper de “baddest motherfucker in Atlanta” noemt en opmerkt dat hij na 20 jaar nog steeds geen grijze haren in zijn baard heeft. Die schijnbaar nietszeggende opmerking blijft in je hoofd hangen als The L.I.B.R.A. verder gaat, een herinnering aan waar het album echt op gericht is: bewijzen dat T.I. net zo goed in staat is om de “it” van rap te zijn als iemand van de helft van zijn leeftijd.
Veel rappers hunkeren naar de aandacht van jongere generaties, maar het is vooral irritant gezien T.I.’s neiging om te spreken over onderwerpen die eigenlijk onze tijd bepalen. “Pardon”, met zijn use-once-and-toss instrumental, is vooral een middel om te proberen te rappen als gastster Lil Baby. “Hit Dogs Holla,” een onheilspellend, bas-kloppend opscheppingsfestijn met Florida rapper en Grand Hustle signee Tokyo Jetz, is het soort hoog-energetische raket waar elke huidige Atlanta rapper zich in thuis zou klinken. Deze nummers introduceren niets nieuws aan T.I.’s verhaal of geluid, maar ze zijn precies wat je zou verwachten te vinden 13 tracks diep in een gecureerde rap playlist op een streaming service.
L.I.B.R.A. laat het zware thematische werk over aan intermezzo’s met zwarte vrouwen, maar zelfs die zijn een mixed bag omdat de helft ervan gericht is op T.I. Ms. Pat’s aanbiddelijke opening is bijna identiek aan Rapsody’s “Air & Water Interlude,” een gemiste kans voor een van hiphop’s meest getalenteerde vrouwen, die haar wonderbaarlijke poëtische behendigheid gebruikt om uit te leggen dat “Without T.I.P., de wereld zou kunnen kantelen.” Tegen de tijd dat er een inhoudelijke boodschap komt, is het album al halverwege. Op “Fire & Earth Interlude,” levert actrice Ernestine Johnson Morrison een aangrijpend gesproken stuk over de zwarte gemeenschap. Maar, vreemd genoeg, bevat het een hypocriet moment waarop Johnson zegt: “Ik daag je uit om over iets anders te rappen dan je kutje/Of hoe goed je hem zuigt/Hoe goed je eruit ziet en hoe strak je Fashion Nova past/Ik herinner me nog toen rapqueens echt spuugden.” Je wilt ineenkrimpen bij de brutaliteit, dan met je ogen rollen als je je realiseert dat bijna het hele album tot op dat punt gaat over hoe goed T.I. eruit ziet en handelt.
De meest memorabele momenten op L.I.B.R.A. komen wanneer T.I. de echte jonge mensen introduceert met wie hij omgaat: zijn kinderen. Op standout “Family Connect,” haalt T.I. zijn zoon Domani Harris erbij om uit te leggen hoe het voelt om in zijn vaders schaduw te leven. Domani behandelt het onderwerp met behendigheid: “Ik ben absoluut mijn vaders zoon, dat valt niet te ontkennen /Ik vluchtte altijd voor mijn achternaam /Ik vond het vreselijk om die neger te zijn die op zijn 25ste van een neger leefde.” T.I. veinst nieuwsgierigheid in zijn antwoord, maar je kan zien dat hij een beetje gekwetst is. “Ridin’ round in a Vanquish, tryna stop for complainants/’Cause my kids won’t let me help ‘em and I just can’t ascertain it,” zegt hij. De afsluiter, waarop T.I.’s dochter Deyjah Harris spreekt over haar zwarte ervaring, maakt het gebrek aan een politieke stem op het album niet goed, maar het biedt een beetje soul – iets waar er al met al meer van had moeten zijn.
Voor de duur van zijn carrière is T.I. geobsedeerd door respect, tot het punt waarop hij verkondigde dat hij zou sterven om het op zijn naam te krijgen. Met dat in het achterhoofd lijkt The L.I.B.R.A. op de dood door duizend sneden – een album dat zo geobsedeerd is door het opeisen van respect, en met erbij horen, dat het niet echt hoeft te bestaan. In de zoektocht naar het respect dat hij al verdiend heeft in de loop van zijn carrière, lijkt T.I. plotseling een positie in te nemen waar mensen het misschien helemaal niet erkennen.
Wees elke zaterdag bij met 10 van onze best beoordeelde albums van de week. Meld je hier aan voor de 10 to Hear nieuwsbrief.