“Woman Gives Birth To Children, Discovers Her Twin Is Actually The Biological Mother, But She Is Technically Her Own Twin,” luidt de ingewikkelde kop op de site van Opposing Views.
Het is je vergeven als je denkt dat dit een Weekly World News-achtig verhaal is, in dezelfde familie als Woman Gives Birth To Alien. Maar dit bizarre verhaal is echt waar.
Opposing Views vat het als volgt samen:
Een vrouw uit de staat Washington was geschokt toen haar werd verteld dat de kinderen die ze ter wereld bracht niet van haarzelf waren. Het bleek dat haar tweelingbroer eigenlijk de biologische moeder van haar kinderen was, en dit leidde alleen maar tot meer verwarring omdat ze geen tweelingbroer had. Uiteindelijk werd ontdekt dat de vrouw in feite haar eigen tweelingbroer was, wat door artsen werd bevestigd als een zeldzame medische aandoening.
Het verhaal van Lydia Fairchild, waarover ABC News al in 2006 berichtte, is deze week weer opgedoken – grotendeels omdat het zo onweerstaanbaar verdraaid is.
Hoe het begon
In 2002 vroeg Fairchild, een moeder van twee kinderen met nog een op komst, bijstand aan. Om er zeker van te zijn dat haar ex-vriend, Jamie Townsend, daadwerkelijk de vader van de kinderen was, werden de kinderen allemaal onderworpen aan een vaderschapstest.
En dat is waar het vreemd werd.
De DNA-test bevestigde dat Townsend de vader was, maar toonde aan dat Fairchild niet de moeder was. Nadat de staat – Fairchild verdacht van bijstandsfraude of erger – de geboorte van haar derde kind controleerde, ontdekten ze dat Fairchild ook niet de genetische moeder was van het kind dat ze net had gebaard.
“Aanklagers waren stomverbaasd,” schreef Sam Kean in Psychology Today. “Een van hen begon in de medische literatuur te zoeken en stuitte op een griezelig soortgelijk geval uit 1998”, waarbij een 52-jarige vrouw betrokken was, Karen Keegan genaamd.
Mysterie opgelost
Keegans volwassen zonen ondergingen genetische tests toen hun moeder een niertransplantatie nodig had, om te zien of ze een match zouden kunnen zijn. Maar toen bleek uit een test dat hun genetisch materiaal helemaal niet overlapte met dat van hun moeder.
Een Britse documentaire, The Twin Inside Me, legt uit wat er daarna gebeurde:
Een reeks tests had uitgewezen dat Karen een ‘chimera’ was – een term die is afgeleid van het Griekse mythologische schepsel dat een mutatie was van meer dan één dier. Kort na de bevruchting werd het vrouwelijke ei dat Karen zou worden, versmolten met een ander vrouwelijk ei. Als gevolg daarvan bevatte het versmolten eitje twee volledig gescheiden DNA-blauwdrukken die in Karen werden gecombineerd. Dit betekent dat Karen biologisch gezien meer dan één persoon is.
DNA wordt verondersteld ons unieke biologische visitekaartje te zijn – daarom is het soms zo cruciaal in strafrechtelijk onderzoek. Maar wanneer een persoon een hersenschim is, heeft hij meer dan één DNA-handtekening.
Een wanguitstrijkje kan het doen lijken alsof ze één persoon zijn, terwijl baarmoederhalscellen – die Fairchild uiteindelijk met haar kinderen in verband brachten – het kunnen doen lijken alsof ze iemand heel anders zijn.
Je zou ook je eigen tweeling kunnen zijn
Hoewel de verhalen van Lydia Fairchild en Karen Keegan eenmalige rariteiten lijken, is de basisbiologie van chimerisme – wanneer één persoon de cellen van twee of meer mensen in zijn lichaam heeft – niet zo ongewoon als je zou denken.
“Concrete aantallen blijven ongrijpbaar, maar de meeste, zo niet alle, mensen zijn waarschijnlijk een beetje chimeer, omdat moeders en foetussen gewoonlijk cellen uitwisselen tijdens de zwangerschap,” schrijft Kean.
Een tweeling die een andere volledig absorbeert in de baarmoeder, zoals waarschijnlijk is gebeurd met Keegan en Fairchild, is waarschijnlijk zeldzaam. Maar het komt steeds vaker voor, omdat in-vitrofertilisatie de kans op tweelingen verhoogt, en daarmee ook chimeerisme.
“Een chimeer uit een mannelijke en een vrouwelijke tweeling kan een hermafrodiet worden; als de tweeling van hetzelfde geslacht is, kan het kind vlekken van de huid of ogen van verschillende kleuren hebben, maar anders zal het er waarschijnlijk normaal uitzien,” schrijft Kean. “Bij gebrek aan uitgebreide DNA-tests, zal hij of zij het waarschijnlijk nooit weten.”