Roy Batty’s zwanenzang, waarin hij het heeft over slagschepen die doven aan de kusten van Orion, enzovoort, eindigt met “…like tears,in rain.” Afgesloten met een duif die uit zijn hand fladdert op het moment van overlijden. (Ontleend aan Russische filmconventies uit het begin van de 20e eeuw, waar een machtige held de vogel die hij in zijn stervende greep houdt, loslaat in plaats van verplettert). Vs. liedmoment in Ilias 2.484-493, waar de verteller de Muzen aanroept om hem te vertellen wat zij zagen en hoorden; hij heeft het niet in zich om het zelf te vertellen, omdat hij de ervaring niet heeft meegemaakt. Vgl. ook het moment in Ilias 16.855-857, waarop de psukhê van Patroklos wegfladdert naar Hades op het moment van zijn doodsangst; evenzo in 22.344-375, wanneer de psukhê vanHektor wegfladdert (verzen 361-363). Merk op dat Achilles Hektor doodt nadat hij een detail over zijn doodsvijand heeft opgemerkt, waardoor een “flashback” ontstaat (22.311-336); vergelijk de “flashback” die Roy Batty ervaart vlak voor zijn “If you could see…” zwanenzang. Dan kunnen we misschien nog een moment kiezen in Bladerunner, “This is just atest…” Leon de replicant wordt getest op zijn empathie met verschillende soorten dierenleed; de test bereikt een hoogtepunt met de vraag van de ondervrager over zijn moeder. Hij antwoordt: “Ik zal je over mijn moeder vertellen!” De snel toenemende hartslag van de replicant, waarvan het aanhoudend bonzende geluid steeds beklemmender wordt voor ons als publiek, komt overeen met de toenemende kwelling van het beschreven dier; en het komt overeen met een vreemd soort oplopende schaal van affecties die zowel de replicant als de kwelgeest van replicanten (kwelgeest ook van dieren?) identificeert. Vs. het liedmoment in Ilias 9.574-596, waar de held Meleagros onbedoeld zijn eigen oplopende schaal van affecties ervaart, met als hoogtepunt het klaaglied van zijn eigen vrouw Cleopatra, die de naderende kwelling en holocaust van een hele gemeenschap voorspelt.