2 juli 2010 — Ondanks het duwtje in de rug dat de olieramp in de Golf gaf, kwijnt de vorig jaar door het Huis van Afgevaardigden aangenomen klimaatwet van Waxman-Markey weg in de Senaat.
De Clean Energy Jobs and American Power Act lijkt te zijn afgeschreven.
Al deze patstelling in D.C. heeft ons aan het denken gezet: Laten we onze gekozen ambtenaren en hun kiezers herinneren aan de belangrijkste stukken milieuwetgeving die de Congressen in het verleden hebben kunnen aannemen.
We hebben het niet eens over de Safe Drinking Water Act, de Federal Insecticide, Fungicide, and Rodenticide Act, of de Toxic Substances Control Act.
Onze vijf meest effectieve stukken milieuwetgeving zijn de Clean Air Act, de Endangered Species Act, het Protocol van Montreal, de Clean Water Act, en Reformation Plan No. 3 van 1970.
Dankzij deze wetten is de gezondheid van de Amerikanen en het milieu waarin zij leven, drastisch verbeterd.
Clean Air Act
Tegen de tijd dat president Lyndon Johnson in december 1963 de eerste Clean Air Act ondertekende – deze werd later gewijzigd in 1966, 1970, 1977 en 1990 – was de lucht in Amerika al decennialang onder vuur komen te liggen.
“We kunnen gerust stellen dat onze lucht slecht was en steeds slechter werd,” zegt Frank O’Donnell, voorzitter van Clean Air Watch, een non-profit milieuorganisatie. “Veel steden waren aan het stikken in de smog.”
Milieuactivist: Clean Air Act meant to be a work in progress
Er was het incident in Donora, Pennsylvania, in 1948. Op Halloweenavond blokkeerde een ongebruikelijke temperatuurinversie de uitstoot van een zinkhoogoven. Een week later was de “Donora Doodsmist”, zoals hij bekend zou worden, eindelijk verdwenen – maar niet voordat 20 mensen de dood vonden en meer dan 600 ernstig ziek werden gediagnosticeerd.
Er was de hele maand oktober 1954 in Los Angeles, toen de ergste van een reeks smogaanvallen de regio overspoelde. Vliegtuigen werden van vliegvelden afgeleid. Kinderen bleven thuis van school. Meer dan 2.000 auto-ongelukken vonden op één dag plaats. Twee jaar later bleek uit een enquête onder artsen in LA dat bijna 95 procent het “smogcomplex” – geïrriteerde ogen, hoesten, misselijkheid en hoofdpijn – had behandeld.
De lucht in Amerika had een douche nodig.
Het kreeg er een met de Clean Air Act, de belangrijkste wet die luchtvervuiling aanpakt, inclusief de uitstoot van kooldioxide.
“Klimaatverandering daargelaten, kan worden gedocumenteerd dat de lucht vandaag de dag aanzienlijk schoner is,” zegt O’Donnell. “De Clean Air Act is nog steeds een werk in uitvoering, maar er bestaat geen twijfel over dat het levens heeft gered.”
Een van de belangrijkste bepalingen van de wijziging van 1970 was de geleidelijke afschaffing van benzine op loodbasis. In 1995 was het percentage Amerikaanse kinderen met een verhoogd loodgehalte in hun bloed gedaald van 88 procent tot 4 procent, volgens gegevens van de Centers for Disease Control and Prevention.
Het goede nieuws hield daar niet op.
In 2002 werd in een rapport van het Journal of American Medical Association de regelgeving voor de uitstoot van auto’s gecrediteerd voor het terugdringen van het aantal koolmonoxide-gerelateerde sterfgevallen, waardoor tussen 1968 en 1998 11.700 levens werden gered.
En hoe zit het met de toekomst van de wet?
O’Donnell zegt dat naarmate de normen voor het meten van vervuiling verbeteren, de wet dat ook zou moeten doen. “De Clean Air Act was en is bedoeld als een dynamisch statuut. Het is niet bedoeld om in de tijd te bevriezen.”
Dusdanig, een levend document voor een levende samenleving.
Honderden diersoorten gered door Endangered Species Act
Endangered Species Act
De slechtvalk. Het sleutelhert. De grizzlybeer. De rode wolf. Nee, dit is geen lijst met personages voor de volgende tekenfilm van Dreamworks. Het is een fractie van de honderden soorten waarvan de populatie is toegenomen dankzij de Endangered Species Act (ESA).
“Het is een van de weinige wetten die uitdrukkelijk waarde hecht aan niet-menselijk leven,” zegt Peter Galvin, directeur natuurbehoud, Center for Biological Diversity.
In zekere zin kan de ESA worden teruggevoerd op 20 juni 1782, toen het Continentale Congres stemde om de zeearend tot het symbool van een ontluikend land te maken. De grondleggers van Amerika kozen voor een vogel van majestueuze schoonheid en grote kracht – en die iets meer dan 150 jaar later op het randje van uitsterven zou staan (dank u wel, DDT). Het Congres nam in 1940 de Bald Eagle Protection Act aan.
Onder dit verhoogde bewustzijn handelde het Congres drie decennia later snel toen een andere vogel, de kraanvogel, te dicht bij de rand van uitsterven vloog.
Galvin zegt dat het grootste succes van de ESA – die op 28 december 1973 door president Richard Nixon werd ondertekend – is dat “geen enkele soort is uitgestorven nadat hij op de lijst was geplaatst.”
In eenvoudige bewoordingen bevat de wet twee classificaties: bedreigde soorten en bedreigde soorten. De eerste staan nu op het punt van uitsterven. Volgens de U.S. Fish and Wildlife Service zijn alle beschermingsmaatregelen van de wet van toepassing op bedreigde soorten. Veel, maar niet alle, van die beschermingen zijn ook beschikbaar voor bedreigde soorten.
Marine Mammal Protection Act Was First Law to Mandate Ecosystem Approach
De zusterwet van het Environmental Protection Agency, de Marine Mammal Protection Act, werd ondertekend in 1972, en was ’s werelds eerste wet die een ecosysteembenadering van het beheer van mariene hulpbronnen oplegde.
Heden ten dage is de belangrijkste bedreiging voor de ESA er al vanaf het begin: tegenwerking van goed gefinancierde activisten voor landontwikkeling en eigendomsrechten.
“De toekomst is betere financiering, adequatere handhaving, en meer pro-actieve inspanningen om de curve voor te zijn,” zegt Galvin.
Protocol van Montreal
Ondertekend in 1987, zeven keer herzien en geratificeerd door 196 landen, is het Protocol van Montreal – officieel bekend als het Protocol van Montreal betreffende stoffen die de ozonlaag afbreken – geprezen als “misschien wel de meest succesvolle internationale overeenkomst tot nu toe”, door Kofi Anan, de voormalige secretaris-generaal van de Verenigde Naties.
In wetenschappelijke termen betekent het een geleidelijke afschaffing van stoffen die de ozonlaag afbreken, namelijk chloorfluorkoolstoffen (CFK’s) en chloorfluorkoolwaterstoffen (HCFK’s). Dit voorkomt op zijn beurt dat schadelijke ultraviolette straling – onzichtbare stralen die deel uitmaken van de energie van de zon – de atmosfeer van de aarde binnendringen.
In lekentaal: het schafte een hoop slecht spul af dat in het dagelijks leven wordt gebruikt; CFK’s werden aangetroffen in airconditioningsystemen, brandbestrijdingsoplosmiddelen en haarspraybussen.
1,5 miljoen gevallen van huidkanker. 330.000 sterfgevallen door kanker. 129 miljoen gevallen van cataract. Dat is een optelsom van menselijk leed dat de wereld vermijdt door dit verdrag uit te voeren, volgens het Institute for Governance & Sustainable Development.
Montreal Protocol Act Could Be Preventing 11 Billion Tons of CO2 from Entering Earth’s Atmosphere
“You wouldn’t have been able to go outside without getting sunburned in ten minutes,” zegt Durwood Zaelke, president, Institute for Governance & Sustainable Development, gezien de huidige atmosferische omstandigheden als er geen Montreal Protocol was geweest. Zaelke’s antwoord klinkt als hyperbool, maar het komt overeen met een NASA-simulatie uit 2009.
Dat is dus wat het Montreal Protocol voor de mens heeft gedaan.
Even indrukwekkend?
De een-tweetje-klap die het uitdeelde ten behoeve van het milieu.
In de jaren zeventig theoretiseerden chemici dat CFK-moleculen door zonnestraling konden worden gesplitst tot chlooratomen, die op den duur de ozonlaag zouden kunnen vernietigen. Verwacht werd dat de aërosol- en halokoolstofindustrie zich hiertegen zou verzetten en de theorie “science fiction” zou noemen. Verdere studies bevestigden de hypothese en in 1985 ontdekten Britse wetenschappers een “gat in de ozonlaag” boven Antarctica. Het rapport, gepubliceerd in Nature, bracht de publieke opinie in beweging. Er moest iets gebeuren. Twee jaar later gebeurde dat ook, met de goedkeuring van het Protocol van Montreal.
Dankzij de geleidelijke uitbanning – die volgens Zaelke voor 98 procent voltooid is – is de ozonlaag sinds 1998 niet dunner geworden. Omdat CFK’s echter een lange atmosferische levensduur hebben, zal de ozonlaag zich pas “…na 2050” volledig herstellen, aldus Zaelke.
Als extra bonus heeft het verdrag geholpen de klimaatverandering te vertragen.
CFK’s en HCFK’s hebben warmte-afvangende eigenschappen die aanzienlijk krachtiger zijn dan C02. Hierdoor voorkomt het Protocol van Montreal naar schatting dat jaarlijks 11 miljard ton CO2 de atmosfeer van de aarde binnendringt, wat gelijk staat aan het uitstellen van een klimaatramp met 7 tot 12 jaar.
Olievlek op Cuyahoga River in 1969 ontstak grassroots actie
Clean Water Act
Vraag een deskundige over de toestand van Amerika’s zoetwatersystemen-meren, rivieren, beken-in de late jaren 1960 en vroege jaren 1970, en hier is het botte antwoord:
“In principe waren ze een toilet,” zegt Jennifer Clary, een beleidsanalist bij non-profitorganisatie Clean Water Action.
“De rivieren van dit land waren riolen!” zegt Stuart Udall, voormalig minister van Binnenlandse Zaken, in American Experience’s “Earth Days,” een PBS-special die in première ging op de Dag van de Aarde 2010.
Een rivier, in het bijzonder, was op ook in brand.
Ja, we kijken naar jou, Cuyahoga River – of in ieder geval de smerige, olieachtige, gasvormige versie van jou uit 1969.
Op 22 juni 1969 vatte een olievlek op Ohio’s Cuyahoga River vlam, wat in het hele land de aandacht trok. Met een knipoog vertelde een ambtenaar van de Federal Water Pollution Control Administration aan Time Magazine: “De benedenloop van de Cuyahoga heeft geen zichtbare tekenen van leven, zelfs geen lage vormen zoals bloedzuigers en slibwormen die gewoonlijk gedijen op afval.”
“We zijn een zeer visuele samenleving,” zegt Clary. “Die brand heeft echt tot actie aangezet. Het was echt een oproep aan de basis voor verandering.”
Tegen deze duistere achtergrond ondertekende president Nixon in 1972 de Clean Water Act, de belangrijkste federale wet die waterkwaliteitsnormen voor de waterwegen van de natie vastlegt.
De wet is vele malen gewijzigd, het meest significant in 1987 om de controles op giftige verontreinigende stoffen op te voeren, en in 1990 om olielekkages adequater aan te pakken na de ramp met de Exxon Valdez.
Study: De waterkwaliteit is verbeterd, maar bevolkingsgroei en klimaatverandering belemmeren de doeltreffendheid van de wet
Het belangrijkste is dat de wet de staten opdraagt plannen te ontwikkelen om hun stroomgebieden te beschermen tegen niet-puntvervuiling. In tegenstelling tot puntvervuiling, zoals een fabriek, die slechts op één plaats in het milieu terechtkomt, bestrijken niet-puntvervuilingsbronnen, zoals een maïsveld, een groot gebied en zijn ze moeilijker te controleren.
Op sommige punten is de Clean Water Act een succes geweest. Voorbij zijn de dagen van rivierbranden, en de wetgeving heeft talloze miljoenen kilo’s vervuiling gestopt van het invoeren van onze waterwegen.
Echter, er is nog steeds werk aan de winkel.
In 2002, op de 30ste verjaardag van de passage van de wet, de EPA vastgesteld dat 39 procent van de rivieren, 45 procent van de meren, en 51 procent van de estuaria gecontroleerd waren verontreinigd.
Een uitgebreide studie uit 2009, uitgevoerd door de Duke University, concludeerde dat de waterkwaliteit weliswaar is verbeterd, maar dat “bevolkingsgroei, beperkte jurisdictie en onvoorziene waterstressoren, zoals opkomende verontreinigende stoffen en klimaatverandering” niettemin de effectiviteit van de wet plagen.
Reorganisatieplan Nr. 3 van 1970
Op een lijst met zulke eco-zwaargewichten als het Protocol van Montreal, de Clean Air en Water Acts, en de Endangered Species Act, lijkt dit vreemd genaamde stuk wetgeving niet op zijn plaats, toch?
Denk nog eens na.
Ondertekend op 9 juli 1970, door President Nixon, gaf deze uitspraak geboorte aan de Environmental Protection Agency.
Een leuk nevenvoordeeltje was dat het ook de National Oceanic and Atmospheric Administration oprichtte.
Reorganization Plan No. 3 groeide uit de National Environmental Policy Act, die Nixon symbolisch ondertekende op 1 januari 1970 om aan te geven dat de jaren zeventig het milieudecennium zouden worden.
Zes maanden later besloot Nixon dat alle losse eindjes van de poging van de Amerikaanse regering om de milieucurve voor te zijn, moesten worden ondergebracht bij één onafhankelijke organisatie.
“Onze nationale regering is vandaag de dag niet gestructureerd om een gecoördineerde aanval te doen op de vervuilende stoffen die de lucht die we inademen, het water dat we drinken en het land waarop ons voedsel groeit, ontsieren,” zei Nixon.
De succesverhalen van de EPA zijn te veel om op te noemen, maar als je de crème de la crème wilt proeven, hier zijn ze.
In de 20 jaar sinds de EPA het Energy Star-programma lanceerde om consumenten te helpen met energie-efficiënte producten, hebben Amerikanen 16 miljard dollar bespaard op hun energierekeningen.
Van 1970 tot 1990 heeft de vermindering van lood als gevolg van de Clean Air Act-programma’s van de EPA 205.000 sterfgevallen en het verlies van 10,4 miljoen I.Q.-punten bij kinderen voorkomen.
In termen van smogverontreinigende stoffen zijn de auto’s van 2010 98 procent schoner dan de benzineslurpers op de weg in 1970, toen de EPA werd geboren.