Het begon allemaal op 19 februari 1945. In de loop van vijf weken vonden enkele van de bloedigste gevechten uit de Tweede Wereldoorlog plaats, 750 mijl voor de kust van Japan. Iwo Jima, in Japan bekend als Iwo To (wat ‘zwaveleiland’ betekent in het Japans), is een actief vulkanisch eiland van 8 vierkante mijl in de Stille Oceaan. Dus hoe werd dit kleine eiland in het midden van de oceaan het toneel van zo’n belangrijk moment in de Amerikaanse militaire geschiedenis, gekenmerkt door een onmiskenbaar hijsen van de vlag?
Iwo Jima stelde de Amerikaanse strijdkrachten voor zowel een uitdaging als een kans. De Japanners bouwden airstrips op Iwo Jima, dat tot dan toe onbezet was. Aanvankelijk hadden de Amerikaanse strijdkrachten hun terreinen ingericht op het eiland van de Republiek Formosa (nu Taiwan), maar de afstand was nog te groot voor bombardementen. Enter Iwo Jima. Iwo Jima was ook een doorn in het oog van de Amerikaanse strijdkrachten, omdat vanaf de airstrips die op het eiland gebouwd waren, regelmatig jachtvliegtuigen werden gelanceerd. De verovering van Iwo Jima zou niet alleen de dreiging van Japanse onderscheppingen wegnemen, maar ook een mogelijkheid creëren voor jachtvliegtuigen en een basis voor de Amerikaanse strijdkrachten. Zo gaven de Joint Chiefs of Staff op 3 oktober 1944 opdracht tot voorbereidingen voor de inname van Iwo Jima.
Hoewel de Amerikaanse invasie van Iwo Jima waarschijnlijk onbekend was bij de Japanners, hadden zij toch voorzorgsmaatregelen genomen door gecamoufleerde artillerieposities op te stellen tussen het met jungle gevulde bergachtige terrein van het eiland. Toen de amfibische invasie van de Amerikaanse troepen op 19 februari plaatsvond, werden zij onmiddellijk geconfronteerd met uitdagingen die tijdens de planningsfasen niet waren voorzien. Op het moment dat de troepen voet op de stranden zetten, werden ze geconfronteerd met steile duinen die bestonden uit zachte vulkanische as. De consistentie van het zachte zwarte zand maakte het moeilijk om stevig voet aan de grond te houden. Het diepe water bij de kust en de kleine, maar steile stranden leverden aanzienlijke moeilijkheden op bij het uitladen en mobiliseren van de voertuigen van de mariniers.
Vóór de landing bombardeerden geallieerde troepen het eiland en gingen ervan uit dat hun aanvallen een groot deel van de Japanse strijdkrachten lamlegden. Maar door de uiteenlopende posities die de Japanners op het eiland innamen, waren de aanvallen veel minder effectief dan verwacht. Terwijl de Amerikaanse troepen moeite hadden om voet aan de grond te krijgen, begonnen Japanse troepen in de bergen met hun aanval. In de dagen die volgden, drongen meer dan 70.000 mariniers Iwo Jima binnen en overtroffen de Japanse troepen in aantal meer dan drie tegen één.
Na vier dagen strijd veroverden Amerikaanse troepen Mount Suribachi en hesen de Amerikaanse vlag in wat nu het iconische beeld is geworden dat wordt geassocieerd met de Slag om Iwo Jima. Toch was de strijd nog lang niet voorbij. In feite gingen de gevechten aan de noordkant van Iwo Jima nog vier weken door met een laatste aanval van de Japanners op 25 maart 1945. In de weken die volgden, zochten Amerikaanse troepen naar overvallers die weigerden zich over te geven. Verrassend genoeg bleven twee overblijfselen aan gevangenneming ontsnappen en slaagden erin te overleven zonder zich over te geven tot 1949, bijna vier jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog.
De gebeurtenissen en verliezen die plaatsvonden op Iwo Jima zijn nooit vergeten. Het beeld van het hijsen van de vlag is de geschiedenis ingegaan als een van de meest herkenbare beelden in de militaire geschiedenis van de V.S. In 1954 werd het U.S. Marine Corps War Memorial gebouwd bij Arlington National Cemetery in Virginia ter vereeuwiging van het nu beroemde hijsen van de vlag.