Mensen die niet tegen U2’s serieuze, heal-the-world-kant kunnen, kunnen zich nu misschien beter elders wenden. Het woord “liefde”, onironisch en hooggestemd, komt overal terug in “Songs of Experience”, het langverwachte vervolg van de band op zijn album uit 2014, “Songs of Innocence.”
Waar “Songs of Innocence” vol zat met jeugdige biografische bijzonderheden, zowel euforisch als grimmig, van de leadzanger en belangrijkste tekstschrijver van de groep, Bono, heeft “Songs of Experience” het bredere, meer algemene perspectief van een volwassene. Het geeft de voorkeur aan lessen en archetypes, niet aan verhalen. Net als “Songs of Innocence” heeft het nieuwe album meerdere producers in dienst gehad, en U2 heeft duidelijk nagedacht over elke nanoseconde van het geluid, of het nu gaat om het polijsten van de galm of het toedienen van gekalibreerde hoeveelheden vervorming. Het is geen album dat nieuwe fans werft door U2’s stijl radicaal te veranderen; in plaats daarvan bevestigt het opnieuw het geluid dat al decennia arena’s en stadions vult.
Het album is ook een terugkeer naar de standaard commerciële markt. Apple maakte van “Songs of Innocence” een weggevertje dat plotseling opdook in de iTunes-bibliotheken van zowel fans als niet-fans over de hele wereld. Velen zagen het eerder als een bedrijfsinmenging dan als een cadeautje, waardoor de waardige nummers van het album dreigden te worden overschaduwd. “Songs of Experience”, U2’s 14e studioalbum, heeft een meer conventionele release.