De ingreep gebeurt onder plaatselijke verdoving, toegediend via meerdere injecties rond je ogen. Zodra het gebied verdoofd is, brengt de arts een fijne sonde in de opening van uw traanbuis in: het punctum dat zich op de rand van uw ooglid in de binnenhoek van uw oog bevindt. U heeft een punctum op het bovenste ooglid en een ander op de onderkant. Dit is waar uw tranen weglopen. Een elektrische stroom wordt dan gebruikt om de weefsels te vernietigen, in feite te verbranden, zodat de punctum permanent gesloten is.
Ik was wakker tijdens het hele gebeuren, liggend onder pijnlijk-helder licht. Ik trilde zo erg dat ik bang was dat de dokter zou missen en me per ongeluk blind zou maken. Inderdaad, het eerste oog was niet helemaal verdoofd en het voelde als een gloeiende draad die door mijn schedel schoot. Wat het waarschijnlijk ook was. Hij moest pauzeren om meer verdoving in te spuiten.
Toen ik eruit kwam, zegt mijn man Richard, was mijn gezicht wit. Onder mijn verband had ik twee zwarte ogen. Maar de cauterisatie was het waard. Nu kan ik soms wel twintig minuten wachten met het inbrengen van kunsttranen – Clinitas, of ciclosporinedruppels genaamd Ikervis – in plaats van vijf.
Ik maak minder tranen als ik slaap, dus mijn ogen zijn het ergst als ik wakker word en ik moet naar mijn druppels grijpen voordat ik ze openmaak. Elke dag breng ik warme kompressen aan en was ik mijn ogen met babyshampoo om te voorkomen dat de olieklieren in mijn oogleden verstopt raken en mijn wimpers samenklonteren tot gelijmde pieken. Ik slik visolie omdat men denkt dat Omega-3 ontstekingen vermindert.
De vraag die mij het meest gesteld wordt, is: ‘kun je huilen?’ Hier moet ik toegeven dat ik een vreemd genoegen beleef aan verdriet, want ik maak wel tranen als ik huil. Ze laten mijn ogen schoongewassen achter, een sensatie waar ik van hou.
Een van de moeilijkste dingen om mee om te gaan is hoe mijn aandoening anderen beïnvloedt. Mijn kinderen kunnen niet de hond krijgen die ze zo graag willen. Ik hou van de zee, maar mijn ogen kunnen zelfs het contact met een zandkorrel niet aan. Ik neem lange omwegen om stoffige bouwwerkzaamheden te omzeilen, draag een zonnebril in de wind en rantsoeneer make-up. Ik krijg gemakkelijk infecties, dus ik ben fanatiek in handen wassen. Elk klein dingetje kan mijn ogen droger maken, de oogleden ontstoken.
Rijden is moeilijk, omdat je van nature minder knippert achter het stuur. Richard doet nu alle autoritten in ons gezin, iets wat hij, galant, beweert liever te doen. Ik voel me vaak slecht als ik midden in een gesprek moet pauzeren en een andere kamer in moet rennen om mijn druppels te pakken. Maar het heeft ons huwelijk niet aangetast. Mijn oogaandoening is een deel van mij, en hij accepteert het.
Na mijn diagnose raakte ik in paniek over hoe ik me op het werk zou redden. Mijn ogen brandden te erg om te lezen. Ik kon me ook niet wenden tot datgene wat me gewoonlijk troost biedt: boeken.
Dus, wanhopig, ging ik voor mijn laptop zitten en begon te typen. Ik probeerde me geen zorgen te maken over fouten en gluurde slechts in kleine stukjes naar het scherm. En zo schreef ik mijn derde roman. Het belandde in de verwerpingslade bij zijn voorgangers. Maar het gaf me vertrouwen en spoorde me aan om een vierde te schrijven, die werd gepubliceerd.
Natuurlijk, elementen van mijn eigen ervaring maakte het in de roman. In een scène, wanneer mijn heldin ruzie heeft met haar ex-vriend, doet de rook van een vreugdevuur haar ogen branden. In een andere scène wordt ze verblind door de zon en raakt ze de weg kwijt.
Dergelijke momenten komen voort uit mijn eigen ervaringen – de verhoogde perceptie die het gevolg is van een droge-ogenziekte. Dankzij mijn verminderde gezichtsvermogen ben ik gevoeliger voor angst en verdriet dan ooit tevoren. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het me een nieuw, innerlijk zicht heeft gegeven.