In de jaren na de Tweede Wereldoorlog probeerde Japan, wiens productiecapaciteit bijna volledig was weggevaagd door de geallieerde bombardementen, zowel hun economie als hun industriële basis opnieuw op te bouwen door grote hoeveelheden goedkope goederen te produceren en deze te exporteren naar Amerika en andere landen. (De VS waren echter de belangrijkste markt, omdat zij uit de oorlog kwamen met een robuuste economie en geen beschadigde infrastructuur hadden om opnieuw op te bouwen). De uitdrukking “Made in Japan” kwam voor Amerikanen symbool te staan voor goedkope, slordige goederen, en uiteindelijk ontstond het gerucht dat Japan dit stigma had willen vermijden door op slinkse wijze een van zijn steden “Usa” te noemen, zodat het zijn producten kon identificeren als zijnde “Made in USA.”
Dit gerucht was vrijwel zeker een tongue-in-cheek grap geïnspireerd door iemand die het toeval opmerkte van een stad in Japan met de naam Usa (en misschien aangewakkerd door Amerikaanse xenofobie of aanhoudende wrok tegen de Japanners). In feite is de Japanse stad Usa (op het eiland Kyushu) niet ontstaan door een bestaande stad een andere naam te geven; zij heette reeds lang vóór de Tweede Wereldoorlog Usa. Bovendien eist bijna elk land dat goederen importeert dat deze worden voorzien van de naam van het land van herkomst, niet van een stad, en het zou een omweg (en waarschijnlijk duur) hebben gekost om goederen met het opschrift “Made in USA” in andere landen te krijgen zonder dat iemand in de gaten had dat zij uit Japan afkomstig waren. Vooral Amerika, veruit de grootste markt van Japan, zou zeker de ongerijmdheid hebben opgemerkt van goederen met het opschrift “Made in USA” die in de VS worden ingevoerd.
Natuurlijk is het idee dat de Amerikaanse douane haar schouders ophaalt over Japanse producten met de aanduiding “Made in USA”, ondanks de verwarring die ze natuurlijk zouden veroorzaken, simpelweg omdat ze “legitiem” zijn geïdentificeerd als afkomstig uit de Japanse stad Usa, gewoonweg dwaas. Mocht iemand denken dat de Amerikaanse douane-inspecteurs laks waren bij het handhaven van de regels of bereid waren de andere kant op te kijken, denk dan eens aan de volgende moeilijkheden die Sony nog in 1969 met hen ondervond toen het bedrijf probeerde te bagatelliseren dat zijn producten van Japanse oorsprong waren:
… ondanks de Japanse vlag die op Fifth Avenue wapperde, wisten de meeste consumenten, ook de daadwerkelijke klanten, niet dat Sony een Japans bedrijf was. Morita voelde zich ongemakkelijk bij de mogelijkheid van een negatieve reactie en deed wat hij kon om het misverstand in stand te houden. Het vereiste “Made in Japan”-etiket werd bijvoorbeeld zo onopvallend mogelijk op het product aangebracht, in het kleinst toegestane formaat; en meer dan eens bleef Sony onder het minimum, waardoor Amerikaanse douane-inspecteurs zendingen terugstuurden.
Een opmerkelijke uitzondering op de invoerwetten van de VS is het Gemenebest van de Noordelijke Marianen, dat het “Made in USA”-etiket op zijn producten mag gebruiken en ze vrij van rechten naar de VS mag exporteren. In 1999 werd in het Congres een wetsvoorstel ingediend om deze maas in de wet te dichten (ook bekend als de “Saipan-zwendel”), maar dat voorstel sneuvelde in de commissie.