Soms is saai beter.
Ik ben al meer dan 10 jaar hardloper, met een persoonlijke beste marathontijd van 2:40. Deze tijd was goed genoeg om me veilig te kwalificeren voor de Boston Marathon, maar tijdens mijn hardloopcarrière heb ik altijd opengestaan voor experimenten en nieuwe dingen, zoals het aanpassen van mijn hardloopvorm, het verkorten of verlengen van mijn natuurlijke pas en het veranderen van mijn dieet de dag voor een grote wedstrijd.
Een rage liet me zien dat dat experimenteren niet altijd goed is.
Toen ik op de middelbare school zat tot aan het begin van de middelbare school, herinner ik me wat de rage was in de hardloopwereld: barefoot running. Iedereen was bezig met het aanprijzen van de voordelen van het lopen op blote voeten, allemaal geïnspireerd door journalist Christopher McDougall, die Born to Run schreef, een boek over hoe hij blessures overwon door op blote voeten te lopen met de Tarahumara, een groep inheemse mensen in Mexico die bekend staan om het lopen op blote voeten en hun langeafstandsloopcapaciteiten.
Volgens Michael Clarke op Active.com, wordt minimalistisch schoeisel gedefinieerd als: “elk schoeisel dat geen hoge hakken, stijve zolen en steunzolen heeft.” Zo’n 10 jaar geleden was het niet ongewoon om mensen schoenen als deze te zien dragen, de minimalistische Vibram Five Fingers. Zelf heb ik er een soort bootleg en minder duur exemplaar van:
Ik loop nog wel eens op blote voeten als ik aan de binnenkant van een baan ben. Blootsvoets lopen op de stoep, nou, dat doet pijn. Daarom doe ik het niet meer. Maar ik heb de Vibram Five Fingers al jaren niet meer gezien, terwijl ik ze vroeger altijd zag. Ik zie aanzienlijk minder van een rage online over barefoot running.
Wat, na alles, is er gebeurd?
Wel, voor een, in 2014, Vibram schikte een rechtszaak over valse gezondheidsclaims – het bedrijf reserveerde 3,75 miljoen dollar om terugbetalingen van maximaal 94 dollar te betalen aan iedereen die hun product sinds 21 maart 2009 had gekocht.
De trend in de hardloopschoenenindustrie lijkt eigenlijk, recentelijk, in de tegenovergestelde richting te gaan. In plaats van minimalistische schoenen, gaan hardlopers, inclusief ikzelf, meer in de richting van maximalistische schoenen die eigenlijk heel veel demping hebben, met dikke en stijve zolen. Hoka is waarschijnlijk de meest populaire van de maximalistische schoenen, met modellen zoals de Clifton als een van de meest voorkomende die er zijn. Hoewel deze schoen er erg lomp uitziet – hij is eigenlijk heel licht en comfortabel, en voelt ook aan alsof je op wolken loopt:
Wat is er dan gebeurd met de barefoot running beweging en de populariteit van het minimalisme? Volgens Jim Hixson van het Natural Running Center slaat de slinger van hardloopschoenen in de loop der tijd vaak om van maximalistisch naar minimalistisch. Hardloopschoenen hebben, zoals alles, hun rages die na verloop van tijd vervagen, maar hoe zit het met de oude middenweg van gewone hardloopschoenen?
“Toen de meeste hardlopers voor het eerst minimalistische schoenen probeerden, waren ze ofwel onvoorbereid of bleven ze rennen met een slechte techniek en plukten ze niet de voordelen die ze dachten dat ze hadden. Sommige van deze lopers raakten geblesseerd omdat ze te snel overstapten”, aldus Hixson over de minimalistische beweging.
De belangrijkste valkuil van de barefoot running-beweging was dus de overgang. Als je je hele leven bent opgegroeid met trainen, lopen en hardlopen in schoenen met kussentjes, dan zul je schoenen met kussentjes moeten blijven gebruiken. Natuurlijk, op een dag kun je misschien volledig blootsvoets lopen zoals de Tarahumara, maar dat kost veel tijd en gewenning aan het lopen op blote voeten.
De manier om het waarschijnlijk te doen is deze: doe wat je hebt gedaan, vooral als het heeft gewerkt. Als je voortdurend geblesseerd raakt of je techniek slecht is, wissel het dan af, maar de maximalistische rage met Hoka’s en Altra’s is ook niet de meest productieve voor hardlopers, omdat “een grotere schoen een slechte techniek niet compenseert”, volgens Hixson. Maar mensen die hun hele leven hardloopschoenen hebben gedragen, moeten dat blijven doen, en mensen die hun hele leven op blote voeten hebben gelopen, moeten dat ook blijven doen.
Ik denk dat er een tijd en plaats is voor hardlopen op blote voeten. Het is niet zo dat ik het helemaal verwaarloos, maar als ik op een zachte grasmat of veld loop, ga ik soms op blote voeten om te helpen met mijn vorm en techniek. Je zult me echter niet op blote voeten zien lopen op een pad of op de weg, waar ik mijn voeten echt pijn zou kunnen doen.
Hixson merkt op dat de minimalistische beweging ooit zo snel leek te groeien dat het er niet naar uitzag dat het gestopt kon worden. Een Harvard-professor genaamd David E. Lieberman en zijn groep publiceerden in 2010 een zeer invloedrijke Nature-studie die de “botsingskrachten” van hardlopen met en zonder schoenen vergeleek, een studie die is geïnterpreteerd om barefoot running sterk te ondersteunen.
Born to Run, gepubliceerd in 2009, leek de hele wereld van de hardloopschoenenindustrie te veranderen. Een schoen die werd uitgebracht, de Nike Free Run, werd onmiddellijk bekritiseerd door de hardloperswereld omdat het raar leek voor hardlopers om “natuurlijk” te lopen. Het leek gewoon zijn eigen soort rage – echter, na Born to Run, begonnen schoenen zoals de Nike Free Run te worden omarmd als schoenen met minder demping begonnen te worden omarmd.
Running bedrijven zoals Asics, Nike, Saucony, Brooks, en New Balance, begonnen hele nieuwe categorieën te wijden aan minimalistische schoenen. De beweging legde de nadruk op meer voorvoet- of middenvoetstoten in de loopvorm in tegenstelling tot hielstoten, wat de meeste langeafstandslopers doen. Het benadrukte ook “natuurlijk lopen” als vorm en verdedigde het lopen op blote voeten.
Maar, zoals veel dingen, het eindigde gewoon als een rage, hoewel minimalistisch lopen uiteindelijk veel lopers deed afkeren van traditionele schoenen. In 2012 begon de belangstelling voor minimalistische schoenen af te nemen en uiteindelijk zelfs af te nemen, hoewel de meeste hardlopers die de overstap met succes hadden gemaakt, nooit meer zouden hebben overwogen om op traditionele schoenen te gaan lopen”, aldus Huxson.
De verkoop is online nog steeds sterk, hoewel veel detailhandelaren ze niet meer verkopen. Mensen dragen natuurlijk nog steeds minimalistische schoenen, en elke keer als ik een wedstrijd loop of zware trainingen doe, draag ik ze. Wat echter verloren gaat in de discussie over welke schoenen je het beste kunt dragen, is dat saai soms beter is. Wat je al jaren doet en draagt, is waarschijnlijk beter dan een drastische overstap naar een nieuwe stijl, of het nu minimaler of maximaler is.
De hype over schoeiselbewegingen zoals de push naar barefoot running of schoenen met maximale demping is geweldig, maar de centrale regel van hardlopen, en ik denk veel aspecten van het leven, is dat consistentie beter is. Het is niet goed om drastische veranderingen door te voeren, tenzij niets werkt. Ik koop al tien jaar lang dezelfde modellen schoenen, en dat is meestal niet iets waar ik per se over opschep tegen anderen, want dat is geen erg sexy of glamoureus feit.
Maar misschien zou het dat wel moeten zijn. Soms is saai beter.