Wat is niets? Bestaat het eigenlijk wel?

Is er een plek in het heelal waar echt niets is? Denk eens aan de gaten tussen sterren en sterrenstelsels? Of de gaten tussen atomen? Wat zijn de eigenschappen van niets?

Ik wil dat je even de tijd neemt om over niets na te denken. Doe je ogen dicht. Stel het je voor in je geest. Concentreer je. Focussen. Op niets. Het is best moeilijk, nietwaar? Vooral als ik tegen je blijf kletsen. Laten we in plaats daarvan eens kijken naar de uitgestrekte ruimte tussen sterren en melkwegstelsels, of de ruimte tussen atomen en andere microscopische deeltjes. Als we het hebben over niets in de uitgestrekte tussenruimten van de ruimte, is het eigenlijk, technisch gezien, niets. Begrijp je dat? Het is niet niets. Er is… daar iets.

Zelfs in de kloven van de intergalactische ruimte, zijn er honderden of duizenden deeltjes in elke kubieke meter. Maar zelfs als je MegaMaid zou kunnen huren bij een Duistere Helm winkel, en die deeltjes zou opzuigen, zouden er nog steeds golflengten van straling zijn, die zich uitstrekken over enorme afstanden van de ruimte.

Er is de onvermijdelijke reikwijdte van de zwaartekracht die zich uitstrekt over het hele Universum. Er is het zwakke magnetische veld van een verre quasar. Het is oneindig zwak, maar het is niet niets. Het is toch iets. Filosofen, en sommige natuurkundigen, beweren dat *dat* niets niet hetzelfde is als “echt” niets. Verschillende natuurkundigen zien verschillende dingen als niets, van niets is het klassieke vacuüm, tot het idee van niets als ongedifferentieerd potentieel.

Zelfs als je alle deeltjes zou kunnen verwijderen, afschermen tegen alle elektrische en magnetische velden, dan zou je doos nog steeds zwaartekracht bevatten, omdat zwaartekracht nooit kan worden afgeschermd of opgeheven. Zwaartekracht gaat niet weg, en is altijd aantrekkelijk, dus je kunt er niets aan doen om het te blokkeren. In de natuurkunde van Newton is dat omdat het een kracht is, maar in de algemene relativiteit zijn ruimte en tijd *zijn* zwaartekracht.

Stel je dus eens voor dat je alle deeltjes, energie, zwaartekracht… alles uit een systeem zou kunnen verwijderen. Dan zou je een echt vacuüm overhouden. Zelfs op het laagste energieniveau zijn er fluctuaties in het kwantum vacuüm van het heelal. Er zijn kwantumdeeltjes die in en uit het bestaan springen door het heelal. Er is niets, dan pop, iets, en dan botsen de deeltjes en heb je weer niets. Dus zelfs als je alles uit het heelal zou kunnen verwijderen, dan zou je nog steeds die kwantumfluctuaties in de ruimtetijd overhouden. Er zijn natuurkundigen, zoals Lawrence Krauss, die beweren dat het heelal uit het niets bestaat, waarmee hij eigenlijk het heelal uit een potentie bedoelt. Wat erop neerkomt dat als je alle massa en energie in het heelal optelt, alle gravitatiekromming, alles… het lijkt alsof het allemaal bij elkaar opgeteld nul is. Dus is het mogelijk dat het universum echt uit het niets is ontstaan. En als dat zo is, dan is ‘niets’ alles wat we om ons heen zien, en ‘alles’ is niets.

Wat denk jij? Hoe kunt u zich verplaatsen in het idee van niets?

Als lezer van Futurism nodigen we u uit om lid te worden van de Singularity Global Community, het forum van ons moederbedrijf om futuristische wetenschap & technologie te bespreken met gelijkgestemde mensen van over de hele wereld. Het is gratis om lid te worden, meld je nu aan!