We vertellen onze kinderen dat hard werken altijd loont. Wat gebeurt er als ze toch falen?

Een topatlete van de universiteit waar ik werk, kwam onlangs langs op mijn kantoor. Na een paar fouten tijdens een wedstrijd in het weekend, was ze – een paar dagen later – verscheurd door zelfkritiek en afgeleid op het veld.

“Ik kan niet stoppen met mezelf de schuld te geven,” vertelde ze me. “Ik ben topfit, en ik train hard. Hoe kan dit gebeuren?”

Deze studente, zoals velen die ik les geef, vindt dat ze de uitkomst van haar leven zelf in de hand moet hebben, omdat ze hard werkt. Het is een mentaliteit die grenst aan onoverwinnelijkheid: een gevoel dat de hele nacht doorwerken in de bibliotheek, een overvolle agenda en uren op het veld haar precies moeten brengen waar ze in het leven heen wil. Niets kan me tegenhouden, behalve ikzelf.

Ik bestudeer en schrijf over veerkracht bij jonge volwassenen, en ik merk een verontrustende toename op van studenten zoals deze atlete. Hun geloof in hun eigen zweetdruppels geeft hen een soort voorwaardelijk vertrouwen: als ze winnen, voelen ze zich machtig en slim. Succes bevestigt hun denkwijze.

Het probleem ontstaat wanneer deze leerlingen falen. Wanneer ze niet bereiken wat ze denken te moeten bereiken, worden ze verpletterd door zelfverwijt. Als ik mijn prestaties zelf in de hand heb, zo redeneren ze, dan moeten mijn mislukkingen ook wel helemaal mijn schuld zijn. Falen moet betekenen dat ik onbekwaam ben, en dat misschien altijd zal blijven. Dit maakt het voor leerlingen ongelooflijk moeilijk om verder te gaan.

We hebben het vaak over jongvolwassenen die worstelen met mislukking omdat hun ouders hen hebben beschermd tegen ongemak. Maar er is hier iets anders aan de hand, vooral bij de meest bevoorrechte kinderen: een boodschap die aan hen wordt doorgegeven door liefhebbende ouders die hen ten onrechte hebben beloofd dat ze alles kunnen bereiken als ze maar bereid zijn ervoor te werken.

Psychologen die leerlingen bestuderen op scholen met hoge prestaties, hebben dit fenomeen teruggebracht tot een verkeerde toepassing van “mindset”-onderzoek, waaruit is gebleken dat het prijzen van kinderen voor hun inspanning de academische prestaties zal verhogen. Ontwikkeld door Stanford psycholoog Carol Dweck en gepopulariseerd in haar bestseller uit 2006, Mindset: The New Psychology of Success, heeft mindset onderwijs de klaslokalen over de hele wereld geïnfiltreerd. Maar een meta-analyse uit 2018 vond dat terwijl zogenaamde groeimindsetinterventies, waarbij opvoeders reageren op de uitdagingen van hun studenten door inspanning te prijzen (“Je hebt hard gewerkt!”) boven vermogen (“Je bent echt slim!”), gunstig kunnen zijn voor studenten met een hoog risico of een economische achterstand, ze niet noodzakelijk iedereen helpen.

Een mogelijke verklaring komt van psychologen Suniya Luthar en Nina Kumar, die vorig jaar in een onderzoeksartikel betoogden dat tieners die opgroeien in welvarende, onder druk staande gemeenschappen in feite worden gekwetst door de boodschap dat inspanning gelijk staat aan succes. Voor hen, schreven Luthar en Kumar, “is het niet een gebrek aan motivatie en doorzettingsvermogen dat het grote probleem is. In plaats daarvan is het ongezond perfectionisme, en moeite met terugtrekken wanneer dat zou moeten, wanneer de high-octane drang naar prestaties over de top is.”

De vernederende, brute, rommelige realiteit van het leven is dat je alles kunt doen wat in je vermogen ligt – en toch falen.

Wanneer ouders uitmuntendheid van hun kinderen eisen, terwijl ze hen nog steeds beloven dat inspanning koning is, vertellen ze hen, ten onrechte, dat ze in staat zouden moeten zijn om boven elk obstakel uit te stijgen. Maar uit onderzoek is gebleken dat jongeren die zichzelf opjagen voor onbereikbare doelen, fysieke en emotionele stress ervaren. In een onderzoek uit 2007 door de psychologen Gregory Miller en Carsten Wrosch, stelden de auteurs vast dat adolescente meisjes die weigerden onmogelijke doelen op te geven verhoogde niveaus van CRP vertoonden, een eiwit dat dient als een marker van systemische ontsteking gekoppeld aan diabetes, hartziekten en andere medische aandoeningen. Een studie uit 2012 van Luthar en Samuel Barkin toonde een verband aan tussen het “perfectionistische streven” van welvarende jongeren en hun kwetsbaarheid voor drugs- en alcoholmisbruik, angst en depressie.

De vernederende, wrede, rommelige realiteit van het leven is dat je alles kunt doen wat in je vermogen ligt – en toch kunt falen. Dit is kennis die vroeg komt voor ondervertegenwoordigde minderheden op de campus, waaronder eerste-generatie studenten en studenten van kleur. Hun ervaring met discriminatie en ongelijkheid leert hen al vroeg om zich schrap te zetten voor wat voorlopig grotendeels buiten hun macht ligt om te veranderen.

Toch is het quixotische geloof dat succes altijd binnen hun bereik ligt, voor veel anderen een opzetje. Professor Lauren Erlant van de Universiteit van Chicago noemt dit “wreed optimisme”, of wanneer het nastreven van een doel je eigenlijk schaadt omdat het grotendeels onhaalbaar is. Het toelatingsspel voor universiteiten belooft jonge volwassenen een meritocratie die hun harde werk zal belonen met toegang tot de ivoren toren – maar toelatingsschandalen en ultradunne acceptatiemarges maken het onmogelijk om zo’n belofte na te komen.

Volwassenen helpen studenten op gezondere manieren succes na te streven, deels door mislukking te herdefiniëren als een kenmerk, niet als een fout, van leren. Op Smith College, waar ik lesgeef, vraagt het Narratives Project studenten om te onderzoeken hoe tegenslagen en misstappen hen sterker of effectiever hebben gemaakt. “Het kan leerzaam zijn om je eigen reactie te observeren als dingen niet gaan zoals je wilt,” zegt directeur Dr. Jessica Bacal. “Het kan je passie voor het werk dat je doet versterken of je in een geheel nieuwe richting sturen – en daar is niets mis mee.”

Luthar en Kumar dringen er bij ouders en leraren op aan om tijd te besteden aan het helpen van studenten bij het vinden van een doel, of doelen die ze zowel oprecht graag nastreven als die een impact hebben op de wereld. Onderzoekers hebben ontdekt dat adolescenten met een doel een grotere levenstevredenheid rapporteren, een sterk gevoel van identiteit hebben en psychologisch volwassener zijn.

In plaats van onze kinderen toe te staan zichzelf op de borst te slaan als de dingen niet op hun manier gaan, kunnen we misschien allemaal even stilstaan bij een cultuur die hen heeft geleerd dat minder dan overweldigd zijn lui is, dat hoe ze voor anderen presteren belangrijker is dan wat hen eigenlijk inspireert en dat waar ze naar de universiteit gaan belangrijker is dan het soort persoon dat ze zijn.

Het punt is niet dat we onze kinderen een pas moeten geven voor hard werken en hun best doen. Maar fantaseren dat ze alles naar hun hand kunnen zetten, is niet echt veerkrachtig. We schaden onze kinderen door te suggereren dat ze het leven naar hun hand kunnen zetten, en als studenten dit jaar over begijningspodia lopen, zouden we er verstandig aan doen hen eraan te herinneren dat het leven een manier heeft om ons een stoot te geven wanneer we het het minst verwachten. Het zijn vaak de mensen die leren zeggen “dingen gebeuren” die opstaan het snelst.

Correctie, 18 juni

De oorspronkelijke versie van dit verhaal verkeerd vermeld de achternaam van de Universiteit van Chicago professor die bedacht de term “wreed optimisme.” Het is Berlant, niet Erlant. De oorspronkelijke versie van dit verhaal vermeldde ook verkeerd welke studie een correlatie vond tussen de perfectionistische neigingen van welvarende jongeren en negatieve resultaten. Het was een studie uit 2014 van Suniya Luthar en Emily Lyman, die een correlatie vond tussen deze neigingen en kwetsbaarheid voor middelenmisbruik en gevoelens van minderwaardigheid. Het was niet een studie uit 2012 van Luthar en Samuel Barker die een correlatie vond tussen “de ‘perfectionistische strevingen’ van welvarende jongeren en hun kwetsbaarheid voor drugs- en alcoholmisbruik, angst en depressie.”