Ik vind mijn voeten echt lelijk. De tenen hebben een vieze krul, in de vorm van de gebogen rug van Quasimodo. Door het hardlopen mis ik teennagels, terwijl andere zijn samengeperst als een crêpecake. Ik heb ooit een Oekraïense pedicure mijn hielen laten bewerken met een elektrische schuurmachine. Kortom, mijn tenen zijn het gebroed van Satan en niemand zou ze mogen zien.
Soms kunnen mijn voeten gered worden door een pedicure, maar in het gezelschap van COVID-19 zal ik ze niet snel meer laten doen. (En voordat je het vraagt, ja ik heb geprobeerd en geprobeerd om ze zelf te temmen, maar deze sukkels hebben professionele hulp nodig). Het weer wordt warmer en mijn voeten moeten ademen. Wie wil er nou de hele dag in zweterige gympen rondlopen? Toch kan ik geen sandalen dragen en mensen lastigvallen met een vijandig cijfer. Mijn varkentjes moeten in de schaduw en ver van mensenogen staan, maar ik wil niet meer in verstikkend schoeisel leven. Wat moet een meisje met gescheiden vadervoeten anders doen dan haar collega’s om hulp vragen bij het zoeken naar schoenen voor mensen die hun tenen niet willen laten zien.
Vogue-marktredacteur Madeline Fass had enkele ideeën over zomerschoeisel dat de tenen bedekt. Ze geeft de voorkeur aan volledige bedekking van haar voeten, ook de achterkant. Haar keuze is een leren loafer van Hereu. En hoewel leer een zweterige vergissing kan lijken, heeft de versie van Fass uitsparingen voor, jawel, die ademende factor. “Na de hele winter en lente zware loafers te hebben gedragen, wilde ik iets dat me dat vertrouwde silhouet zou geven, maar dan in een lichtere, zomerse versie,” zegt ze. “Ik hoop alleen dat ik er geen rare bruine strepen van krijg!” Een andere ironische interpretatie van de volledige bedekkende schoen zijn de teenschoenen van Loewe. Die schatjes zijn van katoen, gehaakt, en hebben de afbeeldingen van heel schattige voetjes erop, teenringen inbegrepen. Waarom zou je je eigen voeten laten zien als je ook de mooie voeten van iemand anders kunt dragen? Lijkt me een goed idee.
Verder op mijn zoektocht, sprak ik met Vogue’s visueel directeur Samantha Adler, die door dezelfde vingerkootjescrisis gaat. Als oplossing kocht ze een party-in-the-back, business-in-the-front schoen: een Croc. Maar het is niet zomaar een Croc, deze heeft een plateau van 2,4 inch en heet de Women’s Crocs Classic Bae Clog. Adler vertelde me dat ze dol is op een lelijke flatform schoen, “maar alles wat ik heb is op dit moment erg onpraktisch. De platform Croc is een soort perfecte hybride tussen functioneel en mode, en ik kan er zelfs een paar kilometer in lopen. Ze verbergen ook mijn ongepunte voeten.” Het lijkt erop dat Adler niet de enige is die voor de modieuze Crocs kiest: Momenteel zijn de meeste kleuren, die variëren van sorbet oranje tot klassiek zwart, allemaal uitverkocht, behalve maat 5 en 11.
Ik moet zeggen dat ik het meest op één lijn zat met Adlers lelijke flatform-schoenfilosofie. Ik ben iemand die houdt van een grote ole clunker. Je weet wel, die niet te missen baken van hunk geeft het lichaam wat extra zwaartekracht in de richting van de gloeiende kern van de aarde, die ook zegt: “Ik zal nooit meer seks hebben!” Vanuit meetkundig oogpunt, een vak waarvoor ik op de middelbare school ben gezakt, is er iets aan het verankeren van het silhouet van het lichaam met klompen die de verhoudingen van het figuur gelijktrekken, wat uiteindelijk bevredigend is. Ik kan me deze rubberen klompen goed voorstellen in combinatie met een mooie korte broek en een tanktop die het middenrif ontbloot. Ik vind het ook leuk dat mijn hakken gekust worden door de zoete zonnestralen van de zomer. Ze verdienen het om het licht te zien. En ja, ik beloof dat ik ze zal oppoetsen.
