15 Przykłady cytatów

Cytowanie

Cytat jest formą zapożyczenia treści, która służy do wyjaśnienia czytelnikowi, że to, co zostało powiedziane, jest czyimiś słowami. To działanie nazywane jest referencją i pozwala czytelnikowi wiedzieć, kiedy czyta autora, a kiedy czyta teksty, które autor badał, a także dostarcza wskazówek do informacji, tak aby czytelnik mógł sięgnąć do oryginalnej książki w celu dalszych badań.

Gdy bierzemy już opublikowany pomysł i wykorzystujemy go, lub prowadzimy badania, aby dać początek naszym własnym pomysłom, musimy liczyć się z tym, skąd wszystko pochodzi i odróżniać to, co jest nasze od tego, co jest czyjeś. W przeciwnym razie popełniamy plagiat, formę nieuczciwości intelektualnej, która może prowadzić do kar i problemów. Plagiat jest formą kradzieży.

Zarówno cytaty tekstowe, jak i bibliografia końcowa tekstu są przygotowywane według znormalizowanych modeli metodologicznych. Najbardziej znane to APA (American Psychological Association) i MLA (Modern Language Association).

Typy cytatów tekstowych

• • Rok wydania książki. Jest to szczególnie ważne, jeśli jest kilka książek cytowanych przez tego samego autora, ponieważ można je rozróżnić według roku.
  • Numer strony lub stron cytowanych. Zwykle poprzedzone skrótem „p.” lub „p.”. W przypadku większej liczby stron należy cytować pierwszą i ostatnią stronę, oddzielając je krótkim myślnikiem: str. 12-16. W przypadku oddzielnych, ale nieciągłych stron należy stosować przecinki: s. 12, 16.
  • Nazwisko autora. W niektórych przypadkach, jeśli nazwisko zostało wymienione przed cytatem lub jest jasne, do kogo należy, można tę informację pominąć w nawiasie.

Znaki szczególne

Niektóre z poniższych znaków, skrótów lub postaci mogą wystąpić w obu przypadkach cytowania tekstowego:

Przykłady krótkich cytatów tekstowych

1. Jak widać z badań Foucaulta (2001), pojęcie szaleństwa jest integralną częścią rozumu, zważywszy, że „nie ma cywilizacji bez szaleństwa” (s. 45).
2. W dodatku „konsumpcja kulturowa w Ameryce Łacińskiej osiąga swój szczyt w związku z przepływem dyskursów politycznych i merkantylnych, a nie, jak w Europie, artykułowanych w oparciu o państwa narodowe” (Jorrinsky, 2015, s. 8).
3. Właściwe jest, w tym sensie, zwrócenie się do psychoanalizy: „Doktryna jaźni przejawia się jako rezultat wprowadzenia języka w jednostkę” (Tournier, 2000, s. 13).
4. Stwierdza to w swoim prologu do pracy Elena Vinelli, kiedy stwierdza, że „To socjokulturowa konstrukcja płci odróżnia podmiotowość kobiecą od podmiotowości męskiej” (2000, s. 13). 5), dając nam do zrozumienia feministyczne pozory, które leżą u podstaw powieści Sary Gallardo.
5. Niewiele więcej można się spodziewać po tych badaniach, z wyjątkiem „krótkiego rozczarowania związanego z napotkaniem niepodejrzewanej prawdy” jak Evers (2005, s.12)) w swoim słynnym dzienniku badawczym.

Przykłady długich cytatów

1. Tak czytamy w powieści Gallardo (2000):

…Ale kobiety zawsze przechodzą grupami. Schowałem się i czekałem. Mauricia przeszła obok z dzbanem, a ja pociągnąłem ją za sobą. Każdego dnia uciekała potem na spotkanie ze mną, drżąc ze strachu przed swoim mężem, czasem wcześnie, czasem późno, do tego miejsca, które znam. W domu, który zrobiłem własnoręcznie, mieszkam z moją żoną, w norweskiej misji gringo mieszka z mężem. (s. 57)

1. Temu musimy przeciwstawić wizję francuskiego autora:

W religiach uniwersalnych, takich jak chrześcijaństwo i buddyzm, strach i mdłości poprzedzają eskapady płomiennego życia duchowego. (Bataille, 2001, s. 54)

1. Pisanie stanowi punkt spotkania i niezgody między najbardziej pozytywnymi i najbardziej romantycznymi poglądami na akt literacki i może być wykorzystane do takich rozróżnień, jak te dokonane przez Sontag (2000):

To jest wielka różnica między czytaniem a pisaniem. Czytanie jest powołaniem, rzemiosłem, w którym, wraz z praktyką, człowiek jest skazany na coraz większą biegłość. Jako pisarz gromadzi się przede wszystkim niepewności i lęki. (s. 7)

1. Tę koncepcję „stawania się” można znaleźć rozproszoną w całej twórczości filozofa. Jednak jego wyjaśnienie wydaje się być skomplikowane:

Bycie nigdy nie jest naśladowaniem, ani upodabnianiem się, ani dostosowywaniem się do jakiegoś modelu, czy to sprawiedliwości, czy prawdy. Nigdy nie ma jednego terminu, od którego można by zacząć, ani do którego można by dojść, ani do którego można by dojść. Nie ma też dwóch terminów, które można stosować zamiennie. Pytanie: „Czym jest twoje życie? Jest to szczególnie głupie, bo kiedy ktoś się staje, to, w co się staje, zmienia się tak samo jak on sam (…) Koniec z maszynami binarnymi: pytanie-odpowiedź, męskie-kobiece, człowiek-zwierzę itd. (Deleuze, 1980, s. 6)

1. Także w korespondencji między Freudem a Albertem Einsteinem można przeczytać:

…Jest Pan znacznie młodszy ode mnie i mogę mieć nadzieję, że zanim osiągnie Pan mój wiek, będzie Pan zaliczony do moich „zwolenników”. Ponieważ nie będzie mnie na tym świecie, aby to zobaczyć, mogę tylko oczekiwać tej satysfakcji teraz. Wiecie, co teraz myślę: „Dumnie oczekując tak wysokiego zaszczytu, cieszę się teraz…” (1932, s. 5).

Parafraza czy cytat tekstowy?

Parafrazowanie to reinterpretacja cudzego tekstu, wyrażona słowami nowego autora. W tym przypadku badacz czyta idee innego autora, a następnie wyjaśnia je własnymi słowami, nadal przypisując autorstwo autorowi.

W niektórych przypadkach nazwisko sparafrazowanego autora jest zwykle dodawane w nawiasie, aby wyjaśnić, że idee nie są jego lub jej własne.

Cytat tekstowy, z drugiej strony, jest zapożyczeniem z oryginalnego tekstu, w którym tekst, o którym mowa, nie jest ingerowany lub modyfikowany w jakikolwiek sposób. W obu przypadkach autorstwo oryginalnego tekstu jest respektowane: plagiat nigdy nie jest ważną opcją.

Przykłady parafraz

1. Jak powiedziano w wielu książkach na temat fizyki kwantowej, absolutne prawa wszechświata, za pomocą których współczesny człowiek starał się go zbadać i zrozumieć, okazują się być o wiele bardziej elastyczne i względne (Einstein, 1960) niż przypuszczano.
2. Nie chodzi jednak o to, że nowe ideały narodowe wywodzą się z najbardziej konserwatywnego skrzydła społeczeństwa, ale o to, że w dzisiejszej Ameryce Łacińskiej odgrywa ono paradoksalną rolę alternatywną wobec lewicowych populizmów (Vargas Llosa, 2006), które oblegały ją podczas tak zwanej „długiej dekady”.
3. Należy jednak zauważyć, że czasem rzecz jest rzeczą i niczym więcej (Freud, cit.), dlatego ważne jest, aby umieć w porę przerwać psychoanalityczną interpretację sztuki, zanim popadnie się w determinizm biograficzny.
4. Tendencje antropologiczne Azji Południowo-Wschodniej, na co zwracało już uwagę wielu antropologów, zawierają elementy tranzytu kulturowego mniejszości, które czynią ją atrakcyjną dla przybyszów z kultury hegemonicznej (Coites et. al., 1980), ale nie dla jej mieszkańców, 1980), ale nie dla swoich lokalnych sąsiadów.
5. Bataille zresztą wypowiada się w tej kwestii jasno, dystansując swoje stanowisko od typowej dla postromantyków fascynacji mortuarium, przeciwstawiając fascynacji przemocą pracę jako porządkowanie i represję (Bataille, 2001).

.