Wyman pobierał lekcje gry na fortepianie od 10 do 13 roku życia. Rok po ślubie 24 października 1959 roku z Diane Cory, 18-letnią urzędniczką bankową, kupił na raty gitarę elektryczną Burns za 52 funty (równowartość 1 206 funtów w 2019 roku), ale nie był zadowolony ze swoich postępów. Przerzucił się na gitarę basową po usłyszeniu jednej z nich na koncercie Barrona Knightsa. Stworzył elektryczną gitarę basową fretless poprzez usunięcie progów na używanym, zbudowanym w Wielkiej Brytanii basie Dallas Tuxedo i grał na niej w zespole z południowego Londynu, Cliftons, w 1961 r.
Używał nazwy scenicznej Lee Wyman (później Bill Wyman), przyjmując nazwisko przyjaciela, z którym odbył służbę państwową w Royal Air Force w latach 1955-1957. Prawnie zmienił nazwisko na Wyman w sierpniu 1964 roku.
The Rolling Stones i projekty poboczne 1980sEdit
Kiedy perkusista Tony Chapman powiedział mu, że rhythm and bluesowy zespół The Rolling Stones potrzebuje basisty, zgłosił się na przesłuchanie i został zatrudniony 7 grudnia 1962 roku jako następca Dicka Taylora. Zespół był pod wrażeniem jego instrumentu i wzmacniaczy (jeden z nich Wyman sam zmodyfikował). Wyman był najstarszym członkiem grupy.
Oprócz gry na basie, Wyman często udzielał się jako wokal wspierający na wczesnych płytach, a do 1967 roku również na koncertach. Napisał i zaśpiewał główny głos w utworze „In Another Land” z albumu Their Satanic Majesties Request, który został wydany jako singiel i przypisany wyłącznie Wymanowi, co czyni go jego pierwszym oficjalnym solowym singlem. Piosenka jest jedną z dwóch kompozycji Wymana wydanych przez Rolling Stonesów; drugą jest „Downtown Suzie” (śpiewana przez Micka Jaggera), na Metamorphosis, zbiorze outtakes Rolling Stonesów. Tytuł „Downtown Suzie” został wybrany przez ich byłego menadżera Allena Kleina bez konsultacji z Wymanem lub zespołem. Oryginalny tytuł brzmiał „Sweet Lisle Lucy”, nazwany tak na cześć Lisle Street, ulicy w dzielnicy czerwonych latarni w Soho w Londynie.
Wyman był blisko z Brianem Jonesem; on i Jones zazwyczaj dzielili razem pokoje, gdy byli w trasie i często chodzili razem do klubów. On i Jones spędzali razem czas nawet wtedy, gdy Jones oddalał się od zespołu. Wyman był zrozpaczony, gdy usłyszał wiadomość o śmierci Jonesa i był jednym z dwóch członków zespołu, oprócz Wattsa, którzy uczestniczyli w pogrzebie Jonesa w lipcu 1969 roku. Wyman przyjaźnił się również z gitarzystą Mickiem Taylorem. Podobnie jak inni członkowie Rolling Stones, pracował z Taylorem od czasu odejścia tego ostatniego z zespołu w 1974 r.
Wyman prowadził dziennik przez całe życie, począwszy od dzieciństwa, i wykorzystał go przy pisaniu autobiografii Stone Alone z 1990 r. oraz książki Rolling with the Stones z 2002 r. W Stone Alone Wyman twierdzi, że skomponował riff „Jumpin’ Jack Flash” z Brianem Jonesem i perkusistą Charliem Wattsem. Wyman wspomina, że „(I Can’t Get No) Satisfaction” został wydany jako singiel dopiero po głosowaniu 3-2 w zespole: Wyman, Watts i Jones głosowali za, Jagger i Keith Richards przeciw, uważając, że nie jest wystarczająco komercyjny.
Wyman zagrał także na płycie The London Howlin’ Wolf Sessions, wydanej w 1971 roku, z Howlin’ Wolfem, Ericiem Claptonem, Charliem Wattsem i Stevie Winwoodem, oraz na albumie Jamming with Edward, wydanym w 1972 roku, z Ry Cooderem, Nickym Hopkinsem, Jaggerem i Wattsem. Zagrał na basie w co najmniej dwóch utworach albumu „I Can Tell” Johna P. Hammonda z 1967 roku
W lipcu 1981 roku solowy singel Wymana „(Si Si) Je Suis un Rock Star” stał się hitem top-20 w wielu krajach. Również w 1981 roku Wyman skomponował album Green Ice do filmu Ryana O’Neala/Omara Sharifa o tym samym tytule. W połowie lat 80. skomponował muzykę do dwóch filmów włoskiego reżysera Dario Argento: Phenomena (1985) i Terror at the Opera (1987).
Wyman wystąpił gościnnie w filmie Eat the Rich z 1987 roku. Wyprodukował i zagrał na kilku albumach grupy Tucky Buzzard.
Po trasach koncertowych Rolling Stonesów w latach 1989-90 Steel Wheels/Urban Jungle Tours, Wyman opuścił zespół; jego decyzja została ogłoszona w styczniu 1993 roku. The Rolling Stones nadal nagrywali i koncertowali z Darrylem Jonesem na basie.
W dniu 24 października 2012 roku Stonesi ogłosili, że Wyman i Mick Taylor mieli dołączyć do nich na scenie podczas koncertów w Londynie (25 i 29 listopada) i Newark (13 i 15 grudnia). Richards dodał, że Jones będzie grał na basie przez większą część koncertu. Na pierwszym londyńskim koncercie, 25 listopada, Wyman zagrał w dwóch utworach back-to-back: „It’s Only Rock 'n Roll” i „Honky Tonk Women”. Później stwierdził, że nie był zainteresowany dołączeniem do zespołu na kolejne daty tras koncertowych w 2013 roku.
Późniejsza działalnośćEdit
Wyman był sędzią 5. dorocznej edycji Independent Music Awards, mającej na celu wspieranie karier niezależnych artystów.
25 października 2009 roku Wyman wystąpił na koncercie reunion z zespołem Faces, wypełniając miejsce zmarłego Ronniego Lane’a, tak jak wcześniej w 1986 i 1993 roku.
19 kwietnia 2011 roku pianista Ben Waters wydał album w hołdzie Ianowi Stewartowi zatytułowany Boogie 4 Stu. Wyman zagrał w dwóch utworach: „Rooming House Boogie” i „Watchin’ the River Flow”, ten drugi nagrany z Rolling Stones.
W dniu 25 czerwca 2019 roku The New York Times Magazine wymienił Billa Wymana wśród setek artystów, których materiały zostały podobno zniszczone w pożarze Universal w 2008 roku.
.