Ostrzeżenia
Buprenorfina tabletki podjęzykowe jest wskazana wyłącznie w leczeniu uzależnienia od leków opioidowych. Zaleca się również, aby leczenie było przepisywane przez lekarza, który zapewnia kompleksowe prowadzenie pacjenta(ów) uzależnionego(ych) od narkotyków.
Niestosowanie, nadużywanie i zmiana przeznaczenia
Buprenorfina może być niewłaściwie stosowana lub nadużywana w sposób podobny do innych opioidów, legalnych lub nielegalnych. Niektóre zagrożenia wynikające z niewłaściwego stosowania i nadużywania obejmują przedawkowanie, rozprzestrzenianie się przenoszonych przez krew zakażeń wirusowych lub miejscowych, depresję oddechową i uszkodzenie wątroby. Niewłaściwe stosowanie buprenorfiny przez osobę inną niż zamierzony pacjent stwarza dodatkowe ryzyko nowych osób uzależnionych od narkotyków, stosujących buprenorfinę jako podstawowy narkotyk do nadużywania, i może wystąpić, jeśli lek jest rozprowadzany do nielegalnego stosowania bezpośrednio przez zamierzonego pacjenta lub jeśli lek nie jest zabezpieczony przed kradzieżą.
Nieoptymalne leczenie buprenorfiną może spowodować niewłaściwe stosowanie leku przez pacjenta, prowadzące do przedawkowania lub przerwania leczenia. Pacjent, któremu podano zbyt małą dawkę buprenorfiny, może w dalszym ciągu reagować na niekontrolowane objawy odstawienia poprzez samoleczenie opioidami, alkoholem lub innymi lekami uspokajająco-hipnotycznymi, takimi jak benzodiazepiny.
Aby zminimalizować ryzyko niewłaściwego użycia, nadużycia i zmiany przeznaczenia, lekarze powinni podjąć odpowiednie środki ostrożności podczas przepisywania i wydawania buprenorfiny, takie jak unikanie przepisywania wielu dawek na początku leczenia oraz prowadzenie wizyt kontrolnych u pacjentów z monitorowaniem klinicznym odpowiednim do poziomu stabilności pacjenta.
Uzależnienie
Buprenorfina jest częściowym agonistą receptora mu-opiatowego i przewlekłe podawanie powoduje uzależnienie typu opioidowego. Badania na zwierzętach, jak również doświadczenie kliniczne wykazały, że buprenorfina może powodować uzależnienie, ale na niższym poziomie niż pełny agonista.
Nie zaleca się nagłego przerwania leczenia, ponieważ może to spowodować wystąpienie zespołu odstawiennego, którego początek może być opóźniony.
Depresja oddechowa
Zgłaszano wiele przypadków zgonów z powodu depresji oddechowej, szczególnie gdy buprenorfina była stosowana w skojarzeniu z benzodiazepinami (patrz punkt 4.5) lub gdy buprenorfina nie była stosowana zgodnie z informacjami dotyczącymi przepisywania. Zgłaszano również przypadki zgonów w związku z jednoczesnym podawaniem buprenorfiny i innych leków działających depresyjnie, takich jak alkohol lub inne opioidy. Jeśli buprenorfina jest podawana niektórym osobom nieuzależnionym od opioidów, które nie tolerują działania opioidów, może wystąpić potencjalnie śmiertelna depresja oddechowa.
Buprenorfinę należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością oddechową (np. przewlekła obturacyjna choroba płuc, astma, cor pulmonale, zmniejszona rezerwa oddechowa, hipoksja, hiperkapnia, wcześniej istniejąca depresja oddechowa lub kifoskolioza).
Buprenorfina może powodować ciężką, prawdopodobnie śmiertelną, depresję oddechową u dzieci i osób nieuzależnionych, które przypadkowo lub celowo ją spożyją. Należy chronić dzieci i osoby nieuzależnione przed narażeniem.
Zapalenie wątroby, zdarzenia dotyczące wątroby
Zgłaszano przypadki ostrego uszkodzenia wątroby u osób uzależnionych od opioidów zarówno w badaniach klinicznych, jak i w raportach dotyczących zdarzeń niepożądanych po wprowadzeniu produktu do obrotu. Spektrum nieprawidłowości rozciąga się od przemijającego bezobjawowego zwiększenia aktywności transaminaz wątrobowych do opisów przypadków cytolitycznego zapalenia wątroby, niewydolności wątroby, martwicy wątroby, zespołu wątrobowo-nerkowego, encefalopatii wątrobowej i zgonu. W wielu przypadkach rolę przyczynową lub pomocniczą może odgrywać występowanie wcześniejszych zaburzeń enzymów wątrobowych, zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B lub C, jednoczesne stosowanie innych potencjalnie hepatotoksycznych leków i ciągłe przyjmowanie narkotyków drogą iniekcji. Te podstawowe czynniki należy wziąć pod uwagę przed przepisaniem buprenorfiny i podczas leczenia. W przypadku podejrzenia zdarzenia w wątrobie i gdy przyczyna nie jest znana, konieczna jest dalsza ocena.
W zależności od wyników badań, buprenorfinę można odstawić ostrożnie, aby zapobiec wystąpieniu objawów odstawiennych i powrotowi do nielegalnego używania narkotyków. Jeśli leczenie jest kontynuowane, należy ściśle monitorować czynność wątroby.
Wszyscy pacjenci powinni mieć regularnie wykonywane badania czynności wątroby.
Ponieważ inhibitory CYP3A4 (patrz punkt 4.5) mogą zwiększać stężenie buprenorfiny, u pacjentów już leczonych inhibitorami CYP3A4 należy ostrożnie miareczkować dawkę buprenorfiny, ponieważ u tych pacjentów wystarczające może być zmniejszenie dawki.
Precypitacja opioidowego zespołu odstawiennego
Podczas rozpoczynania leczenia buprenorfiną należy być świadomym profilu częściowego agonisty buprenorfiny. Podawana podjęzykowo buprenorfina może nasilić objawy odstawienia u pacjentów uzależnionych od opioidów, jeśli zostanie podana przed ustąpieniem działania agonistycznego wynikającego z niedawnego stosowania lub nadużywania opioidów. Aby uniknąć przyspieszonego odstawienia, indukcję należy rozpocząć, gdy widoczne są obiektywne oznaki i objawy umiarkowanego odstawienia (patrz punkt 4.2).
Depresja OUN
Ten produkt może powodować senność, która może być nasilona przez inne środki działające ośrodkowo, takie jak: alkohol, leki uspokajające, leki nasenne, hipnotyzujące (patrz punkt 4.5).
Zespół serotoninowy
Współczesne podawanie buprenorfiny i innych środków serotoninergicznych, takich jak inhibitory MAO, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) lub trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne może spowodować wystąpienie zespołu serotoninowego, stanu potencjalnie zagrażającego życiu (patrz punkt 4.5).
Jeśli jednoczesne leczenie innymi lekami serotoninergicznymi jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważną obserwację pacjenta, szczególnie podczas rozpoczynania leczenia i zwiększania dawki.
Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego, niestabilność autonomiczną, zaburzenia nerwowo-mięśniowe i (lub) objawy żołądkowo-jelitowe.
W przypadku podejrzenia zespołu serotoninowego należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia w zależności od nasilenia objawów.
Niedobory wątroby
Wpływ zaburzeń czynności wątroby na farmakokinetykę buprenorfiny był oceniany w badaniu po wprowadzeniu produktu do obrotu. Buprenorfina jest intensywnie metabolizowana w wątrobie, stwierdzono, że stężenie buprenorfiny w osoczu jest większe u pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci powinni być monitorowani pod kątem oznak i objawów przyspieszonego odstawienia opioidów, toksyczności lub przedawkowania spowodowanych zwiększonym stężeniem buprenorfiny. Buprenorfinę w postaci tabletek podjęzykowych należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkty 4.3 i 5.2). U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby stosowanie buprenorfiny jest przeciwwskazane.
Zaburzenia czynności nerek
Eleminacja nerkowa odgrywa stosunkowo niewielką rolę (około 30%) w ogólnym klirensie buprenorfiny; dlatego modyfikacja dawki w zależności od czynności nerek nie jest na ogół wymagana. Metabolity buprenorfiny kumulują się u pacjentów z niewydolnością nerek. Zaleca się ostrożność w dawkowaniu pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) (patrz punkt 5.2).
Ogólne ostrzeżenia związane z podawaniem opioidów
– opioidy mogą powodować niedociśnienie ortostatyczne u pacjentów ambulatoryjnych
˗ podobnie jak w przypadku innych opioidów, należy zachować ostrożność u pacjentów stosujących buprenorfinę i mających uraz głowy, zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe, niedociśnienie, przerost gruczołu krokowego lub zwężenie cewki moczowej.
– opioidy mogą podwyższać ciśnienie płynu mózgowo-rdzeniowego, co może powodować napady drgawkowe, dlatego opioidy należy stosować ostrożnie u pacjentów z urazem głowy, zmianami wewnątrzczaszkowymi, innymi okolicznościami, w których ciśnienie mózgowo-rdzeniowe może być podwyższone, lub napadami drgawkowymi w wywiadzie.
– wywołana przez opioidy mioza, zmiany poziomu świadomości lub zmiany w postrzeganiu bólu jako objawu choroby mogą zaburzać ocenę pacjenta lub zaciemniać rozpoznanie lub przebieg kliniczny współistniejącej choroby
– opioidy należy stosować ostrożnie u pacjentów z obrzękiem śluzowatym, niedoczynnością tarczycy lub niewydolnością kory nadnerczy (np. choroba Addisona)
– wykazano, że opioidy zwiększają ciśnienie wewnątrzpęcherzykowe i należy je stosować z ostrożnością u pacjentów z zaburzeniami czynności dróg żółciowych.
Opioidy należy podawać z ostrożnością pacjentom w podeszłym wieku lub osłabionym.
Stosowanie u młodzieży
Z powodu braku danych u młodzieży (w wieku 16 – 18 lat), pacjenci w tej grupie wiekowej powinni być ściślej monitorowani podczas leczenia.
Substancje pomocnicze
Ten produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi problemami nietolerancji galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.
Ten produkt leczniczy zawiera butylohydroksyanizol (E320), który może powodować miejscowe reakcje skórne (np.kontaktowe zapalenie skóry) lub podrażnienie oczu i błon śluzowych.
Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na maksymalną dawkę dobową, to znaczy jest „wolny od sodu”.