Asymetria to bardzo popularne słowo w dzisiejszych czasach i, w mojej ocenie, stosowane zbyt często do zbyt wielu rzeczy. Prof. Robert Farley zwraca uwagę, że asymetryczne oczekiwania leżą u podstaw decyzji o wszystkich bitwach. „Walczący angażują się, ponieważ mają różne oczekiwania co do prawdopodobnych rezultatów” – mówi. Ale nie każde dążenie do uzyskania przewagi w bitwie jest asymetryczne. Wykorzystanie wszystkich dostępnych środków i warunków, by wytrącić przeciwnika z równowagi, to rdzeń strategii pośredniej Liddella Harta. Być może więc powrót do symetrii i koncepcyjne skupienie się na symetrycznych działaniach wojennych ułatwiłoby zrozumienie złożonych problemów związanych z rolami okrętów i ich projektowaniem.
Asymetria to strategia słabych przeciwko silnym. Jedna ze stron nie ma szans dorównać swojemu przeciwnikowi w walce cios za cios, a zamiast tego stosuje rodzaj ataku, na który silniejszy przeciwnik opracował nieskuteczną obronę. W rzeczywistości ta sama broń może być zarówno asymetryczna, jak i symetryczna, w zależności od jej zastosowania. Torpedy wystrzelone przez niszczyciel w kierunku pancernika stanowią wojnę asymetryczną, ale wystrzelone w kierunku innego niszczyciela osłaniającego tenże pancernik stają się symetryczne. Doktryna i zdolności antydostępowe Marynarki Wojennej PLA są asymetryczne w stosunku do Marynarki Wojennej USA, ale te same zdolności w połączeniu z bardziej mahometańską koncepcją byłyby symetryczne w stosunku do Sił JMSD, lub przytłaczające w stosunku do Marynarki Wojennej Wietnamu. W tym ostatnim przypadku mielibyśmy do czynienia z odwróceniem ról.
Asymetria jest również zjawiskiem przejściowym. Użycie torpedowców było postrzegane przez Jeune Ecole jako strategia asymetryczna wymierzona w brytyjską Royal Navy i jej handel, ale bardzo szybko Brytyjczycy byli w stanie opanować to zagrożenie i przywrócić symetrię tworząc niszczyciel. Ta sama torpeda, wsparta doskonałym wyszkoleniem, była częścią asymetrycznej strategii Cesarskiej Japońskiej Marynarki Wojennej w nocnych akcjach przeciwko (lokalnie) liczebnie lepszemu odpowiednikowi amerykańskiemu. Radar wkrótce zniweczył tę koncepcję, choć jak zauważył kpt. Wayne Hughes w swojej Fleet Tactics and Coastal Combat, zajęło trochę czasu, zanim US Navy pojęła koncepcję użycia radaru, pomimo faktu, że był on już technicznie w użyciu podczas bitwy pod Savo Island.
Zaletę koncepcyjnego powrotu do symetrii jako naczelnej zasady widać w sposobie budowania i projektowania okrętów wojennych w przeszłości. Pancernik miał przenosić broń ofensywną zdolną do zniszczenia floty przeciwnika. Jednocześnie opancerzenie miało zapewnić mu ochronę przed podobnymi (symetrycznymi) przeciwnikami. W przypadku krążowników historia wyglądała inaczej, głównie ze względu na ograniczenia wynikające z Traktatu Waszyngtońskiego, ale ostatnie konstrukcje krążowników bez takich ograniczeń wracały do konieczności walki z przeciwnikami tej samej klasy. W przypadku współczesnych okrętów znacznie łatwiej byłoby myśleć w kategoriach ich podstawowej misji, przyjmując za zasadę zdolność do zwalczania przeciwnika podobnej klasy.
Patrząc na współczesny przykład, podstawową misją pakietu misji wojny powierzchniowej LCS jest przeciwdziałanie zagrożeniom asymetrycznym, takim jak atak rojem, ale brakuje mu zdolności do przeciwdziałania przeciwnikowi symetrycznemu, jak korweta rakietowa. Moja analiza może być postrzegana jako zbytnie uproszczenie, niemniej jednak może pomóc w określeniu części tego, co powinno być racjonalnym dyskursem wśród ludzi, którzy nie mają szansy zmierzyć się z rzeczywistymi CONOPS. Podoba mi się sposób, w jaki starszy bosman Brett F. Ayer wyjaśnia wymagania stawiane morskim kutrom patrolowym.