Niektórzy ludzie są w stanie oglądać najnowsze rasistowskie incydenty lub szkolne strzelaniny w wiadomościach późno w nocy, przewrócić się i iść prosto spać. Yet, plenty of others can’t watch the news past dinnertime, for the pain and agony they seeps too deeply into their skin and all hope for sleep is lost.
The cause for taking the suffering of others so personally? The blessing and curse of empathy.
According to Dictionary.com, „empathy” is described as „the psychological identification with or vicarious experiencing of the feelings, thoughts or attitudes of another.” Roman Krznaric, autor książki „Empathy: Why it Matters and How to Get It”, opisuje różnicę między empatią a współczuciem: „Współczucie to odczuwanie litości lub żalu za kimś, ale bez tego dodatkowego kroku, jakim jest zrozumienie, przez co ta osoba przechodzi lub jak doświadcza świata”, mówi.
Being an ’empath’ versus being empathetic
Jest też różnica między odczuwaniem empatii dla innych a byciem faktycznym „empatą”. Judith Orloff, MD, autorka książki „The Empath’s Survival Guide: Life Strategies for Sensitive People”, identyfikuje się jako empata i opisuje ich jako „emocjonalne gąbki, które są tak wrażliwe, że mają tendencję do przejmowania stresu świata.”
Dar odczuwania empatii, lub bycia empatą, polega na tym, że głęboko troszczysz się o innych i chcesz im pomóc, mówi Orloff. Jednak minusem empatii jest to, że może być potężnie wyczerpująca. „Empaci mają niezwykle wrażliwy, nadreaktywny system neurologiczny”, wyjaśnia. „Nie mamy tych samych filtrów, które inni ludzie robią, aby zablokować stymulację. W konsekwencji wchłaniamy do naszych ciał zarówno pozytywne, jak i stresujące energie wokół nas.”
Czy empatia jest umiejętnością czy zdolnością, z którą się rodzisz?
Orloff mówi, że zdolność do odczuwania empatii jest trochę psychologiczną tendencją, a trochę neurologicznym okablowaniem. „Hipoteza głosi, że empaci mogą mieć nadaktywne systemy neuronów lustrzanych (neuronów współczucia w mózgu) i pracują na wysokich obrotach czując współczucie,” mówi.
Według Krznaric, twoja zdolność do empatii jest prawdopodobnie kwestią natury i wychowania. „Badania sugerują, że około 50 procent naszych zdolności empatycznych jest dziedziczonych genetycznie, a reszty możemy się nauczyć, ponieważ empatia nie jest po prostu kwestią okablowania” – wyjaśnia, dodając, że przeciwności losu mogą również sprzyjać rozwojowi empatycznej natury. „Niedawno poznałem komika stand-upowego, który przez całe życie żył z porażeniem mózgowym. Ona ma niesamowitą empatię z ludźmi, którzy nie tylko mają niepełnosprawność fizyczną, ale którzy są marginalizowani przez społeczeństwo w inny sposób,” mówi.
Orloff wspomniał również, jak przeciwności losu przyczyniają się do empatycznej natury: „Część empatów, których leczyłem, doświadczyła wczesnej traumy, takiej jak emocjonalna lub fizyczna przemoc, lub byli wychowywani przez alkoholików, depresyjnych lub narcystycznych rodziców, potencjalnie noszących w dół zwykłe zdrowe mechanizmy obronne, które rozwijają się u dzieci z troskliwymi rodzicami.”
Empatia może być walką w tym społeczeństwie
David Sauvage, artysta empata, który konsultuje się z korporacjami i przedsiębiorcami w sprawie budowania bardziej empatycznych kultur, mówi, że podstawą empatii jest emocjonalna samoświadomość – która nie jest umiejętnością promowaną przez dzisiejszą kulturę opartą na osiągnięciach.
„Przeciętna osoba w naszej kulturze nie ma zbyt wiele empatii w stosunku do innych, ponieważ stawiamy na pierwszym miejscu wszystko inne niż emocjonalny dobrobyt” – wyjaśnia. „Jak często mówi się chłopcom, żeby się poddali? Jak często dziewczynom mówi się, że 'zachowują się jak wariatki’? Ile razy w ciągu dnia czujemy, że nie powinniśmy czuć się w określony sposób, więc ukrywamy nasz smutek tylko po to, by potem czuć wstyd z powodu tego smutku? Nie ma zdrowej równowagi pomiędzy negowaniem ludzkich uczuć a ich akceptacją. Jedynym sposobem na poradzenie sobie jest odcięcie się”, wyjaśnia Sauvage.