Czuję się samotna i wstydzę się tego, że nie mam żadnych przyjaciół

Dylemat Mam 40 lat i jestem pracującą na pełen etat matką dwójki nastolatków. Nie mam żadnych przyjaciół i niewielu znajomych. Spędzanie czasu z mężem i dziećmi łagodziło wszelkie uczucia samotności, ale to już nie wystarcza. Mój brak przyjaźni sprawia, że czuję się nieadekwatna. Chciałabym mieć grupę przyjaciółek, którym mogłabym się zwierzyć i z którymi mogłabym się połączyć – nawet jedna przyjaciółka znaczyłaby tak wiele. Łzy mi się kręcą w oczach, gdy widzę grupy przyjaciół na spacerze. W szkole miałam wielu dobrych przyjaciół, ale pozwoliłam im odejść, ponieważ czułam, że na nich nie zasługuję. Nie miałam dobrego poczucia własnej wartości i w większości przypadków nadal nie mam. Mój mąż zawsze komentuje mój brak przyjaźni, co sprawia, że czuję się jeszcze gorzej. Boję się, że zostanę „wydana” kolegom z pracy i krewnym jako osoba bez przyjaciół – z tego powodu nie prowadzę żadnych kont w mediach społecznościowych. Proszę, pomóżcie mi, zanim będę za stary, by wyjść i zaprzyjaźnić się z ludźmi. Udało Ci się przejść przez najtrudniejsze etapy dorosłego życia bez wsparcia. Utrzymanie małżeństwa przez te wszystkie lata bez przyjaciół, na których mogłabyś wyładować swoje frustracje; wychowanie nastolatków bez kolegów, którzy mogliby się wczuć, współczuć i zaoferować poradę, a także bycie pełnoetatowym pracownikiem bez kumpli, którym mogłabyś się wyżalić przy butelce wina, oznacza, że powinnaś być bardzo dumna. Mój instynkt podpowiada mi, że „zero przyjaciół i niewielu znajomych” może być bardziej wypaczonym postrzeganiem twojej sytuacji niż twardą rzeczywistością. Może być tak, że teren, który zajmujesz, nie jest tak ponury, jak sobie wyobrażasz, ale przejdźmy do tego trochę później.

W społeczeństwie, w którym dla wielu z nas przyjaciele są na pierwszym miejscu i którzy czasami są cenieni nawet wyżej niż małżonkowie, jest, jak to identyfikujesz, z pewnością coś do opłakiwania. Nie chcę, abyś czuła się gorzej, ale kiedy rozważam niskie punkty mojego życia do tej pory, bez życzliwości, troski i oddania małej grupy przyjaciółek, aby dać mi balast, zastanawiam się, czy przetrwałabym bez poważnego rozpadu.

Jeśli udało Ci się wszystko z powyższych, jesteś z pewnością ocalałą i niezwykle zdolną osobą, która ma wiele do zaoferowania tym, którzy zdołają się do Ciebie zbliżyć. Nasuwa się pytanie, dlaczego trzymasz innych na dystans. W pewnym momencie musiała to być świadoma decyzja, aby się schować i przejść do życia nuklearnego w kategoriach życia rodzinnego. Mąż, dwójka dzieci i zamknięty sklep to jest to, do czego wydaje się Pani ograniczać i nie mogę pomóc w spekulacjach na temat tego, czy jest w tym coś więcej, niż opisuje Pani krótki list.

Poczucie własnej wartości nie jest czymś, co złagodzi moja lakoniczna odpowiedź i jeśli jest ono na tak niskim poziomie, że wpływa na Pani zdolność do interakcji z rówieśnikami, to należy skorzystać z profesjonalnej pomocy. Wizyta u lekarza pierwszego kontaktu jest dobrym pierwszym krokiem. Rozważ również terapię poznawczo-behawioralną, która – jak udowodniono – ma korzystny wpływ na wszystko, od menopauzy po stres. Z pomocą swojego lekarza ogólnego znajdziesz praktyka.

Jestem zaskoczona, że twój mąż, który ze wszystkich ludzi musi być świadomy tego, jak bardzo ta sprawa budzi twój niepokój, uznałby za produktywne podnieść ją jako krytykę. Nie chcę dolewać oliwy do kłopotliwej wody, ale może to być postrzegane jako lekkie zastraszanie i chcę tylko zwrócić na to uwagę, na wypadek gdyby jego zachowanie zaostrzyło sytuację. Jestem pewna, że to świetny facet i wszystko jest w porządku, ale jeśli czujesz się odizolowana, a osoba z którą mieszkasz wydaje się cieszyć z wytykania tego, to coś jest nie tak.

Jesteś wyraźnie zdolna do nawiązywania przyjaźni, jak pokazuje twoje doświadczenie szkolne. Po ich odejściu zastanawiam się, czy częścią problemu nie było to, że do niedawna nie dostrzegałeś ich wartości. Nie przesadzałem, kiedy wyrażałem swój podziw dla Twojej zdolności do przetrwania bez kolegów; teraz chciałbym zobaczyć, jak coś z tym robisz. Nawiązywanie nowych znajomości z jakiegoś powodu staje się trudniejsze, gdy się starzejemy, być może dlatego, że nie wędrujemy daleko od granic naszego codziennego życia.

Podobnie jak randki, nawiązywanie znajomości wiąże się z całowaniem niektórych żab i trzeba być gotowym do popełniania błędów i wykazywania słabości. Nie masz się czego wstydzić i wszystko możesz zyskać, wychodząc ze swojego życia domowego, aby szukać kumpli. Czy próbujesz grupy książki lub klasy gimnastycznej, drinka z kolegą, który przyciąga wzrok, lub zrobić spotkanie jako akt dobroci z kimś, kto wygląda jak oni potrzebują ramię do płaczu na, proaktywne zachowanie w końcu zarobić wyniki jesteś po. Świat jest pełen ludzi mających nadzieję i modlących się o połączenie z innymi, a nie tylko polubienia na mediach społecznościowych.

To tak, jakbyś zaniedbał swoje własne potrzeby i przesadnie napompował zależność swojej rodziny. Masz pracę, dzieci i męża, z których wszyscy oferują ci otwarte drzwi do zawierania przyjaźni. Nie masz nic do stracenia i wszystko do zyskania, więc przestań pozwalać, by twoje błędne poczucie wstydu powstrzymywało cię przed wyciągnięciem ręki po to najwspanialsze z błogosławieństw, kogoś, kto cię rozumie. Powiedziałbym, że powodzenia, ale to determinacja, której potrzebujesz i pragnienie zmiany swojej sytuacji, z których oba przypisałbym ci wraz z tak wiele więcej.

Jeśli masz dylemat, wyślij krótki e-mail do [email protected].

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{{highlightedText}}

• Share on Facebook

.

• Share on Twitter
• Share via Email
• Share on LinkedIn
• Share on Pinterest
• Share on WhatsApp
• Share on Messenger

.