Dlaczego niektórzy ludzie są niechlujni?

„Jestem osobą, którą lubię nazywać zreformowaną bałaganiarą”, wyjaśnia autorka książki Unf— Your Habitat.

„Nie jestem z natury uporządkowana, a sprzątanie zawsze było dla mnie przykrym obowiązkiem. To nie jest coś, do czego czuję się jakbym miała wrodzoną zdolność, to jest coś, nad czym muszę stale pracować.”

Hoffman zdała sobie sprawę, że „jest więcej ludzi takich jak ja, niż perfekcyjnych domatorów”, takich jak Kondo bez bałaganu.

Ale, pomijając moralne osądy innych, życie w bałaganie może negatywnie wpływać na nasze zdrowie psychiczne i fizyczne.

Kurz, pleśń i odchody zwierząt domowych, które zbierają się w zabałaganionych domach, są szkodliwe dla alergii i astmy. Bałagan utrudnia również relaks, może prowadzić do niepokoju i poczucia winy, może hamować kreatywność i wpływać na wydajność.

„Myślę, że nasze środowisko może odzwierciedlać wiele z tego, co dzieje się w nas,” mówi Hoffman. „Bardzo trudno jest być spokojnym pośród chaosu, a znalezienie się w otoczeniu przytłaczającego bałaganu może być zniechęcające i przygnębiające.

„Tak wielu z nas postrzega stan naszego domu jako pewnego rodzaju odzwierciedlenie naszej wartości własnej (nawet jeśli tak nie jest!), a bałagan może tak łatwo sprawić, że poczujesz się jak porażka. A dla tych, którzy cierpią na choroby psychiczne, przewlekłe, chroniczny ból lub niepełnosprawność, może to być jeszcze gorsze, ponieważ kiedy nie jesteś fizycznie w stanie zrobić porządków w całym domu, to wszystko może wydawać się trochę beznadziejne.”

Podejście Marie Kondo jest nierealistyczne – nawet przytłaczające – dla wielu ludzi. Ale Hoffman uważa, że zbytnie minimalizowanie i obsesyjne zajmowanie się deklutteringiem może być równie niezdrowe jak trzymanie się rzeczy.

„Kiedy ciągle skupiasz się na zmniejszaniu i wyrzucaniu jak najwięcej, albo 'deklutteringu’, aż osiągniesz jakiś idealny stan minimalizmu, tak naprawdę nie wchodzisz w interakcję ze swoją przestrzenią i rzeczami w zdrowszy sposób, niż gdybyś ciągle skupiał się na zachowaniu wszystkiego, co kiedykolwiek znałeś” – mówi.

„Istnieje taka idea, że minimalizm jest czymś, do czego każdy powinien dążyć; że jest lepszy i zdrowszy niż wszystko inne. Ale to nie jest prawda dla wszystkich.”

Raczej, przy podejmowaniu decyzji o tym, co zachować lub wyrzucić, sugeruje ona zadawanie takich pytań:

• Kiedy ostatnio czegoś używałeś (jeśli nie możesz sobie przypomnieć, to nie musisz tego trzymać)
• Czy będziesz tego potrzebował w przyszłości (niektóre fazy – jak bell-bottoms – najlepiej zostawić w przeszłości)
• Czy trzymasz to na wypadek, gdybyś tego potrzebował (masz zestaw kempingowy, którego nigdy nie używałeś i nie lubisz robaków ani spania na surowo, ale może go kiedyś użyjesz? Zapomnij o tym)
• Czy czujesz się winny, że wydałeś na to pieniądze w pierwszej kolejności (trzymanie czegoś na czas nieokreślony, kiedy tego nie używasz, nie pozwoli ci odzyskać pieniędzy)

Ale „rzeczy” są w porządku, ona nalega.

„Czuję, że jest o wiele lepiej próbować pracować z rzeczami, które masz, których potrzebujesz i którymi się cieszysz, próbować uczynić twój dom środowiskiem, w którym możesz się zrelaksować i cieszyć, niż być na non stop dążeniu do pozbycia się wszystkiego, co posiadasz.”

Jak to zrobić i mieć zdrowsze relacje z naszymi rzeczami?

„Myślę, że najlepszym sposobem na zdrowsze relacje z rzeczami jest sprawowanie nad nimi kontroli”, mówi Hoffman, której wnikliwa, szczera i zabawna książka oparta jest na jej blogu. „Kiedy otacza nas bałagan, często mamy wrażenie, że to on rządzi. Personifikujemy go, pozwalamy, aby nas denerwował, pozwalamy, aby wpływał na nasze szczęście i poczucie własnej wartości.

„Sprzątanie to głównie po prostu przenoszenie rzeczy z niewłaściwego miejsca i umieszczanie ich we właściwym miejscu. Ja no musi być ten wielką rzeczą która bierze nad nasz życiem. Dokonując kilku małych, pozytywnych zmian tak często i tak konsekwentnie jak to możliwe, mamy możliwość zacząć cieszyć się naszymi rzeczami ponownie, a nie czuć się jakbyśmy w nich tonęli.”

Jednym ze sposobów na uniknięcie utonięcia w bałaganie jest zapomnienie o maratonie sprzątania i opowiedzenie się za 20/10s.

„20/10 to 20 minut sprzątania, po którym następuje 10-minutowa przerwa,” pisze w książce. „Przerwa nie jest opcjonalna. Przerwy są ważne z wielu powodów, głównie po to, by pokazać, że możesz się zatrzymać, kiedy tego potrzebujesz lub chcesz, a także dlatego, że przerywają proces myślowy, który chce zamienić sesję sprzątania w maraton.”

Dodaje: „To, ile musisz zrobić, zależy od wielkości zadania; duży projekt wymaga wielu z nich, rozbitych na kilka dni pracy. Jedną z zalet 20/10 jest to, że możesz zdecydować, ile z nich chcesz wykonać w danym momencie. Miałeś długi dzień w pracy i nie masz ochoty spędzać dużo czasu na utrzymaniu domu? Jeden lub dwa 20/10 utrzyma rzeczy schludniejsze bez doprowadzania cię całkowicie do krawędzi.”

As well as offering general tips on how and when to clean and setting mini challenges (set a timer for five minutes and gather as much rubbish as you can to throw away before the timer goes off), Hoffman gives perhaps the most important reminder of all: „You do not have to unf— everything all at once.”

Dlaczego niektórzy ludzie są niechlujni?

Nieporządek jest często błędnie oceniany jako lenistwo.

Nieporządek, w rzeczywistości, jest naturalnym stanem wszystkich dzieci do 6 roku życia lub tak, kiedy rozwijają wymagane umiejętności motoryczne i behawioralne, aby stworzyć porządek, według dr Theodore Shapiro, profesora psychiatrii w nowojorskim Weill Cornell Centre.

Jak dla reszty z nas, psychiatra Marcia Sirota mówi, że istnieją dwa rodzaje bałaganiarzy: ci, którzy są zdezorganizowani i ci, którzy cierpią na zaburzenia psychologiczne.

Pierwszy typ często staje się przytłoczony przez „rzeczy” i, niepewny, jak znaleźć rozwiązanie, pozwala bałaganowi narastać. Potrzebują po prostu pomocy w rozbiciu go na możliwe do opanowania kawałki, a la Unf— Your Habitat.

Drugi typ bałaganiarskiej osoby może być przygnębiony i czuć bezradność, cierpieć ADHD i nie być w stanie poradzić sobie z próbą pozostania zorganizowanym lub być „chronicznym nie-czyścicielem”.

„Chroniczni nie-czyściciele żyją w nieprzyjemnym, śmierdzącym i niezdrowym środowisku, ale nie wydają się nadmiernie zdenerwowani tym, co samo w sobie jest oznaką poważnego problemu”, wyjaśnia Sirota. „Wiele z tych osób ma zaburzenia psychiczne, które pozwalają im tworzyć bałagan, a następnie żyć w nim bez obaw.”

Dla większości z nas jednak, bałaganiarstwo jest po prostu dziwactwem, które wymaga umieszczenia z powrotem w jego prawowitym pudełku.

„Większość ludzi odkrywa, że kiedy sprawują kontrolę nad swoim bałaganem w domu, nawet tylko odrobinę, mogą zacząć cieszyć się przebywaniem w tej przestrzeni”, radzi Hoffman, „i będziesz zdumiony efektem, jaki to może mieć na twój nastrój.”

.