Nabycie mowyEdit
Dzieci głuche nie nabywają mowy tak samo jak dzieci słyszące, ponieważ nie słyszą języka mówionego wokół nich. Język mówiony opiera się na łączeniu dźwięków mowy w słowa, które są następnie organizowane przez reguły gramatyczne w celu przekazania wiadomości. Tą wiadomością jest język. W normalnym procesie przyswajania języka, słuchowe rozumienie dźwięków mowy poprzedza rozwój języka. Bez informacji słuchowych osoba z głuchotą prelingwalną jest zmuszona do wizualnego przyswajania mowy poprzez czytanie z ruchu warg. Przyswajanie języka mówionego wyłącznie poprzez czytanie z ruchu warg stanowi wyzwanie dla głuchego dziecka, ponieważ nie zawsze dokładnie odzwierciedla dźwięki mowy. Prawdopodobieństwo, że głuche dziecko nauczy się mówić zależy od wielu czynników, takich jak: zdolność do rozróżniania dźwięków mowy, wyższy niż przeciętny niewerbalny iloraz inteligencji oraz wyższy status społeczno-ekonomiczny. Pomimo wyposażenia dziecka w aparaty słuchowe lub zapewnienia mu nauczania ustnego i terapii logopedycznej w młodym wieku, jest mało prawdopodobne, aby dzieci prelingwalnie głuche kiedykolwiek rozwinęły doskonałe umiejętności mowy i odbioru mowy. Niektórzy badacze stwierdzają, że dzieci głuche uczone wyłącznie za pomocą języka mówionego przechodzą przez te same ogólne etapy przyswajania języka, co ich słyszący rówieśnicy, ale nie osiągają tego samego ostatecznego poziomu biegłości. Język mówiony, który może rozwinąć się u dzieci prelingwalnie głuchych jest poważnie opóźniony.
Implanty ślimakoweEdit
Percepcja mowy może być skorygowana przed nabyciem języka za pomocą implantów ślimakowych. Po półtorarocznym doświadczeniu badacze stwierdzili, że osoby głuche były w stanie rozpoznawać słowa i rozumieć ruchy warg innych osób. Możliwość usłyszenia dźwięku jest większa w zależności od umiejscowienia elektrod w stosunku do tkanki i ilości pozostałych neuronów w układzie słuchowym. Ponadto, indywidualne zdolności, jak również dopływ neuronów do ślimaka odgrywają rolę w procesie uczenia się z implantem ślimakowym.
Badania stale wykazują, że wczesna implantacja prowadzi do lepszych wyników niż starsza implantacja. Badania wykazują, że dzieci z głuchotą prelingwalną są w stanie komfortowo funkcjonować w społeczeństwie, jeśli implantacja nastąpi przed piątym rokiem życia. Ekspozycja na sygnały inne niż słuchowe przed implantacją może negatywnie wpłynąć na zdolność do przetwarzania mowy po implantacji. Produkcja mowy na początku jest wolniejsza, ponieważ tworzenie słów wymaga więcej wysiłku. Dzieci, które miały prawie dwuletni staż z implantem ślimakowym były w stanie wygenerować dyftongi i wybrzmiewać większość samogłosek. Rozwijają umiejętności rozumienia większej ilości informacji, jak również składania liter.
Implanty ślimakowe dają osobom niesłyszącym szansę na rozumienie komunikatów dźwiękowych. Postępy były analizowane po tym, jak kilka grup dzieci zostało poddanych testom słownictwa i języka. Po trzech latach ćwiczeń, dzieci z implantami radziły sobie równie dobrze jak dzieci, które wcześniej nie miały problemów ze słuchem. W szczególności, implanty ślimakowe pozwalają dzieciom z głuchotą prelingwalną nabyć umiejętności podobne do dzieci z minimalnym lub łagodnym ubytkiem słuchu.
Nabycie języka migowegoEdit
Zdolność do przyswajania mowy nie jest taka sama jak zdolność do przyswajania języka. Podstawowym środkiem komunikacji w populacji jest mowa ustna; jednak mowa i język są czynnikami rozłącznymi. Chociaż jesteśmy biologicznie wyposażeni do używania języka, nie jesteśmy biologicznie ograniczeni do mowy. Dziecko, które nie ma dostępu do języka mówionego łatwo przyswaja język migowy, a dzieci pozbawione zarówno języka mówionego jak i migowego czasami wymyślają swój własny system komunikacji gestowej.
Istnieje wrodzone pragnienie wytwarzania języka zarówno w populacji słyszących jak i niesłyszących. Wszystkie niemowlęta wokalizują, aby się komunikować. Głuche dzieci, które nie były narażone na kontakt z językiem migowym, tworzą swoje własne gesty, znane jako znaki domowe, w celu wyrażenia tego, co czują. Termin ten odnosi się do gestów, które są używane przez osoby głuche, które były wychowywane w izolacji od innych głuchych migających. Homesign jest postrzegany jako biologiczny składnik języka, ponieważ pochodzi bezpośrednio od głuchego dziecka i ponieważ jest to zjawisko globalne, wykraczające poza kulturę.
Język migowy, taki jak Amerykański Język Migowy (ASL), jest dobrze znaną formą komunikacji, która jest lingwistyczna zarówno dla osób słyszących, jak i głuchych. Głuche dzieci uczące się języka migowego, takiego jak ASL, przechodzą przez serię językowych kamieni milowych od urodzenia do jednego roku życia. Te kamienie milowe są podobne do tych, które występują w języku mówionym. Głuche dziecko jest świadome swojego otoczenia, cieszy się z interakcji międzyludzkich, uśmiecha się i cieszy się zabawą rękami od urodzenia do 3 miesiąca życia. Od 3 do 6 miesiąca życia głuche dziecko zaczyna również gaworzyć, co określa się jako gaworzenie palcami (finger babbling). Te gesty głuchych dzieci nie mają prawdziwego znaczenia, tak samo jak nie mają znaczenia odgłosy gaworzenia, ale są one bardziej celowe niż przypadkowe muśnięcia palcami i zaciskanie pięści u słyszących dzieci. (Angier, 1991) W wieku 6-12 miesięcy dzieci głuche używają komunikacji manualnej i komunikują się za pomocą gestów, takich jak ciągnięcie i wskazywanie. Wiele głuchych dzieci podpisuje swoje pierwsze słowo około 8 miesiąca i do 10 lub więcej znaków do 12 miesiąca.
Czytanie i pamięć krótkotrwałaEdit
Uczenie się trójwymiarowej gramatyki, takiej jak w ASL, zwiększa zdolności wizualne i przestrzenne dziecka do poziomu wyższego niż przeciętny. Aby odnieść sukces w nauce czytania, głuche dziecko musi mieć silny język, na którym może się oprzeć. Dodatkowo, trudności w komunikacji z nauczycielem mogą upośledzać czytanie.
Dodatkowo, dzieci niesłyszące osiągały gorsze wyniki w zakresie pamięci krótkotrwałej dla słów pisanych w porównaniu z dopasowanymi wiekowo dziećmi słyszącymi, po prostu dlatego, że nie są tak dobrze zaznajomione ze słowami angielskimi. Krótkotrwałe zakresy pamięci dla znaków i pisowni palcami są również zmniejszone w porównaniu z dopasowanymi wiekowo zakresami pamięci dla słów mówionych u dzieci słyszących. Dzieci głuche różnią się znacznie pod względem doświadczeń rozwojowych z językiem migowym, co wpływa na rozwój procesów pamięci krótkotrwałej. Dzieci, które rozpoczynają przyswajanie języka w starszym wieku i/lub mają ograniczony kontakt z językiem we wczesnym dzieciństwie, mają słabo rozwiniętą umiejętność posługiwania się językiem migowym, co z kolei wpływa na rozwój ich pamięci krótkotrwałej. Jednakże, z usuniętym elementem językowym, wyniki dzieci niesłyszących są równoważne z wynikami dzieci słyszących dopasowanych wiekowo w zadaniach pamięci krótkotrwałej.
Dzieci głuchych rodzicówEdit
Matki, które same są głuche, modelują znaki podczas interakcji twarzą w twarz ze swoimi głuchymi niemowlętami. Formują dłonie swoich dzieci tak, aby tworzyły kształty znaków. Wyolbrzymiają swoją mimikę twarzy i umieszczają modele w bezpośredniej linii wzroku swoich niesłyszących dzieci. Opiekunowie zarówno dzieci słyszących, jak i głuchych wzmacniają wczesne próby komunikacji dziecka, zachęcając w ten sposób do dalszej i bardziej rozbudowanej komunikacji.
Niemi uczniowie, którzy mają głuchych rodziców, osiągają lepsze wyniki niż ich głusi rówieśnicy, którzy mają słyszących rodziców, w każdym podteście skali wyników WISC-R. Wynika to z faktu, że głusi rodzice są lepiej przygotowani niż rodzice słyszący do zaspokajania wczesnych potrzeb edukacyjnych głuchego dziecka; dzięki temu przyswaja ono język „zgodnie z planem”. Dodatkowo, głuche dzieci głuchych rodziców przechodzą przez etapy rozwoju języka wcześniej, ponieważ drogi wzrokowe są w pełni zmielinizowane w młodszym wieku niż porównywalne drogi słuchowe.
Funkcje neuropsychologiczneEdit
Dzieci głuche często mają zwiększone umiejętności percepcyjne, aby zrekompensować upośledzone wejście słuchowe, i trwa to przez cały okres dorosłości. Wrodzona głuchych dorosłych, którzy używali języka migowego wykazały ERP, które były 5-6 razy większe niż dorosłych słyszących nad lewej i prawej potylicy i ERP 2-3 razy większe niż uczestników słyszących nad lewym skroniowym i ciemieniowej (które są odpowiedzialne za przetwarzanie językowe). Ponieważ zarówno słyszący, jak i głusi dorośli używający ASL wykazali większe ERP w regionach potylicznych, zwiększona reakcja na bodźce wzrokowe jest również spowodowana znajomością i używaniem języka migowego, a nie tylko głuchotą.
Zarówno słyszący, jak i głusi dorośli używający ASL wykazują również większe ERP nad lewą niż prawą półkulą. Ponieważ lewa półkula jest odpowiedzialna za język, implikuje to, że ruch migowy jest językowo istotny.Ruch przetwarzany po lewej stronie (język) implikuje, że prawe pole wzrokowe jest silniejsze u głuchych i słyszących ASL ze względu na asocjację półkulową będącą kontralateralną.
Czynniki socjokulturoweEdit
Dzieci głuche z niższego SES są w grupie wysokiego ryzyka, że nie są narażone na dostępny język w odpowiednim czasie we wczesnym dzieciństwie. Dzieje się tak dlatego, że w większości krajów ubóstwo przekłada się na brak dostępu do usług edukacyjnych i klinicznych, które narażają głuche dzieci na kontakt z językiem w odpowiednim wieku.
Osiągnięcia akademickie głuchych studentów są przewidywane w dużym stopniu przez te same czynniki, które przewidują osiągnięcia akademickie normalnie słyszących studentów, takie jak klasa społeczna i obecność dodatkowych warunków upośledzających. Oznacza to, że głuchota, sama w sobie, nie determinuje sukcesu lub porażki w nauce, ale raczej wchodzi w złożone interakcje z wieloma innymi czynnikami.
Wczesna interwencjaEdit
Głuche dzieci słyszących rodziców mogą nie mieć znaczącego kontaktu z jakimkolwiek językiem we wczesnym dzieciństwie. Z powodu utraty zmysłów, dzieci te odbierają niewiele z mowy swoich rodziców. Ponieważ w większości przypadków rodzice nie posługują się językiem migowym, dzieci nie są również narażone na kontakt z konwencjonalnym językiem migowym. (Meier) Do niedawna edukacja głuchych kładła nacisk na trening mowy, a dzieci głuche nie były narażone na kontakt z językiem migowym w szkole.
Brak kontaktu z dostępnym językiem w określonym czasie we wczesnym dzieciństwie w połączeniu z brakiem dostępu do usług edukacyjnych i klinicznych, które narażają głuche dzieci na kontakt z językiem w odpowiednim wieku, są czynnikami, które przyczyniają się do nabywania języka przez osoby prelingwalnie głuche.
.