Hay is grass and other plants that have been cut, wysuszone i zebrane. Może być następnie przechowywane w stosach (zwanych stertami siana) lub wiązane w bloki zwane belami. Bele mogą być okrągłe lub w kształcie pudełka (zwykle nazywane są belami kwadratowymi).
Siano jest głównie używane do karmienia zwierząt. Niektóre zwierzęta, które jedzą siano to konie, bydło, kozy, osły i króliki. Siano jest podawane, gdy nie ma wystarczającej ilości pastwisk lub pastwisk, na których zwierzę może się wypasać lub nie może się wypasać przez cały rok. Rolnicy i hodowcy często muszą używać siana w zimie, kiedy trawa nie jest dostępna.
Siano różni się od słomy. Siano jest produkowane z trawy liściastej i innych roślin (takich jak lucerna) i jest dobre do karmienia zwierząt. Słoma pochodzi z łodyg ziaren zbóż i nie jest zbyt pożywna. Słoma jest zwykle używana do ściółki, aby utrzymać zwierzęta w cieple i suchości.
Kompozycja
Powszechnie stosowane rośliny na siano obejmują mieszanki traw, takich jak życica (gatunki Lolium), tymotka, brome, kostrzewa, trawa bermudzka, trawa sadownicza i inne gatunki, w zależności od regionu. Siano może również zawierać rośliny strączkowe, takie jak lucerna (lucerna) i koniczyny (czerwona, biała i podziemna). Rośliny strączkowe w sianie najlepiej jest ścinać przed kwitnieniem. Inne rośliny pastwiskowe są również czasami częścią mieszanki, chociaż rośliny te nie są koniecznie pożądane, ponieważ niektóre rośliny pastwiskowe są toksyczne dla niektórych zwierząt.
Materiały roślinne z owsa, jęczmienia i pszenicy są czasami cięte na zielono i przerabiane na siano dla zwierząt, jednak są one częściej używane w postaci słomy, produktu ubocznego żniw, gdzie łodygi i martwe liście są belowane po zebraniu i wymłóceniu ziarna. Słoma jest wykorzystywana głównie jako ściółka dla zwierząt. Chociaż słoma jest również wykorzystywana jako pasza, szczególnie jako źródło włókna pokarmowego, ma niższą wartość odżywczą niż siano.
Podawanie siana
Zobacz także: Przeżuwacze i Cecum
Siano lub trawa jest podstawą diety wszystkich zwierząt pasących się i może dostarczyć nawet 100% paszy potrzebnej zwierzęciu. Siano jest zazwyczaj podawane zwierzęciu zamiast pozwalać mu na wypasanie się na trawach na pastwisku, szczególnie zimą lub w czasie, gdy susza lub inne warunki sprawiają, że pastwisko jest niedostępne. Zwierzęta, które mogą spożywać siano, różnią się pod względem rodzajów traw nadających się do spożycia, sposobów spożywania siana i jego trawienia. Dlatego różne rodzaje zwierząt wymagają siana, które składa się z podobnych roślin do tych, które zjadłyby podczas wypasu, i podobnie, rośliny, które są toksyczne dla zwierzęcia na pastwisku, są również toksyczne, jeśli są suszone na siano.
Większość zwierząt jest karmiona sianem w dwóch dziennych karmieniach, rano i wieczorem. Jednak ten harmonogram jest bardziej dla wygody ludzi, ponieważ większość zwierząt pasących się na pastwisku naturalnie spożywa paszę w wielu karmieniach w ciągu dnia. Niektóre zwierzęta, szczególnie te hodowane na mięso, mogą dostawać tyle siana, że są w stanie jeść przez cały dzień. Inne zwierzęta, zwłaszcza te, które są ujeżdżane lub prowadzone jako zwierzęta robocze, mogą jeść tylko wtedy, kiedy nie pracują, i mogą otrzymywać bardziej ograniczoną ilość siana, aby nie dopuścić do nadmiernego przytycia. Właściwa ilość siana i jego rodzaj różnią się nieco w zależności od gatunku. Niektóre zwierzęta oprócz siana karmione są również paszami treściwymi, takimi jak zboża lub suplementy witaminowe. W większości przypadków, siano lub pasza pastwiskowa musi stanowić 50% lub więcej masy diety.
Jedną z najbardziej znaczących różnic w trawieniu siana jest między zwierzętami przeżuwającymi, takimi jak bydło i owce; i nieprzeżuwającymi, fermentatorami jelita tylnego, takimi jak konie. Oba typy zwierząt mogą trawić celulozę zawartą w trawie i sianie, ale robią to za pomocą różnych mechanizmów. Ze względu na czterokomorowy żołądek bydła, często są one w stanie rozkładać starsze pasze i mają większą tolerancję na pleśń i zmiany w diecie. Jednokomorowy żołądek i jelito ślepe lub „tylne jelito” konia wykorzystuje procesy bakteryjne do rozkładu celulozy, które są bardziej wrażliwe na zmiany w paszach i obecność pleśni lub innych toksyn, wymagając od koni karmienia sianem bardziej spójnego typu i jakości.
Różne zwierzęta również wykorzystują siano w różny sposób: bydło ewoluowało, aby jeść pasze w stosunkowo dużych ilościach podczas jednego karmienia, a następnie, ze względu na proces przeżuwania, potrzebują znacznej ilości czasu, aby ich żołądki strawiły pokarm, często osiągnięty, gdy zwierzę leży, w spoczynku. Dlatego ilość siana jest ważna dla bydła, które może skutecznie trawić siano niskiej jakości, jeśli jest podawane w wystarczających ilościach. Owce zjadają od dwóch do czterech procent masy ciała dziennie w postaci suchej paszy, takiej jak siano, i są bardzo skuteczne w uzyskiwaniu jak największej ilości pożywienia z trzech do pięciu funtów dziennie siana lub innej paszy. Wymagają od trzech do czterech godzin dziennie, aby zjeść wystarczająco dużo siana, aby spełnić swoje wymagania żywieniowe.
W przeciwieństwie do przeżuwaczy, konie trawią pokarm w małych porcjach przez cały dzień i mogą wykorzystać tylko około 2,5% masy ciała w paszy w każdym 24-godzinnym okresie.
Przyrządzanie i transport siana
Produkcja i zbiór siana, potocznie nazywane „robieniem siana”, „sianokosami” lub „robieniem siana”, obejmuje wieloetapowy proces: cięcie, suszenie lub „utwardzanie”, grabienie, przetwarzanie i przechowywanie. Pola siana nie muszą być obsiewane co roku w taki sposób, jak uprawy zbożowe, ale regularne nawożenie jest zwykle pożądane, a przesiewanie pola co kilka lat pomaga zwiększyć plony.
Metody i terminologia opisująca etapy robienia siana różniły się znacznie w historii, a wiele regionalnych różnic istnieje do dziś. Jednakże, czy to ręcznie czy za pomocą nowoczesnego sprzętu zmechanizowanego, wysoka trawa i rośliny strączkowe w odpowiednim stadium dojrzałości muszą być ścięte, następnie pozostawione do wyschnięcia (najlepiej na słońcu), a następnie zgrabione w długie, wąskie stosy znane jako snopy. Następnie, utwardzone siano jest zbierane w jakiejś formie (zwykle przez jakiś rodzaj procesu belowania) i umieszczane do przechowywania w stogu siana lub w stodole lub szopie, aby chronić je przed wilgocią i gniciem.
Podczas sezonu wegetacyjnego, który jest wiosną i wczesnym latem w klimacie umiarkowanym, trawa rośnie w szybkim tempie. Największą wartość odżywczą ma wtedy, gdy wszystkie liście są w pełni rozwinięte, a nasiona lub kwiatostany są nieco niedojrzałe. Kiedy wzrost jest maksymalny na pastwisku lub polu, jeśli jest to prawidłowo ocenione, trawa jest cięta. Siano z trawy skoszonej zbyt wcześnie nie będzie się tak łatwo utwardzać ze względu na wysoką zawartość wilgoci, a ponadto będzie dawać niższy plon z akra niż dłuższa, bardziej dojrzała trawa. Natomiast siano skoszone zbyt późno jest grubsze, ma niższą wartość odsprzedaży i straciło część składników odżywczych. Zwykle istnieje około dwutygodniowe „okno” czasowe, w którym trawa znajduje się w idealnej fazie do zbioru siana. Czas cięcia siana z lucerny jest idealny, gdy rośliny osiągają maksymalną wysokość i wytwarzają pąki kwiatowe lub dopiero zaczynają kwitnąć, cięcie podczas lub po pełnym rozkwicie powoduje niższą wartość odżywczą siana.
Siano może być zgrabiane w rzędy podczas cięcia, a następnie okresowo obracane do wyschnięcia, zwłaszcza jeśli używana jest nowoczesna zgrabiarka. Lub, zwłaszcza w przypadku starszych urządzeń lub metod, siano jest cięte i pozostawiane na polu do wyschnięcia, a następnie zgrabiane w rzędy w celu późniejszego przetworzenia w bele. Podczas suszenia, które może trwać kilka dni, proces ten zwykle przyspiesza się, przewracając skoszone siano grabiami lub rozrzucając je za pomocą przetrząsacza. Jeśli podczas suszenia siana pada deszcz, obracanie snopków może również przyspieszyć jego schnięcie. Jednak zbyt częste lub zbyt brutalne obracanie siana może powodować opadanie wyschniętych liści, co zmniejsza ilość składników odżywczych dostępnych dla zwierząt. Suszenie może być również przyspieszone przez procesy zmechanizowane, takie jak stosowanie spulchniacza siana lub stosowanie środków chemicznych rozpylanych na siano w celu przyspieszenia odparowywania wilgoci, chociaż są to droższe techniki, nie w powszechnym użyciu, z wyjątkiem obszarów, gdzie istnieje połączenie nowoczesnej technologii, wysokich cen siana i zbyt dużo deszczu, aby siano mogło wyschnąć prawidłowo.
Po pocięciu, wysuszeniu i zgrabianiu siana do rzędów, jest ono zazwyczaj zbierane w bele lub wiązki, a następnie przewożone do centralnej lokalizacji w celu przechowywania. W niektórych miejscach, w zależności od geografii, regionu, klimatu i kultury, siano jest zbierane luzem i układane w stosy bez wcześniejszego belowania.
Siano musi być w pełni wysuszone po zbelowaniu i utrzymywane w stanie suchym w magazynie. Jeżeli siano jest belowane, gdy jest zbyt wilgotne lub staje się mokre podczas przechowywania, istnieje znaczne ryzyko samozapłonu. Siano przechowywane na zewnątrz musi być układane w stosy w taki sposób, aby kontakt z wilgocią był minimalny. Niektóre stosy są ułożone w taki sposób, że siano samo „zrzuca” wodę, gdy spada. Inne metody układania wykorzystują pierwsze warstwy lub bele siana jako osłonę chroniącą resztę. Aby całkowicie zabezpieczyć się przed wilgocią, zewnętrzne stogi siana mogą być również przykryte plandekami, a wiele okrągłych bel jest częściowo owiniętych w folię w ramach procesu belowania. Jeśli pozwalają na to zasoby, siano przechowuje się również pod dachem. Często jest ono umieszczane w szopach lub układane w stodołach. Z drugiej strony, należy również uważać, aby siano nigdy nie było wystawione na działanie jakiegokolwiek możliwego źródła ciepła lub płomienia, ponieważ suche siano i wytwarzany przez nie pył są wysoce łatwopalne.
Nowoczesne techniki zmechanizowane
Nowoczesna zmechanizowana produkcja siana jest dziś zazwyczaj wykonywana przez kilka maszyn. Podczas gdy małe zakłady używają ciągnika do ciągnięcia różnych narzędzi do koszenia i zgrabiania, większe zakłady używają wyspecjalizowanych maszyn, takich jak kosiarka lub zgrabiarka, które są zaprojektowane do cięcia siana i układania go w rzędach w jednym kroku. Belownice są zazwyczaj ciągnięte przez ciągnik, przy czym większe belownice wymagają mocniejszych ciągników.
Mobilne belownice, maszyny, które zbierają i belują siano w jednym procesie, zostały po raz pierwszy opracowane około 1940 roku. Pierwsze prasy produkowały prostokątne bele, wystarczająco małe, aby osoba mogła je podnieść, zazwyczaj o wadze od 70 do 100 funtów (32 i 45 kg) każda. Rozmiar i kształt umożliwiał ludziom zbieranie bel, układanie ich w stosy na pojeździe w celu przetransportowania do miejsca składowania, a następnie ręczne budowanie stogu siana. Jednak, aby zaoszczędzić pracę i zwiększyć bezpieczeństwo, opracowano również ładowarki i sztaplarki, które zmechanizowały transport małych bel z pola do stogu siana. Później w 20 wieku, prasy zostały opracowane zdolne do produkcji dużych bel, które ważą do 3,000 funtów (1,400 kg).
Kondycjonowanie siana stała się popularna. Podstawową ideą jest to, że zmniejsza czas suszenia, szczególnie w wilgotnym klimacie lub jeśli deszcz koliduje z sianokosami. Zazwyczaj na wierzchu siana (zazwyczaj lucerny) rozpylany jest roztwór soli, który pomaga wysuszyć siano. Kondycjonowanie może również odnosić się do rolek wewnątrz zgniatacza, które zaciskają lucernę, aby pomóc wycisnąć wilgoć.
Baling
Zobacz także: Prasa
Małe bele
Małe bele są nadal produkowane dzisiaj. Podczas gdy prasy do prasowania małych bel są nadal produkowane, podobnie jak ładowarki i sztaplarki, istnieją gospodarstwa, które nadal używają sprzętu wyprodukowanego ponad 50 lat temu, utrzymywanego w dobrym stanie technicznym. Mała bela pozostaje częścią ogólnego lore ranczo i tradycji z „siano bucking” konkursy nadal odbywają się dla zabawy w wielu rodeo i targów powiatu.
Małe kwadratowe bele są ułożone w stos w krzyżowy sposób czasami nazywany „rick” lub „hayrick”. Deszcz ma tendencję do zmywania wartości odżywczych z siana i może powodować psucie się lub pleśń. Siano w małych, kwadratowych belach jest na to szczególnie podatne, dlatego często przechowuje się je w szopie lub zabezpiecza plandekami. W przeciwnym razie dwie górne warstwy stosu często gniją i pleśnieją, a jeśli stos nie jest ułożony w odpowiednim sianokiszonce, wilgoć może wniknąć jeszcze głębiej w stos. Zaokrąglony kształt i dokładniejsze zagęszczenie małych (i dużych) bel okrągłych sprawia, że są one mniej podatne na zepsucie, ponieważ woda w mniejszym stopniu przenika do wnętrza beli. Dodatek folii siatkowej, która nie jest stosowana w przypadku bel kwadratowych, zapewnia jeszcze większą odporność na warunki atmosferyczne.
Ludzie, którzy hodują małą liczbę zwierząt, mogą preferować małe bele, które mogą być przenoszone przez jedną osobę bez użycia maszyn. Istnieje również ryzyko, że bele siana mogą być spleśniałe, lub zawierają rozkładające się tusze małych stworzeń, które zostały przypadkowo zabite przez sprzęt do belowania i zmiecione do beli, które mogą wytwarzać toksyny, takie jak jad kiełbasiany. Oba te zjawiska mogą być śmiertelne dla zwierząt roślinożernych nie będących przeżuwaczami, takich jak konie, a kiedy to nastąpi, cała zanieczyszczona bela jest zazwyczaj wyrzucana, co jest kolejnym powodem, dla którego niektórzy ludzie nadal wspierają rynek małych bel.
Duże bele
Rolnicy, którzy muszą produkować duże ilości siana, prawdopodobnie wybiorą prasy, które produkują znacznie większe bele, maksymalizując ilość siana, które jest chronione przed żywiołami. Duże bele występują w dwóch rodzajach, okrągłe i kwadratowe. Duże bele kwadratowe, które mogą ważyć do 1.000 kilogramów (2.200 lb), mogą być układane w stosy i są łatwiejsze do transportu na ciężarówkach. Duże bele okrągłe, które zazwyczaj ważą od 300 do 400 kilogramów (660-880 funtów), są bardziej odporne na wilgoć i gęściej upakowują siano (zwłaszcza w środku). Okrągłe bele są szybko podawane przy użyciu zmechanizowanego sprzętu.
Stosunek objętości do powierzchni umożliwia wielu rolnikom z obszarów suchych pozostawienie dużych bel na zewnątrz do czasu ich zużycia. Rolnicy z obszarów mokrych oraz ci w klimacie z dużymi opadami śniegu mogą układać okrągłe bele pod szopą lub plandeką, ale mogą również używać lekkiej, ale wytrzymałej folii plastikowej, która częściowo otacza bele pozostawione na zewnątrz. Owijka odstrasza wilgoć, ale pozostawia odkryte końce beli, dzięki czemu siano może „oddychać” i nie zaczyna fermentować. Jednakże, gdy możliwe jest przechowywanie okrągłych bel pod szopą, są one trwalsze i mniej siana traci się na gnicie i wilgoć.
Haylage
W przypadku zwierząt, które jedzą kiszonkę, owijarka do bel może być używana do całkowitego zamknięcia okrągłej beli i uruchomienia procesu fermentacji. Jest to technika stosowana jako proces oszczędzający pieniądze przez producentów, którzy nie mają dostępu do silosu, a także do produkcji kiszonki, która jest transportowana do innych miejsc. Jednakże, silos jest nadal preferowaną metodą produkcji kiszonki. W bardzo wilgotnym klimacie jest to uzasadniona alternatywa dla całkowitego suszenia siana, a przy prawidłowym przetwarzaniu, naturalny proces fermentacji zapobiega pleśni i gniciu. Kiszonka z okrągłych bel jest również czasami nazywana „sianokiszonką” i jest częściej spotykana w Europie niż w Stanach Zjednoczonych czy Australii. Jednakże, siano przechowywane w ten sposób musi pozostać całkowicie zamknięte w plastiku, ponieważ wszelkie dziury lub rozdarcia mogą zatrzymać właściwości konserwujące fermentacji i prowadzić do zepsucia.
Stogi siana
Stogi siana to stosy zebranego siana, ułożone na wiele różnych sposobów, w zależności od regionu świata, klimatu, jeśli są zbelowane lub luźne, i tak dalej. Siano wymaga ochrony przed warunkami atmosferycznymi i jest optymalnie przechowywane wewnątrz budynków lub innych konstrukcji, ale stogi siana są również budowane na otwartym polu. Ogrodzenie może być zbudowane w celu zamknięcia stogu siana i uniemożliwienia wędrującym zwierzętom zjedzenia go, lub zwierzęta mogą karmić się bezpośrednio ze zbudowanego na polu stosu jako część ich zimowego karmienia.
Stogi siana są również nazywane haycocks w niektórych dialektach języka angielskiego. Słowa te są zwykle stylizowane jako stałe związki, ale nie zawsze. Są one również czasami nazywane stooks, shocks, lub ricks.
Luźne układanie siana
Luźne stosy są budowane, aby zapobiec gromadzeniu się wilgoci i promować suszenie, lub utwardzanie. W niektórych miejscach jest to osiągane przez konstruowanie stosów o stożkowatym lub grzbietowym wierzchołku. Zewnętrzna strona może wyglądać szaro na powierzchni po starzeniu, ale wewnętrzne siano zachowuje ślady świeżo ściętego aromatu i utrzymuje wyblakły zielony odcień. Mogą być pokryte strzechą lub znajdować się w konstrukcji ochronnej. Jedną z takich konstrukcji jest ruchomy dach wsparty na czterech słupach, zwany historycznie dachem holenderskim, barakiem sianokosowym lub czapą sianokosową. Stogi siana mogą być również zbudowane na szczycie fundamentu ułożonego na ziemi w celu ograniczenia psucia się siana, w niektórych miejscach wykonanego z drewna lub szczotki. W innych obszarach, siano układane jest luźno, zbudowane wokół centralnego słupa, drzewa, lub w obszarze trzech lub czterech słupów, aby dodać stabilności do stosu.
Jedna luźna technika układania siana widoczna na Wyspach Brytyjskich polega na początkowym układaniu świeżo ściętego siana w mniejsze kopce zwane foot cocks, hay coles, kyles, hayshocks lub haycocks, aby ułatwić początkowe utwardzanie. Są one czasami budowane na szczycie platform lub trójnogów utworzonych z trzech słupów, używanych do utrzymywania siana poza ziemią i wpuszczania powietrza do środka w celu lepszego suszenia. Kształt sprawia, że rosa i woda deszczowa spływa po bokach, pozwalając sianu w środku się utwardzić. Ludzie, którzy zajmują się sianem mogą używać wideł do siana lub wideł do przenoszenia lub rozbijać siano w budowaniu sianokosów i stogów siana. Budowa wysokich stogów siana jest czasami wspomagana rampą, począwszy od prostych tyczek, a skończywszy na urządzeniu do budowy dużych luźnych stogów zwanych zjeżdżalnią bobrów.
-
Luźne stosy siana zbudowane wokół centralnego słupa, wsparte na bocznych słupach w Rumunii
-
Kurki z sianem na polu w Irlandii
-
Ześlizg bobrów z pełnym stosem siana w Montanie, USA
-
Kozolec, tradycyjny słoweński stóg siana
Obrazy dla dzieci
-
Zbliżenie luźnego siana z trawy.
-
Siano złej jakości jest suche, wybielone i grubo łodygowe. Czasami siano przechowywane na zewnątrz będzie wyglądało tak na zewnątrz, ale nadal będzie zielone wewnątrz beli. Wysuszona, wybielona lub gruba bela jest nadal jadalna i zapewnia pewne wartości odżywcze, o ile jest sucha, a nie spleśniała, zakurzona lub gnijąca.
-
Haymakers, from the Grimani Breviary, c. 1510.
-
Lipiec 1903 – na górze Gaisberg, koło Salzburga
-
Dwaj mężczyźni ładujący siano na ciężarówkę w Massachusetts, 1936.
-
Stóg siana autorstwa Henry’ego Foxa Talbota, 1844 r.
-
Barak na siano. Dach jest przesuwany w górę i w dół, gdy zmienia się poziom siana.
-
Łódź do przewozu siana z końca XIX wieku z małymi kwadratowymi belami
-
Pole świeżo zbelowanych okrągłych bel siana.