Dziękuję za napisanie tego, Nicole! Jest to jeden z niewielu artykułów, jakie znalazłem, który faktycznie odnosi się do kryzysu tożsamości, przez który przechodzę.
Jestem 35-letnim Azjatą z południowo-wschodniej Azji, który został wychowany w mojej ojczyźnie jako konserwatywny ewangelikalny chrześcijanin i przygotowywany do migracji do Ameryki Północnej, gdzie miałem nadzieję kontynuować studia i ostatecznie zrobić karierę w nauce lub inżynierii.
Ale w moich wczesnych nastolatkach, mój tata, naukowiec pracujący dla korporacji, został uwikłany w gorącą wodę polityki biurowej. Więc kazał mi zaplanować moją szkołę średnią, aby przygotować się do szkoły biznesu zamiast. Nigdy nie byłem zainteresowany staniem się szefem korporacji, ale chciałem myśleć, że bez względu na to, jaką karierę skończę, chciałem mieć kontrolę nad moim bezpieczeństwem finansowym.
Więc zastosowałem się, ale skończyło się na tym, że zabrakło mi zajęć z nauk ścisłych, które byłyby potrzebne do zrobienia kariery, której naprawdę chciałem. Kolejną rzeczą było to, że w tym czasie przyspieszyłem w dziwnych okolicznościach, w które nie będę się zagłębiał, skończyłem zmieniając szkoły raz w roku i ukończyłem liceum w wieku 16 lat. Chodziłem do dwóch szkół: druga (15-16) była moją wymarzoną szkołą z internatem z programami, które chciałem, a pierwsza (14-15) była tanią szkołą, która oferowała przyspieszenie, ale była przeznaczona dla dzieciaków pijanych hillbillies i nie robiła nic poza demoralizowaniem mojej nauki.
Moje plany uniwersyteckie zostały tak zamulone przez moich rodziców, więc przejęli władzę i wysłali mnie na kierunek biznes w nieakredytowanym fundamentalistycznym college’u chrześcijańskim w pasie biblijnym USA, ponieważ było to o wiele tańsze niż właściwy amerykański uniwersytet. Wyrzucili mnie po dwóch semestrach, znowu w dziwnych okolicznościach, które nie miałyby miejsca na normalnym uniwersytecie, który nie miałby legalizmu szkoły chrześcijańskiej. Miałem tylko 17 lat, i po całym życiu bycia dobrym uczniem, któremu wróżyło się świetlaną przyszłość, stałem się zszarganym porzuceniem college’u.
Moi rodzice wysłali mnie wtedy do Europy, ponieważ uniwersytety są tam tańsze niż w Ameryce – ale to był objazd, którego tak naprawdę nigdy nie chciałem, z wyjątkiem obietnicy moich rodziców, że zdobędę nowe języki, nowe spojrzenie na różnorodność w zglobalizowanym świecie, i łatwe międzynarodowe podróże.
I wtedy specjalny kierunek biznesowy, który wybrałem w Europie, został odwołany krótko po moim przyjeździe z powodu niewystarczającej liczby zapisów. Nie dogadywałam się z przyjaciółmi i byłam obiektem plotek w kościele, ponieważ byłam nową dziewczyną, która przytulała swojego chłopaka na przystankach autobusowych. A ten chłopak okazał się być gorącym, obelżywym kłamcą, który ciągle zawstydzał mnie publicznie i zagrażał mojemu bezpieczeństwu w domu.
W tym momencie straciłam wiarę w edukację i w moich rodziców, ale jakoś trzymałam się mojej religii. Znalazłem schronienie w piramidzie marketingu wielopoziomowego, do której skierował mnie mój kuzyn, a moja starsza para upline stała się dla mnie jak rodzice – prowadząc mnie, pomagając mi, a nawet przyjmując mnie w pewnym momencie. Ale to był drapieżny biznes, który postawił mnie jeszcze bardziej przeciwko mojej edukacji i planom zawodowym, moim rodzicom i beznadziejnemu nieudacznikowi, którym miałbym się stać, gdybym nie zaangażował się w sukces w tym „biznesie”.
Nie widziałem moich rodziców przez 3 lata, ale kiedy w końcu odwiedzili, gdy skończyłem 21 lat, zdałem sobie sprawę, jak bardzo za nimi tęsknię. Mój tata powiedział mi, że nasz kraj jest teraz w lepszym miejscu, nie jest już rozdartą kryzysem strefą wojny domowej, którą znałem, gdy wyjeżdżałem 7 lat wcześniej. Więc zdecydowałem się wrócić do domu później w tym roku i zacząć od nowa.
Z perspektywy czasu może powinienem był przywrócić moją wiarę w przyszłość STEM i podnieść się tam, gdzie zostawiłem w 14. Ale zamiast tego, nadal nie miałem wiary w system edukacji i chciałem tego, co uważałem za dobrze płatną karierę, którą mogłem rozpocząć bez stopnia naukowego: nadawania. Ostatecznie ponownie rozpocząłem studia w wieku 22 lat, studiując komunikację w naprawdę gównianym college’u niedaleko miejsca, w którym mieszkali moi rodzice i ja.
Choć nie żałuję ponownego rozpoczęcia studiów w wieku 22 lat i zdobycia dyplomu w wieku 26 lat, żałuję, że wybrałem kierunek komunikacja i poszedłem do tego gównianego college’u. Zamiast próbować i ponosić porażki w nadawaniu podczas studiowania łatwego, ale bezużytecznego kierunku, naprawdę mogłam po prostu pójść na całość z tytułem inżyniera na dobrym i renomowanym uniwersytecie badawczym.
Moje marzenia o nadawaniu trochę się skrzywiły i skończyło się na tym, że zostałam dziennikarką. Podobała mi się praca w magazynie, ale płacili marne grosze. Przeniosłem się do telewizyjnego newsroomu, ale znienawidziłem go za politykę biurową i za to, że zabijała moją kreatywność. Znowu telewizja też płaciła pierdy, a ja czułem się zły z powodu niepewności mojej finansowej przyszłości.
Poszedłem do niezależnego pisania o podróżach, kiedy miałem 27 lat, kiedy zdałem sobie sprawę, że jest to dobry sposób, aby umieścić moje umiejętności dziennikarskie w doświadczeniach, które pomagają mi poznać i pokochać ojczyznę, którą zostałem wychowany, aby gardzić. Przez długi czas była to najlepsza decyzja zawodowa, jaką kiedykolwiek podjęłam. Nie nazwałabym siebie „sukcesem”, ale zależało mi na mojej pracy, miałam kontrolę nad tym, co robię ze swoim czasem i zarabiałam lepsze pieniądze, niż kiedy byłam zatrudniona w mediach.
To powiedziawszy, miałem szorstki start do freelancingu, więc polowałem na zagraniczne stypendia dla absolwentów szkoły, mając nadzieję na awans. Tak więc wyjechałam do Australii, aby studiować rozwój międzynarodowy, mając nadzieję, że pomoże mi to zrozumieć ekonomiczne i polityczne problemy, z jakimi borykają się „cele podróży” w moim kraju, oraz dowiedzieć się, jak im pomóc. Plus, międzynarodowe organizacje pozarządowe i organizacje ONZ płacą lepiej niż dziennikarstwo, więc jest to win-win.
Jednakże nauczyłem się kilku rzeczy w trudny sposób. Posiadanie tytułu magistra nie oznacza, że faktycznie opanuję nową dziedzinę, to tylko wzbogaca zestaw umiejętności, które już ustanowiłem w moim licencjacie, o kilka nowych perspektyw. A więc wracam do dziennikarstwa. Ale po pobycie za granicą przez 2-3 lata studiów i projektów pasji, nie było łatwo po prostu podnieść się tam, gdzie zostawiłem z mojej profesjonalnej sieci z powrotem do domu.
Więc po studiach, miałem bardzo mieszaną karierę freelancera składającą się z asystowania w badaniach, tłumaczeniach, copywritingu, kręcenia filmów dokumentalnych, małych występów aktorskich i dziennikarstwa freelancera dla międzynarodowych mediów. To szło dobrze przez dwa lata, ale miałem przeczucie, że to wszystko może pójść w diabły, jeśli moje szczęście się skończy. I tak się stało, gdy pandemia Covid-19 się wydarzyła.
Dzisiaj nie wiem już, kim jestem. STEM Caro skończyła się, zanim się zaczęła. Biznes Caro nie był mi pisany. Transmisja Caro zdarzała się tylko w sporadycznych iskrach, ale nigdy tak naprawdę nie wystartowała. Skończyłam jako żałosna Dziennikarka Caro, która chce więcej, ale nigdy nie dostaje więcej. Aktywistka Caro nie wierzy w aktywizm, dba tylko o siebie i „pomaga” innym słowami. Konsultantka Caro jest zdezorientowana, ponieważ kocha różnorodność, ale nie ma przyszłości w żadnej z tych odmian. Myślałam, że Travel Caro jest moim ostatecznym „ja”, ale covid-19 mi to odebrał.
Christian Caro? Odeszłam od wiary 10 lat temu, kiedy mój ojciec miał romans, a kościół bardziej dbał o śluby moich rodziców i moje bezwarunkowe przebaczenie, niż o pociągnięcie mojego ojca do odpowiedzialności i zachęcenie mojej mamy do przyjęcia zmian.
Independent Caro? Moja praca wyparowała i teraz mieszkam z rodzicami, którzy są nieudacznikami, którymi gardzę. Ktoś mógłby powiedzieć, że jestem po prostu złą córką, która nie ma szacunku i nie chce dorosnąć. Ale uwierzcie mi, zrobiłam wszystko, co było do zrobienia w tym, co pozostało z mojego życia po tym, jak moi samolubni i niepewni siebie rodzice odebrali mi moje młode lata. Dlatego nie jestem dla nich miła: nie dbali (teraz nadal nie dbają) o moją przyszłość, więc dlaczego miałabym się przejmować ich uczuciami? Moi rodzice są ostatnimi ludźmi we wszechświecie, do których chciałabym być podobna, ale utknęłam z nimi i nie mogę nic z tym zrobić, poza wściekaniem się na nich bez żadnego możliwego rozwiązania.
Często naprawdę chciałbym, żeby to życie, które kocham, było tylko jednym naprawdę długim koszmarem, i żebym obudził się rano z powrotem w moim 12-letnim ja w 1997 roku, i wrócił do dokonywania właściwych wyborów w moim życiu. Pięć lat w drugiej szkole z internatem, utrata religii w szkole średniej, pięć lat w szkole inżynierskiej w Kanadzie, prawdopodobnie powrót do mojego niedotkniętego kraju, ponieważ ukończyłbym szkołę podczas kryzysu w 2008 roku, awans w mojej karierze, ponieważ mam zagraniczne kwalifikacje, powrót do Kanady na studia magisterskie, założenie startupu, który wspiera współpracę mojego kraju i Kanady, a teraz podczas pandemii pracowałbym nad czymś, co zajmuje się problemami wymagającymi rozwiązania w post-pandemicznym świecie.
Ale oczywiście to zawsze będzie fantazja. Zbyt daleko odszedłem od moich marzeń STEM i kontynuowałem karierę, która ma wszystko wspólnego z moją własną satysfakcją, a nic wspólnego z rozwiązywaniem problemów świata, która nie ma już znaczenia w dzisiejszym świecie.
Naprawdę nie wiem, jak odkryć się na nowo i wymyślić siebie po raz kolejny. Czuję, że naprawdę skończyły mi się już przysłowiowe karty i nie mam już miejsca w grze. Ale to nie jest tak, jak chcę, żeby było. Chciałabym, żeby ktoś, kto mnie nie osądza, mógł po prostu usiąść ze mną i zadać mi pytania zawarte w tym poście, a my zrobilibyśmy jakieś konkretne plany, z którymi mogłabym biegać, żeby zmienić swoje życie. W tej chwili czuję, że nawet opłaceni przeze mnie pyschoterapeuci nie pomagają mi w ten sposób – chcą się skupić tylko na uczuciach i wybaczaniu. Ale dziękuję Nicole za to, że dała mi coś nowego do wypróbowania. I jeśli czytasz tak daleko, dziękuję. Wszystkiego najlepszego.