1969-1973: początkiEdit
Hot Tuna rozpoczął jako projekt poboczny do Jefferson Airplane, przeznaczony do zaznaczenia czasu podczas Grace Slick odzyskać po operacji węzła gardła, który pozostawił ją niezdolną do wykonywania. Nazwa zespołu pochodzi od osoby, którą Jorma Kaukonen określił mianem „dowcipnisia”, który zawołał „hot tuna” po usłyszeniu wersu „What’s that smell like fish, oh baby,” z piosenki „Keep On Truckin'”. Kaukonen, Jack Casady, Paul Kantner i nowy perkusista Joey Covington zagrali kilka koncertów w okolicach San Francisco, w tym w oryginalnym klubie Airplane, The Matrix, zanim Jefferson Airplane wznowił występy, aby wesprzeć Volunteers. (Chociaż Covington został zatrudniony przez Jefferson Airplane, występował tylko na wybranych koncertach, a Spencer Dryden kontynuował występy jako główny perkusista zespołu aż do jego zwolnienia w 1970 roku). Po wznowieniu tras koncertowych przez Airplane, Tuna zaczęła otwierać ich koncerty. Ich wczesny repertuar opierał się głównie na materiałach Kaukonena z Airplane i coverach amerykańskich artystów country i bluesa, takich jak Reverend Gary Davis, Jelly Roll Morton, Bo Carter i Blind Blake.
We wrześniu 1969 roku Kaukonen i Casady przyjęli ten pseudonim na tydzień akustycznych koncertów w New Orleans House w Berkeley w Kalifornii; nagrania z tego występu zostały wydane jako debiutancki album zespołu w 1970 roku. Album ten stał się czule znany przez fanów grupy jako „breaking glass album”, ze względu na dźwięk tłuczonych szklanek do piwa podczas nagrywania „Uncle Sam Blues”. W niektórych utworach wystąpił Will Scarlett na harmonijce ustnej. Po nagraniu albumu brat Jormy, Peter Kaukonen, wkrótce zastąpił Kantnera na gitarze rytmicznej, a współlider Jefferson Airplane, Marty Balin, dołączył na wokalu do utworów elektrycznych. W 1970 roku młodszy Kaukonen został zastąpiony przez Paula Zieglera.
Tego lata RCA zapłaciła za wyjazd zespołu na Jamajkę w celu nagrania kolejnego albumu, ale album nigdy nie został ukończony, częściowo z powodu sporu finansowego między Balinem (który wkrótce potem opuścił oba zespoły) a Kaukonenem i Casadym. Skrzypek Papa John Creach dołączył do Hot Tuna i Jefferson Airplane w październiku 1970 roku. Oba zespoły zakończyły wspólną trasę koncertową w listopadzie 1970 roku występami w Fillmore East.
We wrześniu 1970 roku Kaukonen i Casady zagrali dwa akustyczne koncerty jako Hot Tuna bez Jefferson Airplane w Pepperland (pojemna sala taneczna w San Rafael w Kalifornii) i otrzymali dobre recenzje, co jeszcze bardziej świadczyło o tym, że Hot Tuna mogła przetrwać bez drugiego zespołu, który ją wspierał.
Jak Jefferson Airplane zakończył działalność i przestał regularnie koncertować na ponad osiemnaście miesięcy (z wyjątkiem kilku koncertów latem 1971 i zimą 1972) po występach w Fillmore East, Hot Tuna – dla której występy na żywo były zawsze najważniejsze – stała się niezależną grupą składającą się z Kaukonena, Casady’ego, perkusisty Sammy’ego Piazzy i Creacha, przechodząc w pełni na format zespołu elektrycznego. Ten skład został po raz pierwszy udokumentowany na albumie First Pull Up, Then Pull Down (1971), który został nagrany na żywo w Chateau Liberte, mało znanym klubie położonym niedaleko Los Gatos w kalifornijskich górach Santa Cruz, który był ulubionym miejscem zespołu przez cały okres jego istnienia. Grupa pojawiła się również na trzech utworach z debiutanckiego albumu solowego Papy Johna Creacha, jak również „Walking the Tou Tou” z jego drugiego albumu Filthy!.
Następnie ukazały się albumy studyjne Burgers (1972) i The Phosphorescent Rat (1974), przy czym Creach odszedł przed nagraniem tego ostatniego. Na tych dwóch albumach znalazły się głównie kompozycje Kaukonena. Na pierwszym albumie, David Crosby śpiewał wokale wspierające na „Highway Song,” podczas gdy klawiszowiec Nick Buck (który często gościł z grupą w studio przez następne pięć lat, zanim służył jako członek trasy w 1977 roku) przyczynił się do dwóch utworów.
1974-1977: Power trioEdit
Jak zespół przygotowywał się do trasy koncertowej w 1974 roku jako wsparcie dla The Phosphorescent Rat, Kaukonen zwolnił Piazzę po podjęciu decyzji, aby zespół powrócił do swojego pół-akustycznego repertuaru. Kaukonen i Casady przystąpili do nagrywania pierwszego solowego albumu Kaukonena, ”Quah”. Jednak lipiec 1974 roku oznaczał odejście od ich głównie bluesowego, akustycznego stylu, kiedy to Hot Tuna całkowicie porzuciła akustyczne koncerty i przekształciła się w ciężki rockowy zespół. W październiku 1974 roku, grupa wystąpiła w programie The Midnight Special.
Albumy America’s Choice (1975), Yellow Fever (1975) i Hoppkorv (1976) prezentują power trio z dodatkiem nowego perkusisty Boba Steelera. Notki Jeffa Tamarkina na płycie RCA „Platinum Gold Hot Tuna Collection” charakteryzują tę trylogię jako emblematyczną dla „lat szału” zespołu. Kaukonen jest cytowany jako mówiący, że zmiana punktu ciężkości była spowodowana faktem, że „po prostu fajnie było być głośnym”. W tym okresie, gra Kaukonena na gitarze elektrycznej była wielowarstwowa, z widocznymi efektami takimi jak Roland Jet phaser. Jego „szaleńczy” styl charakteryzują solówki w utworach „Funky #7” i „Serpent of Dreams” z płyty America’s Choice oraz „Song for the Fire Maiden”, „Sunrise Dance with the Devil” i „Surphase Tension” z płyty Yellow Fever. Występy na żywo przez całą epokę wyróżniały się swobodnymi, improwizowanymi jamami i bardzo długimi setami (do sześciu godzin bez przerwy) z rozszerzonymi wersjami materiału studyjnego; koncert z listopada 1976 roku w Palladium w Nowym Jorku zawierał 16-minutową wersję „Invitation”. Jednak producent Harry Maslin nie docenił stylu grupy i trzymał ich przy bardziej tradycyjnym rockowym formacie (w tym kilka coverów) na Hoppkorv. W 1977 roku Kaukonen zaczął wykonywać solowe sety przed występami zespołu. Trio przestało koncertować pod koniec 1977 roku i zagrało swój ostatni koncert (z klawiszowcem Nickiem Buckiem i saksofonistą „Buffalo” Bobem Robertsem) w Palladium 26 listopada.
Although występy na żywo ze wszystkich iteracji grupy cieszyły się godnym uwagi kultem przez większą część lat 70-tych, Hot Tuna nie udało się rywalizować lub zaćmić Jefferson Airplane i Jefferson Starship z komercyjnego punktu widzenia; podczas gdy wszystkie, ale dwa ich albumy z epoki osiągnęły Billboard Top 100, America’s Choice był ich jedynym albumem po 1972 roku, aby wykres przez więcej niż dziesięć tygodni, szczytując na No. 75.
1978-1985: przerwa i krótki reunionEdit
W związku z pojawiającymi się napięciami między Kaukonenem i Casadym, planowana trasa koncertowa w 1978 roku została odwołana, a Kaukonen wypełnił te daty występując solo. Podwójny album koncertowy, Double Dose, został wydany w tym samym roku jako dokument trasy z poprzedniego roku. Casady i Kaukonen poszli swoimi drogami i rozpoczęli krótkotrwałą karierę w nowofalowych zespołach SVT i Vital Parts. W 1979 roku Kaukonen wydał swój drugi solowy album, a Grunt Records wydało kompilację Hot Tuna Final Vinyl.
Gitarzysta rytmiczny Michael Falzarano i perkusista Shigemi Komiyama dołączyli do Kaukonena i Casady’ego na ponowną trasę Hot Tuna w 1983 roku. Grupa zagrała mieszankę nowego materiału z klasycznymi utworami Hot Tuna. To, w połączeniu z podejściem grupy do hard rocka i heavy metalu, nie zostały dobrze przyjęte, z raportami fanów wychodzących z koncertów.
1986-presentEdit
Hot Tuna ponownie zreformowała się w 1986 roku, z producentem Joey Balin dołączył na gitarze rytmicznej do 1987 roku. Kantner dołączył do zespołu w 1987 i 1988 roku, dodając do setlisty kilka starych piosenek Jefferson Airplane. Grace Slick wystąpiła z nimi na jednym koncercie w The Fillmore w marcu 1988 roku. Zespół kontynuował działalność w 1989 roku, a Kaukonen i Casady dołączyli do reunion albumu i trasy koncertowej Jefferson Airplane w 1989 roku, wykonując akustyczne sety Hot Tuna w środku każdego koncertu. Pod koniec trasy Airplane, Hot Tuna wznowiła swoje elektryczne występy, dodając Falzarano i perkusistę Joey’a Stefko. Niedługo potem nowojorczyk Harvey Sorgen zastąpił Stefko na perkusji, a Galen Underwood dołączył na klawiszach, aby nagrać pierwszy od prawie 14 lat album z nowym materiałem, „Pair a Dice Found” z 1990 roku. Kaukonen i Falzarano wnieśli oryginalne utwory.
Przez całe lata 90-te Hot Tuna znów naprzemiennie tworzyła akustyczne i elektryczne style. Dwa albumy Sweetwater były głównie akustyczne zestawy z gości, takich jak Bob Weir, Maria Muldaur i były Jefferson Starship basista-klawiszowiec Pete Sears; ten ostatni miał dołączyć do grupy na stałe na tym ostatnim instrumencie w ciągu dekady. Wydany w 1997 roku album „Live in Japan” pod wieloma względami przypominał pierwszy album Hot Tuna – minimalistyczne brzmienie i nagranie na żywo w maleńkim lokalu (Stove’s w Jokohamie). Falzarano i Sears pozostali z zespołem do początku lat 2000.
W 2004 roku do Casady’ego i Kaukonena dołączyli gitarzysta Barry Mitterhoff i perkusista Erik Diaz. W sierpniu 2009 roku, po odejściu Diaza, Skoota Warner oficjalnie dołączył do zespołu jako perkusista. W listopadzie 2010 roku Hot Tuna wystąpiła jako pół-akustyczne trio w składzie: Casady, Kaukonen i Mitterhoff podczas Midnight Ramble w studiu Levon Helm’s Barn w Woodstock, w stanie Nowy Jork. W tym samym miesiącu Kaukonen ogłosił na swoim blogu, że Hot Tuna rozpoczęła nagrywanie swojego pierwszego od 20 lat albumu studyjnego. Album, Steady as She Goes, został wydany przez Red House Records 5 kwietnia 2011 roku. W pierwszej połowie 2011 roku gitarzysta Jim Lauderdale i harmonijkarz Charlie Musselwhite koncertowali z nimi; później w roku dołączyli do nich Musselwhite, gitarzyści David Bromberg, Larry Campbell, Steve Kimock i G.E. Smith oraz wokalistka Teresa Williams. Zarówno Campbell, jak i Williams, którzy gościnnie pojawili się na albumie Steady as She Goes, pozostali z zespołem w charakterze koncertowym. W 2014 roku Justin Guip, który był inżynierem albumu, oprócz ostatnich solowych prac Kaukonena, przejął obowiązki perkusyjne od Warnera.
.