Rany otwarte

Gdy skóra – lub w przypadku urazów podstawy czaszki lub zatok, błona śluzowa – zostaje przerwana, rana jest narażona na dodatkowe niebezpieczeństwo, ponieważ do tkanek mogą dostać się ciała obce, takie jak bakterie, brud i fragmenty odzieży, co może być przyczyną poważnych powikłań miejscowych lub ogólnych wynikających z zakażenia. Ponadto, jeśli pęknięcie skóry jest duże, wynikające z tego narażenie zranionych tkanek na wysuszające i chłodzące działanie powietrza może zwiększyć szkody spowodowane przez sam czynnik raniący.

Igła lub ostry nóż, który przechodzi przez tkanki z łatwością, dzieląc je czysto lub rozdzielając, spowoduje stosunkowo niewielkie szkody, z wyjątkiem tych tkanek, które znajdują się bezpośrednio w jego przebiegu, i rzeczywiście, o ile nie doszło do zranienia ważnej struktury, spowodowane rany rzadko są poważne. Z drugiej strony, odłamek bomby, nieregularny i poszarpany, będzie, w miarę jak będzie się wbijał i przedzierał przez tkanki miękkie, powodował rozległe uszkodzenia na znaczną odległość we wszystkich kierunkach. Podobnie, obrażenia spowodowane przez zgniecenie jest często poważne.

Skóra, jest mocna i elastyczna i dobrze zaopatrzony w krew, toleruje uraz dobrze i szybko odzyskuje. Podskórne tkanki tłuszczowe są bardziej delikatne i łatwiej pozbawione ich dopływu krwi. Mięśnie, podobnie, są wrażliwe na niszczące działanie odłamków, łatwo ulegają rozdarciu i nie są w stanie przetrwać zmniejszonego dopływu krwi przez dłuższy czas. Mięśnie, gdy są uszkodzone, są szczególnie podatne na infekcje.

Zranienie kości w otwartej ranie jest zawsze poważne, ponieważ każdy złamany fragment oderwany od źródła krwi nie przeżyje, jeśli dojdzie do infekcji, i pozostanie jako ciało obce w ranie, powodując dalsze komplikacje. Nawet jeśli kość jest czysto złamana i nie ma luźnych fragmentów, infekcja może dostać się do surowych powierzchni złamania z katastrofalnymi rezultatami.

Jasno widać, że powaga rany jest znacznie zwiększona, jeśli doszło do urazu stawu, nerwu, głównego naczynia krwionośnego lub narządu wewnętrznego.

Zanieczyszczenie rany może nastąpić w momencie zranienia lub w dowolnym czasie po nim, aż do całkowitego wygojenia. Skutki działania różnych zanieczyszczeń niebakteryjnych są bardzo zróżnicowane. Ogólnie rzecz biorąc, czynnikiem krytycznym w przypadku zanieczyszczeń niebakteryjnych jest zasięg zanieczyszczenia. W przypadku zanieczyszczeń bakteryjnych większe znaczenie ma ich rodzaj. Zakażenie wywołane przez zjadliwe bakterie odżywiające się martwą tkanką i organicznym materiałem obcym w ranie może przybrać kilka form, z których trzy najważniejsze to: zgorzel gazowa, najbardziej przerażająca, powstająca prawie wyłącznie w uszkodzonej tkance mięśniowej i rozprzestrzeniająca się z niepokojącą szybkością, aby spowodować śmierć, jeśli nie zostanie opanowana przez leczenie chirurgiczne lub medyczne; zakażenia spowodowane przez organizmy takie jak Streptococcus i Staphylococcus oraz bakterie z grupy coli, w których miejscowe wytwarzanie ropy jest wybitną cechą towarzyszącą ogólnej reakcji, która może być ciężka; oraz tężec, często śmiertelne zakażenie, które staje się widoczne kilka dni po wystąpieniu rany, często bez wyraźnych objawów miejscowych, ale charakteryzujące się uogólnionymi skurczami mięśni.

Ostateczne gojenie się rany jest wynikiem serii złożonych zdarzeń biologicznych zachodzących w długim okresie czasu. Najprościej rzecz ujmując, w nieleczonej, ale nieskomplikowanej ranie, powstałej na skutek czystego cięcia nożem, proces ten wygląda następująco: Po przecięciu tkanek brzegi rany rozdzielają się, pozornie ściągnięte elastycznością skóry. Krew z rozciętego naczynia krwionośnego wypełnia jamę rany i zalewa jej brzegi. Krew krzepnie i w końcu powierzchnia skrzepu wysycha i staje się twarda, tworząc strup. W ciągu pierwszych 24 godzin strup obkurcza się, zbliżając do siebie brzegi rany. Jeśli strupek zsunie się lub zostanie usunięty po około tygodniu, widoczna będzie warstwa czerwonawej tkanki ziarninowej, która pokryła przecięte brzegi tkanki podskórnej. Stopniowo od brzegu skóry rozciąga się perłowa, szarawa, cienka błona, która w końcu pokrywa całą powierzchnię. Rzeczywista powierzchnia rany, w międzyczasie, jest stale zmniejszana przez proces kurczenia się; w końcu, nie ma żadnej surowej powierzchni do zobaczenia.

Cienka liniowa blizna, która się tworzy jest na początku czerwona i podniesiona powyżej poziomu otaczającej skóry, ale stopniowo blednie, aż jest znacznie bledsza niż otaczająca skóra. Przez wiele tygodni po powstaniu blizny proces kurczenia się trwa, o czym świadczy stopniowe skracanie się rany. Rany, które przekraczają normalne „linie skóry”, po kilku miesiącach poszerzają się i ulegają zagłębieniu poniżej poziomu otaczającej je skóry. Blizny nie opalają się w słońcu i nie produkują ani włosów, ani potu, wszystkie dowody niepowodzenia powrotu skóry do pełnej funkcjonalności.

Mikroskopowo można zaobserwować w skrzepie cały proces rozwoju fibryny, który powoduje skurcz skrzepu, przybycie białych krwinek i makrofagów, które trawią resztki w ranie, oraz wzrost naczyń włosowatych, po którym następuje wzrost do wewnątrz tkanki włóknistej migrującej z komórek na marginesie rany. Włókna powstające z tych komórek można zidentyfikować i zaobserwować ich wzrost, w końcu wypełniają jamę rany siecią przeplatających się nici białka kolagenu, które pod wpływem linii napięć w końcu układają się w mocne pasma. W międzyczasie powierzchnia rany pokrywa się przez proces powiększania i spłaszczania oraz przez namnażanie się istniejących wcześniej na brzegu rany komórek skóry. Te pokrywające, czyli nabłonkowe, komórki bardzo wcześnie zaczynają rozprzestrzeniać się w głąb rany, torując sobie drogę pod strupem, być może poprzez produkcję enzymu, który rozpuszcza głębsze warstwy skorupy. Ostatecznie proliferujące arkusze nabłonka z dwóch stron rany łączą się, aby powierzchownie wyleczyć ranę.

.