W 1991 roku ABC News przeprowadziło dochodzenie w sprawie Tiltona (jak również dwóch innych teleewangelistów z Dallas, Granta i Larry’ego Lea). Dochodzenie, wspomagane przez prezesa Trinity Foundation Ole Anthony’ego i transmitowane w ABC’s Primetime Live 21 listopada 1991 roku, zarzucało, że służba Tiltona wyrzucała prośby o modlitwę bez czytania ich, zachowując tylko towarzyszące im pieniądze lub kosztowności wysyłane do służby przez widzów, przynosząc jego służbie szacunkowo 80 milionów dolarów rocznie.
Zarzuty wykorzystywania bezbronnych ludziEdit
Anthony, chrześcijański minister, którego organizacja pracuje z bezdomnymi i ubogimi we wschodniej części Dallas, po raz pierwszy zainteresował się posługą Tiltona w późnych latach 80-tych po spotkaniu z potrzebującymi ludźmi, którzy powiedzieli mu, że stracili wszystkie swoje pieniądze składając datki na rzecz wysoko postawionych teleewangelistów, zwłaszcza Tiltona. Zaciekawiona wszechobecnością tego problemu, Fundacja Trójcy dostała się na listy mailingowe kilku teleewangelistów, w tym Tiltona, i zaczęła prowadzić rejestry wielu rodzajów próśb, które otrzymywała niemal codziennie od różnych ministerstw.
Były dyrektor wykonawczy Coca-Coli, Harry Guetzlaff, przyszedł do Trójcy po tym, jak został odrzucony z kościoła Tiltona, gdy znalazł się w ciężkich czasach po rozwodzie. Był długoletnim darczyńcą i oddał swoje ostatnie $5,000 jako „ślubowanie wiary” zaledwie kilka tygodni wcześniej. Doświadczenie Guetzlaffa, w połączeniu z ogromną liczbą przesyłek od posługi Tiltona, skłoniło Anthony’ego, byłego oficera wywiadu sił powietrznych i licencjonowanego prywatnego detektywa, do rozpoczęcia pełnego dochodzenia w sprawie posługi Tiltona. Guetzlaff dołączył do Anthony’ego w zbieraniu szczegółów na temat operacji Tiltona i później wykonał znaczną część pracy w odkrywaniu papierowego śladu dla dochodzenia ABC News.
Śledztwo pod przykryciemEdit
W listopadzie 21, 1991, promocyjne pojawienie się na Live with Regis and Kathie Lee, Sawyer powiedziała, że przypadkowo obejrzała kilka programów dla teleewangelistów, w tym Success-N-Life, i była zarówno „zafascynowana” jak i „zaniepokojona” nimi. Podkreślając wrażliwość opinii publicznej na reporterów kwestionujących religię, Sawyer powiedziała, że rozmawiała z innymi dziennikarzami, a następnie ostatecznie z producentami ABC, którzy zdecydowali się przeprowadzić własne dochodzenie w sprawie Granta, Lea i Tiltona. Producenci ABC dowiedzieli się o możliwych zasobach dostępnych od Anthony’ego i Trinity, i skontaktowali się z nimi w celu uzyskania informacji. Po porównaniu zgromadzonych notatek, danych i szczegółów, obie grupy postanowiły połączyć swoje wysiłki i rozpoczęły planowanie tajnej części historii. Anthony zgodził się przedstawić siebie jako pastora z Dallas z małym kościołem, który bada, w jaki sposób ministerstwa telewizyjne mogą się tak szybko rozwijać, a producenci ABC mieli udawać „konsultantów medialnych” Anthony’ego.”
Spotkanie z Response MediaEdit
Zespół, uzbrojony w ukryte kamery i mikrofony, przybył na spotkanie w Response Media, firmie marketingowej z Tulsy obsługującej masowe wysyłki Tiltona, aby przedyskutować propozycję wysłaną przez Anthony’ego do Response Media dotyczącą zbierania funduszy na telewizyjny talk show o tematyce religijnej. Dyrektor Response Media, Jim Moore, opisał Anthony’emu i ukrytym kamerom (ukrytym w okularach i torebkach tajnych producentów Primetime Live) wiele technik stosowanych przez Tiltona w celu zbierania funduszy na jego posługę. Moore powiedział również, że Tilton robił to „znacznie lepiej niż ktokolwiek wie” i opisał główną strategię, którą Tilton zastosował, aby uzyskać tak wysoki wskaźnik zwrotów swoich przesyłek – to znaczy, wysłać odbiorcy „sztuczkę”, która zmusiła odbiorcę do wysłania czegoś w zamian, a większość odbiorców dołączała do tego jakieś pieniądze. Moore odmówił ujawnienia, ile Response Media płaci za swoje usługi lub ile pieniędzy generują mailingi dla ministerstwa Tilton.
Jednakże, jako część swojej prezentacji handlowej dla Anthony’ego, Moore ujawnił, że listy z odpowiedziami wygenerowane przez fundraisingowe mailingi, które Response Media wysyła dla swoich klientów, nigdy nie są dostarczane do klienta; zamiast tego są one wysyłane bez otwierania do instytucji finansowej klienta lub innych wybranych instytucji. „Moore dodał w odpowiedzi na pytanie Anthony’ego, jak radzić sobie z przedmiotami, które są wysyłane do potencjalnych darczyńców w mailach, że nigdy nie trzeba ich dotykać. Jeden z producentów ABC zapytał, czy jest to standardowa praktyka – „Więc poczta idzie prosto do banku?”- a Moore zapewnił, że tak: „Poczta idzie do banku, a oni wpłacają pieniądze na twoje konto. My tylko dostajemy papier z nazwiskiem osoby i kwotą, jaką dała.”
1991 Primetime Live documentary („The Apple of God’s Eye”)Edit
Członkowie Trinity, działając w oparciu o te informacje, zaczęli przekopywać śmietniki przed wieloma bankami Tiltona w rejonie Tulsy, jak również śmietniki przed biurem prawnika Tiltona, J. C. Joyce’a (również z siedzibą w Tulsie). W ciągu następnych trzydziestu dni „garbolodzy” z Trinity, jak nazwał ich Anthony, znaleźli dziesiątki tysięcy porzuconych próśb o modlitwę, wyciągi bankowe, wydruki komputerowe zawierające kodowanie, w jaki sposób generowane były „spersonalizowane” listy Tiltona i wiele innych, z których wszystkie zostały szczegółowo pokazane w segmencie poświęconym Tiltonowi w audycji Primetime Live, zatytułowanej „The Apple of God’s Eye”. W dalszej części audycji 28 listopada 1991 roku, Sawyer powiedział, że Trójkowy i asystenci Primetime Live znaleźli prośby o modlitwę w bankowych śmietnikach przy czternastu oddzielnych okazjach w okresie trzydziestu dni.
ZaprzeczenieEdit
Tilton gwałtownie zaprzeczył zarzutom i wziął na antenę 22 listopada, w specjalnym odcinku Success-N-Life zatytułowanym „Primetime Lies”, aby wyemitować swoją stronę historii. Twierdził, że prośby o modlitwę znalezione w workach na śmieci pokazanych w Primetime Live zostały skradzione z ministerstwa i podłożone w śmietniku dla sensacyjnego ujęcia kamery, oraz że modlił się nad każdą otrzymaną prośbą o modlitwę, do tego stopnia, że „położył się na tych prośbach o modlitwę tak bardzo, że 'chemikalia faktycznie dostały się do krwiobiegu i… miał dwa małe udary w mózgu'”. Tilton pozostał nieugięty w kwestii twierdzeń dotyczących wykorzystywania przez niego datków na jego służbę do finansowania różnych zakupów, pytając: „Czy nie wolno mi nic nie mieć?” w odniesieniu do jego własności wielu wielomilionowych posiadłości. Tilton twierdził również, że potrzebuje operacji plastycznej, aby naprawić uszkodzenia kapilarne dolnych powiek od tuszu, który przesiąkł do jego skóry z próśb o modlitwę.
Dalsze rewelacjeEdit
Po tym jak członkowie Trinity spędzili tygodnie nad szczegółami dokumentów, które oni i ABC odkryli, sortując i analizując każdą prośbę o modlitwę, wyciąg bankowy i wydruk komputerowy zajmujący się kodami, które banki Tiltona i personel prawny używał przy kategoryzowaniu zwróconych przedmiotów, Anthony zwołał konferencję prasową w grudniu 1991 roku, aby zaprezentować to, co opisał jako „Koło fortuny” Tiltona, używając dużego wyświetlacza pokrytego rzeczywistymi prośbami o modlitwę, kopiami pokwitowań za rozdysponowanie dokumentów i innymi informacjami, które pokazywały, co stało się z pieniędzmi i prośbami o modlitwę, które przeciętny widz programu telewizyjnego Tiltona wysłał do niego. Kiedy zarówno Tilton, jak i jego prawnik J. C. Joyce zareagowali na tę wiadomość, twierdząc, że przedmioty, które Anthony pokazywał, zostały w jakiś sposób skradzione przez „kogoś wtajemniczonego”, Anthony odpowiedział w późniejszym wywiadzie, że „Joyce był naszym kretem – wiele z tych rzeczy pochodziło ze śmietnika przed jego biurem.”
Pierwotne dochodzenie Primetime Live i późniejsze aktualizacje zawierały wywiady z kilkoma byłymi pracownikami i znajomymi Tiltona. W pierwotnym dochodzeniu, jeden z byłych operatorów gorącej linii modlitewnej Tiltona twierdził, że ministerstwo niewiele dbało o zdesperowanych wyznawców, którzy dzwonili z prośbą o modlitwę, mówiąc, że Tilton miał komputer zainstalowany w lipcu 1989 roku, aby upewnić się, że operatorzy nie rozmawiali z żadnym rozmówcą dłużej niż siedem minut. Były pracownik ujawnił również, że otrzymali oni bardzo szczegółowe instrukcje, jak rozmawiać z dzwoniącymi i powiedziano im, aby zawsze prosili o „ślubowanie” w wysokości co najmniej 100 dolarów. Również w oryginalnym raporcie, były przyjaciel Tiltona z college’u (który pozostał anonimowy i został przedstawiony w sylwetce) twierdził, że zarówno on jak i Tilton uczęszczali na spotkania odrodzenia w namiocie jako „sport” i twierdzili, że byli namaszczeni i uzdrowieni na spotkaniach. Dodał, że obaj często dyskutowali o tym, że po ukończeniu studiów założą własną objazdową służbę odrodzenia „i będą jeździć po całym kraju i bogacić się”. W aktualizacji dochodzenia z lipca 1992 roku, Primetime Live przeprowadziło wywiad z byłą pokojówką Tiltona, która twierdziła, że prośby o modlitwę, które były wysyłane do domu Tiltona przez służbę, były rutynowo ignorowane, dopóki nie kazał jej przenieść ich z domu do garażu; według pokojówki „piętrzyły się i piętrzyły” w garażu, dopóki Tilton nie kazał ich wyrzucić. W tym samym wywiadzie, była sekretarka Tiltona ujawniła się i twierdziła, że Tilton podnosił fragmenty z książek typu „szybko się wzbogać” i używał ich w swoich kazaniach, i nigdy nie widziała go wykonującego normalne obowiązki duszpasterskie, takie jak odwiedzanie chorych i modlenie się z członkami.
Zaangażowanie rząduEdit
Mimo wielokrotnych zaprzeczeń Tiltona o wykroczeniach, stan Teksas i rząd federalny zaangażowały się w kolejne dochodzenia, znajdując więcej powodów do obaw o status finansowy Tiltona z każdym nowym objawieniem. Po tym jak prawie 10,000 funtów próśb o modlitwę i listów do służby Tiltona zostało znalezionych w koszu na śmieci w firmie recyklingowej w rejonie Tulsa w lutym 1992 roku, wraz z wyszczególnionymi pokwitowaniami ich dostarczenia z głównej poczty Tiltona w Tulsa, a nie z biur kościoła w Farmers Branch, Tilton przyznał w zeznaniach złożonych w biurze Prokuratora Generalnego Teksasu, że często modlił się nad skomputeryzowanymi listami próśb o modlitwę zamiast nad samymi prośbami o modlitwę, i że prośby o modlitwę były w rzeczywistości rutynowo wyrzucane po kategoryzacji.
Jak każde objawienie stało się coraz bardziej szkodliwe, oglądalność i darowizny spadły dramatycznie. Ostatni odcinek Success-N-Life został wyemitowany w kraju 30 października 1993 roku. Do tego czasu oglądalność spadła o 85 procent i miesięczne darowizny poszły z 8 milionów dolarów do 2 milionów dolarów.
Nieudana akcja zniesławieniaEdit
W 1992 roku, Tilton pozwał ABC o zniesławienie z powodu swojego dochodzenia i raportu, ale sprawa została oddalona w 1993 roku. Sędzia federalny Thomas Rutherford Brett, w jego lipiec 16, 1993, oddalenie sprawy, stwierdził, że informacje w Trinity dzienników na prośby modlitwy podobno znalezione w śmietnikach na 11 września 1991, „nie mógł być znaleziony wtedy, ponieważ data stempla pocztowego był po 11 września 1991”, ale również zauważyć, że Anthony wycofał błędne wpisy w późniejszym oświadczeniu. Tilton odwołał się od decyzji w 1993 roku; chociaż ustalenia pierwotnego sądu zostały podtrzymane w 1995 roku, opinia sędziego federalnego Michaela Burrage’a skrytykowała ABC i producentów Primetime Live za ich edycję historii i zauważyła, że ABC zostało ostrzeżone przez ich własnego redaktora ds. religii, Peggy Wehmeyer (która znała Anthony’ego z pracy jako reporter ds. religii w ABC affiliate WFAA-TV w Dallas), że „Panu Anthony’emu nie można ufać i miał obsesję na punkcie swojej krucjaty przeciwko …”. Tilton jeszcze raz odwołał się od tej decyzji, tym razem do Sądu Najwyższego USA w 1996 roku, ale sąd odmówił rozpatrzenia sprawy.
Tilton pozwany za oszustwoEdit
Kilku darczyńców telewizyjnej posługi Tiltona pozwało Tiltona w latach 1992-1993, oskarżając o różne formy oszustwa. Jedna z powódek, Vivian Elliott, wygrała 1,5 miliona dolarów w 1994 roku, kiedy odkryto, że rodzinne centrum kryzysowe, na które przekazała darowiznę (i nagrała świadectwo poparcia), nigdy nie zostało zbudowane, ani nawet nie miało być zbudowane. Wyrok został później uchylony w apelacji.
Jako część strategii obrony w sprawach o oszustwo, Tilton pozwał Anthony’ego, Guetzlaffa i czterech prawników powoda, którzy złożyli sprawy o oszustwo przeciwko niemu w sądzie federalnym w Tulsa. Taktyka ta znana jest krytykom jako pozew „SLAPP” (strategiczny pozew przeciwko udziałowi społeczeństwa). Tilton twierdził, że osoby te sprzysięgły się, aby naruszyć jego prawa do Pierwszej Poprawki na mocy ustawy federalnej stworzonej w celu ochrony czarnych obywateli przed Ku Klux Klanem. (42 U.S.C. Sec. 1985.) Obrońcy Martin Merritt z Dallas i prawnik ACLU Michael Linz, również z Dallas, wraz z innymi, wygrali zwolnienie dla sześciu pozwanych w federalnym sądzie okręgowym. W apelacji, w sprawie Tilton v. Richardson, 6 F.3d 683 (10. Cir.1993), Sąd Apelacyjny 10. Okręgu potwierdził odrzucenie pozwu na podstawie tego, że 42 U.S.C. Sec. 1985 nie chroni osoby nie będącej mniejszością przed czysto prywatnym spiskiem, jeśli taki istniał. Sprawy o oszustwa toczyły się dalej, aż w końcu Sąd Najwyższy Teksasu orzekł, że powodowie nie mogli udowodnić szkód, ponieważ nie mogli wykazać, że gdyby Tilton rzeczywiście modlił się nad prośbami o modlitwę, modlitwy zostałyby wysłuchane.
Upadek Success-N-Life doprowadził również do zakończenia w 1993 roku 25-letniego małżeństwa Tiltona z jego żoną Marte, która była kierownikiem administracyjnym Word of Faith Family Church and World Outreach Center. Prawnik z Dallas, Gary Richardson, który reprezentował wiele stron pozywających Tiltona o oszustwo, próbował interweniować w sprawie rozwodu Tiltonów, powołując się na możliwość wykorzystania ugody rozwodowej do ukrycia aktywów finansowych, które były obecnie częścią wielu spraw o oszustwo; wniosek Richardsona o wstrzymanie sprawy rozwodowej do czasu zakończenia spraw o oszustwo został odrzucony. Marte interweniował w drugim rozwodzie Tiltona z Leigh Valentine, która poprosiła sąd o włączenie kościoła i wszystkich jego aktywów do wspólnoty majątkowej w tym postępowaniu. Zgodnie z prawem Teksasu, majątek zgromadzony w trakcie małżeństwa jest uznawany za majątek wspólny i tym samym podlega podziałowi pomiędzy strony w trakcie rozwodu. Ława przysięgłych ostatecznie orzekła przeciwko temu wnioskowi.