Walking in Unity
Ephes. 4:1-6 (ESV)
Dlatego ja, więzień Pański, wzywam was, abyście postępowali w sposób godny powołania, do którego zostaliście wezwani, z całą pokorą i łagodnością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości, pragnąc zachować jedność Ducha w więzi pokoju. Jedno jest ciało i jeden Duch – tak jak zostaliście powołani do jednej nadziei, która należy do waszego powołania – jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest, jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest nad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.
Wprowadzenie
Pierwsze trzy rozdziały Listu do Efezjan mamy za sobą. Miały one głównie charakter doktrynalny. Nauczały, w jakie rzeczy mamy wierzyć. Jeśli ktoś ma zachowywać się poprawnie, musi wierzyć poprawnie, w przeciwnym razie jest zaangażowany w religię uczynków, a nie posłuszeństwa z serca. Paweł pokaże nam w dalszej części książki, jak mamy żyć tymi wielkimi prawdami. Przechodzi on od teologii do praktyki. Właściwa teologia (ortodoksja) powinna zawsze prowadzić do właściwego życia (ortopraksja). Jeśli tak nie jest, to znaczy, że coś jest nie tak z teologią lub naszym jej rozumieniem.
Chce, aby wszyscy wierzący zrozumieli, że skoro zostali ożywieni przez Ducha, stali się uczestnikami Królestwa, zostali adoptowani jako synowie i córki i są wiecznie bezpieczni, to teraz musimy tak postępować.
Apostoł Paweł zaczyna od życia tymi prawdami w kościele. Życie jako chrześcijanin jest, w większości przypadków, najłatwiejsze w kościele. Wśród innych wierzących możemy naprawdę dobrze wyglądać. O wiele trudniej jest żyć jak wierzący w świecie niewierzących. Tak więc Paweł zaczyna od małego i od tego momentu idzie dalej.
Przy okazji można bezpiecznie powiedzieć, że tam, gdzie kościół regularnie praktykuje rozłam, coś jest bardzo nie w porządku. Albo są to niedojrzali wierzący, którzy nigdy nie zostali nauczeni właściwej doktryny i nie pokazano im, jak żyć zgodnie z nią, albo kościół składa się z niewierzących. Kiedy niewierzący stają się członkami, a następnie stają się nauczycielami i liderami, przed lokalnym kościołem pojawiają się kłopoty.
Tutaj, w Grace Community Church, będziemy się przed tym strzec. Właśnie dlatego będziemy mieli zajęcia dla nowych członków, zanim ktokolwiek zostanie członkiem. Chcę się upewnić, że na tyle, na ile możemy to stwierdzić, dana osoba jest wierząca.
Częścią zajęć dla nowych członków będzie napisanie krótkiego świadectwa o tym, jak zostałeś chrześcijaninem. Będę cię pytał o Ewangelię. itd. W Grace Community Church chcemy mieć zregenerowanych członków. To dlatego, że członkostwo w kościele jest ważne.
Paul rozpoczyna czwarty rozdział, mówiąc konkretnie o jedności kościoła. Jeśli mamy mieć prawdziwą jedność kościoła, musimy zrozumieć nasze powołanie i żyć zgodnie z nim,
1. Wszyscy chrześcijanie są powołani (Ef 4:1)
Więc ja, więzień Pański, wzywam was, abyście postępowali w sposób godny powołania, do którego zostaliście wezwani,
Z celi więziennej Apostoł apeluje do mężczyzn, kobiet, chłopców i dziewcząt, aby żyli zgodnie ze swoim powołaniem. Ma on na myśli powołanie przez Boga do bycia Jego dzieckiem. Jako członkowie Królestwa Bożego musimy żyć życiem, które pokazuje naszą wierność Królowi Jezusowi.
Jak Paweł realizował swoje powołanie? Na razie jego powołaniem było bycie w więzieniu ze względu na ewangelię. Jego powołaniem było bycie więźniem dla Jezusa.
Efez. 6:19-20 (ESV)
a także dla mnie, aby dane mi były słowa, abym otworzył śmiało usta, by głosić tajemnicę ewangelii, dla której jestem ambasadorem w łańcuchach, abym mógł ją śmiało głosić, jak powinienem mówić.
Widział swoje powołanie jako ambasadora Chrystusa, jako więźnia z powodu ewangelii. Poprosił kościół efeski o modlitwę, aby Pan nie uwolnił go, ale dał mu odpowiednie słowa do wypowiedzenia.
Chciał zachęcić kościół, że jeśli on mógł realizować swoje powołanie w więzieniu, to my również musimy realizować nasze powołanie, gdziekolwiek Pan nas postawi. Dla Pawła, każdy strażnik więzienny, każdy przykuty do niego i każdy współwięzień słyszał wszystko o Jezusie. Pan suwerennie umieścił go w tej celi, aby szerzył ewangelię.
Philip. 1:12-14 (ESV)
Chcę, bracia, abyście wiedzieli, że to, co mnie spotkało, naprawdę służyło rozwojowi ewangelii, tak że stało się wiadome w całej gwardii cesarskiej i we wszystkich pozostałych, że moje uwięzienie jest dla Chrystusa. A większość braci, nabrawszy ufności w Panu przez moje uwięzienie, z większą śmiałością głosi słowo bez lęku.
Tradycja mówi, że ci cesarscy strażnicy otrzymali inne zadania w całym Imperium Rzymskim. Gdy szli, wielu z nich dzieliło się z innymi dobrą nowiną, którą usłyszeli od Pawła, gdy był w więzieniu.
Będąc w więzieniu, Paweł postępował w sposób godny swego powołania.
Jeśli on mógł to czynić będąc w więzieniu, być może ja mogę to czynić będąc w pracy lub w szkole. Być może mogę tak postępować idąc do banku. Może mogę tak postępować idąc do sklepu.
Kol. 1:9-10 (ESV)
A zatem, od dnia, w którym usłyszeliśmy, nie przestajemy się za was modlić, prosząc, abyście zostali napełnieni poznaniem jego woli we wszelkiej duchowej mądrości i zrozumieniu, abyście postępowali w sposób godny Pana, w pełni Mu się podobając, przynosząc owoce w każdym dobrym uczynku i wzrastając w poznaniu Boga.
Teraz możesz się zastanawiać, jak to dokładnie wygląda. Jakie są niektóre rzeczy, które Jezus nam nakazuje?
2. Życie zgodne z powołaniem? (Efezjan 4:2-3)
z całą pokorą i łagodnością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości, pragnąc zachować jedność Ducha w więzi pokoju.
Patrząc na te dwa wersety, chcę, abyś zastanowił się, kogo one ci przypominają? Kto jest najbardziej pokorną, łagodną i cierpliwą osobą, jaką możesz sobie wyobrazić? Kto jest Tym, który okazał najwięcej cierpliwości w miłości? Jezus.
Jeśli jedność ma być zachowana w kościele, musimy wzorować naszą postawę na naszym Panu. Jedność nie jest czymś, co tworzymy; jest czymś, co zachowujemy.
Kiedy kościół staje się skupiony na sobie, nie będzie miał jedności i pokoju. Niezgoda istnieje za każdym razem.
Czy widzicie jak te cechy są niezbędne do życia w Królestwie Bożym? Mamy jednego Pana i On tu rządzi. Kiedy się nawracamy, zyskujemy wszystko, ale tracimy naszą wolę. Teraz to wola Pana się liczy. On rządzi, a Jego lud ma się Mu podporządkować. Tak ważne jest, abyśmy mieli pokorną i łagodną postawę.
Kol. 3:12-17 (ESV)
Przyobleczcie się więc, jako wybrani Boży, święci i umiłowani, we współczucie, uprzejmość, pokorę, cichość i cierpliwość, znosząc jedni drugich, a jeśli ktoś ma skargę przeciw drugiemu, wybaczając sobie nawzajem; jak Pan wybaczył wam, tak i wy powinniście wybaczać. A ponad wszystko przyobleczcie się w miłość, która łączy wszystko w doskonałą harmonię. A w sercach waszych niech panuje pokój Chrystusowy, do którego rzeczywiście zostaliście powołani w jednym ciele. I bądźcie wdzięczni. Niech słowo Chrystusa mieszka w was obficie, ucząc i upominając jedni drugich we wszelkiej mądrości, śpiewając psalmy, hymny i pieśni duchowe, z wdzięcznością serc waszych dla Boga. A cokolwiek czynicie, słowem lub czynem, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując przez Niego Bogu Ojcu.
Dobry przykład roboczy lub definicję typu ducha, o którym mówi Paweł, można znaleźć w Liście do Filipian. 2:3-8 (ESV)
Niczego nie czyńcie z rywalizacji lub pychy, lecz w pokorze uważajcie innych za ważniejszych od siebie. Niech każdy z was ma na względzie nie tylko swój własny interes, lecz także interes innych. Miejcie więc między sobą to usposobienie, jakie mieliście w Chrystusie Jezusie, który, choć był w postaci Bożej, nie uważał równości z Bogiem za rzecz godną podziwu, lecz sam siebie niczym uczynił, przyjąwszy postać sługi, rodząc się na podobieństwo ludzi. A znalazłszy się w postaci ludzkiej, uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.
Izajasz 66:2 (ESV)
Wszystkie te rzeczy uczyniła moja ręka,
i tak powstały wszystkie te rzeczy,
oświadcza Pan.
Lecz to jest ten, na którego będę patrzył:
ten, kto jest pokorny i skruszony w duchu
i drży na moje słowo.
3. Do czego jesteśmy powołani (Efezjan 4:4-6)
Jest jedno ciało i jeden Duch – tak jak zostaliście powołani do jednej nadziei, która należy do waszego powołania – jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest, jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest nad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.
A. Jesteśmy powołani do tworzenia Kościoła (Efezjan 4:4)
Jest jedno ciało i jeden Duch – tak jak zostaliście powołani do jednej nadziei, która należy do waszego powołania –
Tym jednym ciałem, o którym jest tu mowa, jest Kościół. Jak się uczyliśmy, kościół jest ciałem wierzących składającym się z Żydów i pogan. Żyd i poganin zostali połączeni w jedną rodzinę i otrzymali imię rodziny.
Efez. 3:15 (ESV)
od którego nazwana jest każda rodzina w niebie i na ziemi,
Chociaż w jednym sensie jesteśmy liczni i różnorodni, w innym sensie jesteśmy jednym ciałem… kościołem.
Rzymian 12:5 (ESV)
tak więc my, choć jest nas wielu, jesteśmy jednym ciałem w Chrystusie, a każdy z osobna członkiem jednego.
Jest też jeden Duch. Duch Święty powołuje ludzi z masy ludzkości, aby się zjednoczyli i stworzyli jedno ciało. Zadaniem Ducha jest uwielbienie Syna i czyni to, gdy ożywia ludzi dla chwały Chrystusa. Ewangelia jest głoszona, a Duch wprowadza ją do serc ludzi. Ewangeliczne wezwanie wychodzi naprzód; Duch czyni je skutecznym i powoduje zmianę. Następnie przynosi nam nadzieję, tę jedyną nadzieję, która jest ugruntowana we wszystkich Bożych obietnicach. Bóg nie może kłamać, więc nasza nadzieja jest bezpieczna w Chrystusie.
Efez. 1:18 (ESV)
mając oczy serc waszych oświecone, abyście wiedzieli, jaka jest nadzieja, do której was powołał, jakie jest bogactwo chwalebnego dziedzictwa jego w świętych,
Duch Święty daje nam zabezpieczoną nadzieję. On został z nami, aby utrzymać nas aż do powrotu Chrystusa. On czuwa nad Oblubienicą Chrystusa, dopóki On nie przyjdzie, aby ją odebrać.
B. Jesteśmy wezwani do jednego Pana (Ef 4:5)
jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest
Kiedy stajemy się chrześcijanami przez odnawiające działanie Ducha Świętego, stajemy się niewolnikami Chrystusa. Byliśmy niewolnikami grzechu, ale teraz jesteśmy niewolnikami sprawiedliwości.
Rzymian 6:16-18 (ESV)
Czy nie wiecie, że jeśli komuś przedstawiacie się jako posłuszni niewolnicy, jesteście niewolnikami tego, komu jesteście posłuszni, albo grzechu, który prowadzi do śmierci, albo posłuszeństwa, które prowadzi do sprawiedliwości? Ale dzięki niech będą Bogu, że wy, którzy niegdyś byliście niewolnikami grzechu, staliście się z serca posłuszni nauce, do której zostaliście zobowiązani, i uwolniwszy się od grzechu, staliście się niewolnikami sprawiedliwości.
Mamy jednego Pana. On nam rozkazuje. On jest Tym, któremu służymy. On decyduje o wszystkim. On jest naszym szefem. Jeśli naprawdę przyjmujemy Chrystusa jako Zbawiciela, musimy również przyjąć Go jako Pana. Nie możemy Go oddzielić i przyjąć tylko część Zbawiciela.
Jesteśmy powołani do dzielenia jednej wiary w naszego Pana. Jesteśmy wezwani, aby ufać tylko Jemu. Przez „jedną wiarę” rozumiemy to, że wszyscy chrześcijanie wszędzie i po wsze czasy muszą dzielić tę samą ufność lub wiarę w Jezusa Chrystusa. Nasze zaufanie do Chrystusa jest takie samo jak Chrystusa, który żył w czasach Apostołów. To się nigdy nie zmienia. Tak więc wierzymy w ewangelię i pokładamy naszą ufność w Chrystusie tak, jak czynili to wierzący w pierwszym wieku.
Jesteśmy również powołani do jednego chrztu. Istnieje jeden prawdziwy chrzest. Biblia mówi, że mamy być ochrzczeni w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego. Ten chrzest jest taki sam dla wszystkich, jeden chrzest, do którego wielu jest powołanych. Jesteśmy powołani do Pana przez wiarę, a następnie podejmujemy kolejny krok posłuszeństwa naszemu Panu w chrzcie. Przez chrzest dajemy świadectwo innym, że mamy udział w łasce danej wszystkim świętym. Chrzest jest środkiem, przez który oświadczamy, że zobowiązujemy się żyć jako wierni słudzy naszego jedynego Pana.
Galatów 3:27 (ESV)
Bo tylu z was, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusa, przyoblekło się w Chrystusa.
Jesteśmy zjednoczeni w jednym kościele z jednym Panem. Następnie Paweł mówi nam, że mamy jednego Ojca.
C. Jesteśmy wezwani do jednego Ojca (Ef 4, 6)
jednego Boga i Ojca wszystkich, który jest nad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.
Przez Syna jesteśmy odkupieni, ale to z Ojcem jesteśmy pojednani. Ojciec nas stworzył i przez Chrystusa nas odtworzył. Jesteśmy Jego w podwójnym sensie.
Ephes. 3:9 (ESV)
i aby wyjawić wszystkim, jaki jest plan tajemnicy ukrytej od wieków w Bogu, który stworzył wszystkie rzeczy,
Ważne w tym wersecie jest to, że Bóg Ojciec jest Ojcem wszystkich odkupionych, czy są Żydami czy poganami. On jest ich Ojcem.
Jak patrzymy wstecz, widzimy, że Duch Święty powołuje i formuje Kościół. Jezus Chrystus jest jedynym Panem, do którego Kościół jest powołany, a teraz jesteśmy adoptowani i możemy nazywać Boga Ojcem. Trójca Święta w swojej doskonałej jedności jest wzorem dla jedności Kościoła. Trójca działa doskonale razem i powinna być naszym wzorem jako Kościoła.