Privacy & Cookies
Ta strona używa plików cookie. Kontynuując, wyrażasz zgodę na ich użycie. Dowiedz się więcej, w tym jak kontrolować pliki cookie.
16 października 2009
W pierwszym roku, mobilność jest kluczowym wskaźnikiem tego, na jakim etapie rozwoju jest Twoje dziecko. Jasne, odpowiedzi poznawcze, umiejętności motoryczne i odpowiedzi werbalne są bardzo ważne, ale żaden inny czynnik nie zmienia kultury twojego domu tak jak mobilność.
Pierwsze kilka tygodni to bułka z masłem, jeśli chodzi o mobilność. Małe maluchy ledwo mogą odwrócić głowę, więc jeśli zdecydujesz się położyć je w jednym miejscu, kiedy wrócisz możesz być pewna, że nie migrowały nigdzie indziej na własną rękę.
Potem przychodzi przewracanie się. Dla nas, Sadie przewróciła się … wbrew wszelkim przeciwnościom i dostępnym danym statystycznym … kiedy miała trzy tygodnie. Ponownie z nadmiernymi osiągnięciami. W tym momencie musisz być świadomy możliwych zagrożeń w łóżeczku i pozycji, w których może nieumyślnie utrudnić jej oddychanie. Nie możesz już po prostu położyć jej na chwilę na łóżku, nie pilnując jej. Już teraz twój promień wolności został skrócony.
Następna jest pozycja siedząca. Ach, tu zaczyna się robić dobrze. Sadie zamieniła się w mały trójnóg, siedząc i stabilizując się jedną ręką, podczas gdy druga albo coś trzymała, albo była wepchnięta do połowy gardła, próbując ukoić ból ząbkowania. Tutaj wątek się zagęszczał, podobnie jak konsystencja jedzenia, które jadła. Na tym etapie, świadomość wydaje się wzrastać z dnia na dzień i nie ma odwrotu … lepiej zaplanuj spanie z jednym okiem otwartym od tego momentu.
Wtedy, pewnego dnia nasza mała księżniczka zdecydowała, że nadszedł czas, aby poruszać się po podłodze na własną rękę. Nie wiem, jak to działa u innych dzieci, ale moja rugratka osiąga swoje cele tylko wtedy, gdy dostrzega korzyści dla siebie. Innymi słowy, nie robi tego, dopóki nie ma dobrego powodu, aby to zrobić … na przykład zabawki, która jest po prostu poza zasięgiem. Czołganie zaczęło się od czołgania na brzuchu w stylu wojskowym. Nie jestem z tego dumna, ale razem z Laurą brałyśmy zabawki, o których wiedziałyśmy, że chce je mieć, i umieszczałyśmy je w odległości około sześciu centymetrów od jej ręki. Sięgała i sięgała, aż w końcu kołysała się, wiła i skręcała do przodu, aby dostać to, czego chciała.
Po tym czołganiu się na brzuchu, Sadie wstawała na czworakach i drażniła nas wszystkich tygodniami. Bujała się tam i z powrotem, a potem wracała na brzuch, żeby się czołgać. Pewnego dnia, zapaliły się światła … a dokładnie zielone światło … i Sadie ruszyła na wyścigi.
Teraz nie dodaję ani odrobiny przesady do tej części. Kiedy Sadie miała już opanowane pełne pełzanie, mogła prześcignąć każdego w domu na czworakach. Nasza podłoga z twardego drewna-laminatu zapewniała bardzo małe tarcie i w ten sposób tylko zwiększała jej potrzebę szybkości. Szczerze mówiąc, Sadie pozostała na etapie raczkowania o wiele dłużej niż się spodziewałam i myślę, że wiem dlaczego: była w tym tak śmierdząco skuteczna. Gdybym mogła raczkować tak szybko, mogłabym wybrać czołganie się po biurze zamiast chodzenia …. Mogłabym zaoszczędzić tyle czasu i zebrać kilka dziwnych spojrzeń w tym samym czasie.
Ale Sadie znowu odkryła, że są rzeczy, których chciała, a których czołganie po prostu nie ułatwi. W tym momencie poruszała się poziomo, ale z trudem chwytała skarby, które górowały nad nią w pionie. Zaczęła więc eksperymentować z podciąganiem się z pozycji raczkującej do stojącej. Często zastanawiałam się, ile czasu zajęło dzieciom nauczenie się chodzić, zanim pojawiły się nowoczesne pieluchy. Mówię to, ponieważ dzisiejsze dzieci mają wyraźną przewagę dzięki ogromnej poduszce łagodzącej ich twarde upadki. Sadie stała przez chwilę, a potem ciężko upadała. W końcu nauczyła się chodzić, trzymając się kanapy lub naszych rąk, ale gdy tylko nie trzymała się czegoś, natychmiast siadała.
Ale te paskudne przedmioty wysoko w górze tak ją drażniły. Dlatego wydedukowała, że może po prostu doczołgać się do lady, krzesła lub czegokolwiek, po co chciała sięgnąć, a następnie wstać, gdy tam dotrze. To stworzyło sezon pół-chodzenia, pół-czołgania … niedźwiedź-czołganie, jeśli chcesz (i myślę, że tak będzie.) Niedźwiedź-czołganie jest czołganie się na rękach i nogach. Kiedy grałam w piłkę nożną, czołganie się było ulubioną karą naszych trenerów, ponieważ jest tak wymagające fizycznie. Jednak Sadie czołgała się po naszym domu, jakby to była dziecinna zabawa (wybaczcie oczywisty kalambur.)
Jakie to ciekawe, że wybrała robienie czegoś przez tak długi czas, co było trudniejsze niż sama rzecz (chodzenie), którą była tak zdenerwowana, by spróbować. Czy my często nie robimy tego samego? Czy nie pozwalamy sobie żyć w nawyku, postawie lub stylu życia, który jest bardziej szkodliwy dla naszego dobrego samopoczucia, tylko dlatego, że jesteśmy zdenerwowani, by wyjść w wierze tak, jak wiemy, że powinniśmy? Jeżeli zobowiążę się do codziennej modlitwy, to w końcu będę zajęty i zapomnę, a poczucie winy będzie nie do zniesienia. Jeżeli będę dawał, co się stanie, jeżeli nie będę miał wystarczająco dużo. Jeśli im przebaczę, nie będę wiedział, jak postąpić… Noszę w sobie tę urazę od tak dawna.
I tak oto niedźwiedziowato czołgamy się … w połowie w naszej przeszłości i w połowie w naszej przyszłości. Biblia nazywa ten sposób myślenia letniością: jest to stan, w którym żyjemy pomiędzy pragnieniami świata a Bożymi pragnieniami dla naszego życia. Myśląc, że możemy mieć to, co najlepsze z obu światów, w rzeczywistości pozbawiamy się jedynego „świata”, który naprawdę ma znaczenie. Czołganie się niedźwiedzia to nadal czołganie się. Letnie życie nadal jest życiem nieprzyjemnym dla Boga.
Aby chodzić, musisz wstać i podjąć ryzyko upadku. Bez chodzenia nie ma upadku … ale nie ma też chodzenia.
Sadie był zbyt młody, aby rozumować o bezsensie czołgania się, ale my nie jesteśmy. Dlatego Bóg mówi: „Uczcie się czynić dobrze; szukajcie sprawiedliwości, upominajcie ciemięzcę; brońcie bez ojca, wstawiajcie się za wdowami…”. „Innymi słowy, nadszedł czas, aby chodzić! Ale On kontynuuje: „’Chodźcie teraz, porozmawiajmy razem’ – mówi Pan – 'Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, staną się białe jak śnieg; Choćby były czerwone jak karmazyn, staną się jak wełna'”. (Izajasz 1: 17-18 NKJV).
Dla Sadie, wszystko co było potrzebne to kilka kroków i od tamtej pory jesteśmy na wyścigach. Przeszła od raczkowania do sprintu w ciągu kilku dni … to samo prawdopodobnie byłoby prawdą dla nas.
Myślę, że Bóg prawdopodobnie nadal próbuje nas przekonać. Nadszedł czas, aby wstać i iść naprzód w dojrzałości. Mamy „spacer” z Bogiem do zyskania i bezowocne „czołganie się niedźwiedzia” letniego życia do stracenia.