Czynniki ryzyka
W jednym z badań stwierdzono, że starsze koty z nadwagą i koty z przewlekłą chorobą nerek lub wcześniejszymi epizodami zaparć były narażone na zwiększone ryzyko zaparć (odpowiednio P < 0,0001, P = 0,0004, P = 0,0046 i P < 0,0001) (Benjamin i Drobatz, 2019). W tym samym badaniu udokumentowano, że u kotów, u których zauważono bolesność przy palpacji brzucha, prawdopodobieństwo defekacji po lewatywie było mniejsze, a leczenie wspomagające, takie jak płyny i środki przeczyszczające, zwiększało prawdopodobieństwo udanej lewatywy. Przewlekła choroba nerek została zidentyfikowana jako istotny czynnik ryzyka ze względu na towarzyszący poziom odwodnienia, który spowoduje zmniejszenie ilości płynu w okrężnicy, podczas gdy organizm próbuje zatrzymać płyny, ale nieuchronnie traci je przez chore nerki (Cannon, 2016).
Należy zebrać pełny wywiad, aby wykluczyć przyczyny związane z leczeniem farmakologicznym, takie jak stosowanie opioidów, leków antycholinergicznych i sukralfatu, oraz wszelkie elementy behawioralne, które mogą powodować u kota stres lub niechęć do kuwety (Little, 2011). Badanie fizykalne potwierdza obecność dużej ilości kału wyczuwalnego w jelicie grubym, któremu czasami towarzyszy ból brzucha. Należy dokonać dokładnej oceny (np. układu mięśniowo-szkieletowego, funkcji rdzenia kręgowego i okolicy odbytu) pod kątem przyczyn leżących u podłoża choroby. Badanie odbytnicy powinno być wykonane, w razie potrzeby pod sedacją, w celu wykrycia mas, malunion złamań miednicy i nieprawidłowości gruczołów odbytu (Washabau i Day, 2013). Należy ocenić minimalną bazę danych (CBC, chemia surowicy/elektrolity, badanie moczu), szczególnie w celu określenia stanu nawodnienia i elektrolitów oraz identyfikacji chorób podstawowych, takich jak przewlekła choroba nerek (Cannon, 2016). Survey abdominal radiographs are useful to confirm the diagnosis and assess severity as well as to evaluate for potential underlying causes, such as previous pelvic trauma and arthritis. Badania sugerują, że pomiar stosunku radiograficznej średnicy okrężnicy do długości piątego kręgu lędźwiowego może być wykorzystany do rozróżnienia między okrężnicą normalnego lub zapartego kota (definiowaną jako średnica okrężnicy mniejsza niż 1,28 razy długość piątego kręgu lędźwiowego (L5)) a okrężnicą kota podejrzanego o megakolonię (definiowaną jako średnica okrężnicy większa niż 1,48 razy długość L5), u którego występuje nie tylko uogólnione rozdęcie, ale również utrata ruchliwości (Trevail i in., 2011).
Leczenie
Szczególny plan terapeutyczny będzie zależał od ciężkości zaparcia i przyczyny leżącej u jego podłoża. Terapia medyczna może nie być konieczna przy pierwszej prezentacji zaparć, ponieważ niektóre epizody są często przemijające i ustępują bez leczenia. Łagodne do umiarkowanych lub nawracające epizody zaparć zwykle wymagają zarządzania z modyfikacją diety, lewatywy wodne, doustne lub czopkowe środki przeczyszczające i / lub okrężnicy prokinetyczne środki (Washabau, 2001). Terapia uzupełniająca i zmiany w diecie w takich przypadkach są ukierunkowane na korygowanie czynników predysponujących i zapobieganie nawrotom.
Powtarzające się epizody zaparć mogą wymagać podawania lewatyw. Można podać kilka rodzajów roztworów do lewatywy, takich jak ciepła woda z kranu (5 do 10 ml/kg), ciepła izotoniczna sól fizjologiczna (5 do 10 ml/kg), sulfobursztynian sodowy dioktylu (5 do 10 ml na kota), olej mineralny (5 do 10 ml na kota) lub polisacharydowy środek przeczyszczający o słabym wchłanianiu, taki jak laktuloza (5 do 10 ml na kota). Roztwory do lewatyw powinny być podawane za pomocą dobrze nasmarowanego gumowego cewnika o średnicy 10 do 12 Fr. lub rurki do karmienia (Little, 2011).
Przypadki nie reagujące na lewatywy mogą wymagać ręcznego usunięcia zalegającego kału. Koty powinny być odpowiednio nawodnione, a następnie znieczulone z założoną rurką dotchawiczą, aby zapobiec aspiracji w przypadku, gdy manipulacja okrężnicą wywoła wymioty (Carr i Gaunt, 2010). Do okrężnicy należy wlać wodę lub sól fizjologiczną, podczas gdy masa kałowa jest ręcznie zmniejszana przez palpację brzucha. W zależności od ciężkości impaktu może być wskazane ewakuowanie masy kałowej przez okres kilku dni, aby zmniejszyć ryzyko przedłużającego się znieczulenia i perforacji zdewitalizowanej okrężnicy (Washabau, 2001). Jeżeli takie postępowanie nie powiedzie się, konieczne jest wykonanie subtotalnej kolektomii u kotów cierpiących z powodu zaparcia lub idiopatycznego rozszerzenia okrężnicy, które nie reagują na leczenie (White, 2002).
.