Herken je de Eerste Golfoorlog nog? Perzische Golfoorlog? Desert Storm en/of Desert Shield? Het is allemaal dezelfde oorlog. Hoe we het nu ook noemen, het was de oorlog die de Iraakse troepen uit Koeweit verdreef, een einde maakte aan tien jaar agressie van Saddam Hoessein jegens zijn buren en het dreigende spookbeeld van Vietnam doorbrak dat boven het Amerikaanse leger hing.
De Amerikaanse troepen hadden voor die tijd kleinere acties meegemaakt, maar niets van de schaal en omvang van een echte “moeder van alle veldslagen”, waarbij Saddams Irak tegenover de Verenigde Staten en haar coalitiepartners stond.
“Jouw samenleving kan niet accepteren dat er 10.000 doden vallen in één veldslag.” – Saddam Hoessein, 25 juli 1990.
“Dit houdt geen stand, deze agressie tegen Koeweit.” – President George H.W. Bush, 6 aug. 1990.
Het conflict is nu iets meer dan 25 jaar oud. Het leek waarschijnlijk een snelle overwinning, die waarschijnlijk geen blijvende gevolgen zou hebben in de annalen van de geschiedenis, maar we wisten niet dat deze oorlog juist de weg bereidde voor de komende 30 jaar in de regio. Er was geen enkele manier om te voorspellen dat deze oorlog zelfs maar zou plaatsvinden. In 1990 was president Bush (41) niet in staat om de bijnaam “watje” af te schudden die Newsweek hem in 1987 had gegeven.
In de wereld van na 9/11 zijn de gebeurtenissen in de aanloop naar en na het conflict van blijvend belang geworden. Vandaag de dag zijn de Amerikaanse troepen uit Irak gekomen en gegaan, gekomen en gegaan, gekomen en gegaan. Het land is Amerika’s blijvende ondergeschikte geworden. Operaties Northern Watch en Southern Watch maakten plaats voor Operatie Iraqi Freedom en daarmee Bayonet Lightning, Red Dawn en talloze andere, die op hun beurt weer plaats maakten voor Operatie Inherent Resolve. Er zijn nu troepen in Irak die nog niet geboren waren toen Saddam voor het eerst de Koeweitse olievelden veroverde, en Saddam zelf heeft deze dag niet meer meegemaakt.
Hier zijn 21 feiten over de Irak-oorlog van je vader.
De Iran-Irak-oorlog leidde tot de invasie van Koeweit door Irak.
Irak had een schuld van 80 miljoen dollar aan buitenlandse schuld door de oorlog met Iran in 1980-1988. Saddam Hoessein eiste van Saoedi-Arabië en Koeweit kwijtschelding van 30 miljard dollar aan Iraakse schuld, die hij zag als een gevolg van de bescherming van Koeweit tegen de sjiitische Iraanse strijdkrachten gedurende acht jaar. Vervolgens beschuldigde hij Koeweit van het stelen van Iraakse olie door middel van schuin boren.
Omdat de economie van Irak afhankelijk was van de olieverkoop, hoopte Saddam zijn schulden af te lossen door de olieprijs te verhogen door de OPEC-olieproductie te beperken, maar in plaats daarvan verhoogde Koeweit de productie en produceerde het herhaaldelijk meer dan zijn quotum, waardoor de prijzen daalden in een poging om een betere oplossing te vinden voor zijn grensgeschil met Irak.
In 1991 had Irak het op vier na grootste leger ter wereld.
Het is waar dat de Iraakse strijdkrachten in 1991 meer dan een miljoen man in uniform hadden, maar slechts een derde daarvan waren ervaren professionele gevechtstroepen. Saddam Hoessein viel Koeweit binnen met 120.000 van hen en 2.000 tanks. Na het uitbreken van de Golfoorlog sloot hij de vrede tussen Irak en Iran en verhoogde hij zijn bezettingsmacht tot 300.000 man. Irak ronselde driekwart van de mannen tussen de 15 en 49 jaar. Desondanks was de luchtmacht van Irak groot maar zwak en was de marine “vrijwel onbestaand.”
Saddam dacht dat de Verenigde Staten hem toestemming gaven om Koeweit binnen te vallen.
De ambassadeur van president Bush in Irak was April Glaspie, die hem tijdens een ontmoeting met de Iraakse dictator benadrukte dat de VS geen handelsoorlog met Irak wilde. Saddam herhaalde zijn toezegging voor vrede in de regio, zolang de Koeweiti’s ermee instemmen aan de OPEC produktienormen te voldoen. Ambassadeur Glaspie zei tegen Saddam:
“Maar we hebben geen mening over de Arabisch-Arabische conflicten, zoals uw grensgeschil met Koeweit. Ik was in de Amerikaanse Ambassade in Koeweit gedurende de late jaren 1960. De instructie die we in die periode hadden was dat we geen mening mochten geven over deze kwestie en dat de kwestie niet geassocieerd wordt met Amerika. James Baker heeft onze officiële woordvoerders opgedragen deze instructie te benadrukken.”
Toen er niets veranderde in Koeweit en de Egyptische diplomatie faalde, begon Saddam aan de invasie. Saddam, die vaak benadrukte dat hij Amerikaanse vriendschap wenste, was verbaasd dat zijn acties door President Bush werden veroordeeld. Toen haar later werd gevraagd waarom ze dat tegen Saddam had gezegd, zei Glaspie: “We hadden geen idee dat hij zo ver zou gaan.”
Saddam dacht dat de Arabische staten het goed zouden vinden als Irak Koeweit zou annexeren.
De invasie vond plaats tijdens de eerste Palestijnse Intifada, die brede Arabische steun genoot. Terwijl de Palestijnen probeerden de Israëlische bezetting van zich af te schudden, probeerde Saddam een beroep te doen op het pan-Arabisch nationalisme door de sterke man te zijn die het zou opnemen tegen het Westen en Israël. Hij redeneerde dat de Britten in de 19e eeuw Koeweit illegaal hadden afgesneden van het grote Irak en dat hij probeerde een westerse fout recht te zetten. De Arabische Liga was het hier niet mee eens.
De Egyptische president Hosni Mubarak probeerde te onderhandelen over een verdrag om een oorlog af te wenden, maar Saddam liep na twee uur weg. Op 2 augustus 1990 vielen zijn troepen Koeweit binnen. Tweederde van de landen van de Arabische Liga sloten zich bij de VN aan in een resolutie waarin de invasie werd veroordeeld, terwijl koning Fahd van Saoedi-Arabië en de Koeweitse leiders de NAVO om hulp vroegen. Irak annexeerde Koeweit als zijn 19e provincie met Ali Hassan al-Majid (alias “Chemical Ali”) als gouverneur.
Irak rolde in twee dagen over Koeweit heen.
In tegenstelling tot de Iran-Irak oorlog (die acht jaar duurde), versloeg Irak’s Elite Republikeinse Garde (met namen die klinken alsof ze zijn verzonnen door een Amerikaanse tiener, zoals de 1e Hammurabi Pantserdivisie of de 4e Nebuchadnezzar Gemotoriseerde Infanterie Divisie) snel Koeweitse troepen, die Koeweit Stad binnen een uur bereikten.
Zij overrompelden de Koeweiti’s op de grond of dwongen hen (zoals 80% van de Koeweitse luchtmacht) naar het naburige Saoedi-Arabië of het eiland Bahrein. Koeweit had zich niet gemobiliseerd voor een oorlog, ondanks Saddams voortdurende dreigementen.
Wanneer mogelijk verzetten de Koeweiti’s zich hevig en richtten zelfs een ondergrondse verzetsbeweging op, hoewel die grotendeels ongetraind en onbekwaam was. In een poging om de emir van Koeweit gevangen te nemen, vielen de Irakezen het paleis van Dasman aan, hoewel de emir al vertrokken was. De broer van de Emir werd gedood toen hij de verdediging van het paleis meer dan 12 uur leidde, in de minderheid van een hele Irakese divisie. Zijn lichaam werd voor een tank geplaatst en overreden.
Irak bezette Koeweit tussen augustus 1990 en januari 1991 – en het was wreed.
In die tijd begingen de Iraakse strijdkrachten tenminste zestien misdaden tegen de wetten van het gewapende conflict zoals omschreven in de Conventies van Genève en Den Haag. Deze misdaden omvatten het runnen van ten minste twee dozijn folterplaatsen alleen al in Koeweit-stad, waar burgers werden gemarteld tot de dood erop volgde en verminkt raakten. Koeweitse vrouwen werden gegijzeld en herhaaldelijk verkracht. De Iraakse bezettingstroepen doodden tenminste 1.082 Koeweitse niet-strijders, waaronder vrouwen, kinderen en geestelijk gehandicapten. De coalitietroepen begonnen pas in januari 1991 met de verdrijving van de Irakezen uit Koeweit, na de door de VN opgelegde deadline van 15 januari. Toen de coalitietroepen en de Iraakse strijdkrachten elkaar in het veld ontmoetten, begingen de Irakezen nog meer oorlogsmisdaden. Zo deden zij alsof zij zich overgaven aan de Amerikaanse mariniers en openden vervolgens het vuur op hen. Irakezen vermomden zich als burgers en lokten coalitietroepen in een hinderlaag. Iraakse troepen martelden ook krijgsgevangenen.
De VS konden niet voorkomen dat Irak Saoedi-Arabië binnenviel.
Kort na de Iraakse invasie van Koeweit nam de VN resoluties aan die de invasie veroordeelden, opriepen tot het verwijderen van de Iraakse troepen en de annexatie van Irak ongedaan maakten. Desert Shield begon toen de VS en de coalitie zes maanden nodig hadden om lucht- en zeestrijdkrachten in de regio op te bouwen, om de VN-blokkade van Irak en de door de VS opgelegde sancties af te dwingen. Tot die tijd zouden de Iraakse troepen de Saoedische verdediging echter gemakkelijk hebben kunnen overweldigen. Waarom Saddam zijn voordeel niet onmiddellijk uitbuitte, is onbekend.
Iraakse troepen vielen Saoedi-Arabië binnen tijdens de Slag om Khafji in januari 1991 en veroverden de stad in de nacht van 29 januari. Tegen die tijd was het echter al veel te laat. De coalitietroepen hadden meer dan genoeg troepen en materieel om de Irakezen af te weren. De aanvallen werden afgeslagen door Amerikaanse mariniers, Army Rangers en coalitievliegtuigen en de stad werd spoedig heroverd door Saudische en Qatarese troepen, gesteund door Amerikaanse luchtmacht.
De coalitie bouwde nepbasissen en -eenheden om de Irakezen ertoe te verleiden het verkeerde gebied te verdedigen.
De coalitie gebruikte misleidingscellen om de indruk te wekken dat ze in de buurt van de Koeweitse “laarshiel” zouden aanvallen, in tegenstelling tot de werkelijk uitgevoerde strategie. Het leger zette FOB Weasel op aan de andere kant van de Koeweitse grens, wat een netwerk was van nepkampen, bemand door slechts enkele tientallen soldaten. Met computergestuurde radio’s werden berichten doorgegeven tussen fictieve hoofdkwartieren. Rookgeneratoren en luidsprekers met vooraf opgenomen tank- en vrachtwagengeluiden werden gebruikt, samen met opblaasbare Humvees en helikopters.
Gen. Norman Schwarzkopf voerde het bevel over een strijdmacht die groter en complexer was dan de D-Day invasie in WO II en wilde geen grondoorlog.
“Stormin’ Norman,” zoals hij bekend kwam te staan, was een hoog gedecoreerde en gerespecteerde Vietnamoorlogsveteraan. Hij voerde het bevel over een coalitie van 670.000 manschappen uit 28 landen, samen met gecombineerde marine- en luchtmacht, met 425.000 manschappen uit de Verenigde Staten. Volgens zijn memoires voerde hij zijn operationele plan uit om Saoedi-Arabië te verdedigen en Irak uit Koeweit te verdrijven, gebruik makend van de doctrine van overweldigende kracht van generaal Colin Powell (toen voorzitter van de Joint Chiefs of Staff) en incorporeerde hij Montgomery’s woestijnpantser tactieken uit de tweede slag om El-Alamein in de Tweede Wereldoorlog, dit alles in een poging om het aantal slachtoffers aan beide zijden tot een minimum te beperken.
“Ik haat oorlog. Absoluut, ik haat oorlog,” zei hij ooit. “Toen de oorlog begon, hoopten we dat ze tot bezinning zouden komen en meteen zouden stoppen,” zei hij. “Na 38 dagen kwamen we op een punt waar we de grondoorlog konden beginnen en toen hadden ze zich nog niet teruggetrokken. Eenmaal begonnen, duurde de grondoorlog slechts 100 uur voordat Irak capituleerde.
Desert Storm was een relatief goedkope oorlog.
Hoewel de VS de voornaamste leverancier was, droegen 39 landen manschappen en/of materieel bij aan de coalitie op een of andere belangrijke manier. Ja, dat is Afghanistan in het blauw daar beneden.
Het Amerikaanse ministerie van Defensie heeft de kosten van de Golfoorlog geschat op 61 miljard dollar. Koeweit, Saoedi-Arabië en andere Golfstaten namen 36 miljard dollar voor hun rekening, terwijl Duitsland en Japan 16 miljard dollar voor hun rekening namen. Toch was Desert Storm, uitgedrukt als percentage van het bruto binnenlands product (0,3%), de goedkoopste oorlog die in de geschiedenis van de VS is gevoerd. De hogere kosten van de oorlog voor de regio waren waarschijnlijk meer dan $676 miljard.
Saddam Hoessein verklaarde een jihad tegen de door de V.S.
Saddam begon in de Iraakse media een meer islamitische, religieuze uitstraling te krijgen, door zichzelf biddend in moskeeën te tonen en de Palestijnse zaak te steunen, in de hoop de oorlog te herdefiniëren als een strijd tegen westers imperialisme en Israëlisch gekonkel.
Het plan werkte niet. Sheik Abdul-Aziz Bin Baz, de belangrijkste uitlegger van de islamitische wet door de Saoedi’s, noemde Saddam Hoessein de “vijand van God.”
Desert Storm hielp een presidentschap van Bill Clinton veilig te stellen.
De Iraakse invasie zorgde er al voor dat de olieprijs meer dan verdubbelde, wat leidde tot een wereldwijde recessie in de jaren negentig en de nederlaag van George H.W. Bush door toedoen van Bill Clinton bij de presidentsverkiezingen van 1992, ondanks het feit dat hij een populaire, succesvolle president in oorlogstijd was. Het verkiezingsteam van Bill Clinton bedacht de beroemde term “It’s the economy, stupid” als hun campagnemantra.
Irak gebruikte olie als wapen.
Rookpluimen van brandende olievelden waren bedoeld om de coalitievliegtuigen te storen en de hitte van de branden moest de opmars van de coalitietroepen vertragen. Iraakse gevechtsingenieurs groeven loopgraven gevuld met olie en staken die aan om de opmars van de coalitie te vertragen en morsten olie in de Perzische Golf in een poging om Amerikaanse mariniers te beletten een amfibische landing te maken. De hoeveelheid Iraakse olie die in de Golf is gelekt, wordt geschat op 4 tot 11 miljoen vaten, een veelvoud van de omvang van het olielek bij de Exxon Valdez, en is nooit opgeruimd op de kusten van Saudi-Arabië. De 610 door Irak gestichte oliebranden vernietigden 85% van de Koeweitse oliebronnen. De totale hoeveelheid verbrande olie wordt geschat op 1 miljard vaten, ter waarde van 2,8 miljard dollar.
De oliebranden haalden een C-130 van de Royal Saudi Air Force (RSAF) neer, waarbij 92 Senegalese soldaten en de 6 Saoedische bemanningsleden omkwamen. Ze stelden de Iraakse Republikeinse Garde in staat de Amerikanen te overrompelen tijdens de Slag om de Faselijn, een van de weinige Iraakse overwinningen van de oorlog.
Israël had het op twee na grootste aantal slachtoffers, ondanks het feit dat het niet aan de oorlog deelnam.
Irak vuurde Scud-raketten op Israël af in een poging het land in het conflict te betrekken, een zet die veel Arabische staten in de coalitie zou dwingen te kiezen tussen terugtrekken of vechten aan de zijde van Israël, wat de Arabieren geen van beide aantrekkelijk vonden. Als reactie daarop zonden de VS en Nederland Patriot-raketbataljons uit naar Israël en Turkije om Israël ervan te weerhouden terug te slaan (de Golfoorlog markeerde de eerste onderschepping van raketten in de lucht).
Vierenzeventig Israëli’s kwamen om het leven toen Irak Scud-raketten afvuurde in de richting van Tel Aviv. Vele troffen de Tel Avivaanse wijk Ramat Gan, die vreemd genoeg een wijk was van Iraakse expatriates. Vreemd genoeg stierven slechts drie Israëli’s door de raketten – de rest stierf aan hartaanvallen of soortgelijke kwalen als gevolg van de bombardementen. Irak lanceerde in de loop van de oorlog zo’n 88 Scud-raketten richting Israël en Saoedi-Arabië.
De luchtoorlog was een van de meest massale, effectieve luchtcampagnes ooit.
De Iraakse luchtmacht werd bijna volledig vernietigd, en was nooit volledig effectief. De Coalitie verzamelde meer dan 3000 vliegtuigen in de aanloop naar de deadline van 15 januari voor de terugtrekking. Het was de grootste luchtbrug in de geschiedenis, die zelfs de Berlijnse luchtbrug overtrof. De Amerikaanse luchtmacht lanceerde vanaf 17 januari 1991 meer dan 100.000 vluchten (luchtmissies) en wierp meer dan 88.500 ton bommen af.
De Irakezen verloren 38 MiG’s aan de luchtmacht van de coalitie, terwijl de rest naar Iran vluchtte in plaats van te worden neergeschoten. Daar werden ze gevangen genomen en jarenlang vastgehouden, terwijl Iran de vliegtuigen behield. Lasergeleide “smart bombs” van de coalitie veroorzaakten nog steeds honderden burgerslachtoffers, waarbij zelfs een civiele schuilkelder werd geraakt en vervolgens de civiele wijk al-Fallujah in Bagdad. Toen familieleden en hulpverleners zich in de nasleep van de bombardementen naar het gebied spoedden, werden ook zij gebombardeerd.
Een Amerikaanse piloot werd geacht vermist te zijn gedurende 18 jaar na de oorlog.
Coalitietroepen namen in de loop van de oorlog zo’n 70.000 Irakezen gevangen. Aan het einde van de oorlog hield Irak in totaal 26 geallieerde gevangenen vast: 22 Amerikanen, twee Britten, een Italiaan en een Koeweiti. Irak zou ook 30-40.000 Koeweitse burgers hebben ontvoerd. Volgens marinekolonel Jim Acree hielden de Irakezen zich “gedurende 20 minuten” aan de Conventie van Genève. Amerikaanse krijgsgevangenen werden gemarteld, geslagen en uitgehongerd. Veel van deze krijgsgevangenen verschenen met geweld in de Iraakse propaganda.
Naar jaren bleef de Amerikaanse marine Lt. Col. Scott Speicher vermist nadat zijn FA-18 Hornet was neergeschoten boven Irak, en zijn vliegpak werd gevonden in de buurt van de crashplaats. Speicher’s stoffelijk overschot werd gevonden in 2009, en keerde terug naar huis.
“Onze marine zal nooit opgeven te zoeken naar een scheepsmaat, ongeacht hoe lang of hoe moeilijk die zoektocht kan zijn,” zei Adm. Gary Roughead, chef van de marine operaties, in een verklaring in die tijd. “We zijn kapitein Speicher en zijn familie enorm veel dank verschuldigd voor het offer dat zij voor onze natie hebben gebracht en het voorbeeld van kracht dat zij voor ons allen hebben gesteld.”
President Bush drong niet aan op Bagdad om zich aan het VN-mandaat te houden.
President Bush wilde alleen maar doen wat de VN-Veiligheidsraad toestond. Coalitietroepen verdreven op 27 februari het Iraakse leger uit Koeweit en president Bush stopte alle offensieve operaties. Dit zou controversieel blijven tot het presidentschap van zijn zoon George W. Bush, toen we leerden onze ouderen te respecteren.
“Als we heel Irak hadden ingenomen,” schreef Gen. Norman Schwarzkopf schreef in zijn memoires: “Dan waren we als een dinosaurus in een teerput geweest – we zouden er nog steeds zijn, en wij, niet de Verenigde Naties, zouden de kosten van die bezetting moeten dragen. In 2007 merkte Colin Powell op: “De afgelopen maanden heeft niemand me gevraagd waarom we niet naar Bagdad zijn gegaan. Ik heb nu een goed idee waarom Bagdad altijd met enig voorbehoud moet worden bekeken.”
Er stierven in 1991 meer Amerikanen aan HIV-besmetting dan tijdens Operatie Desert Storm.
Er werden naar schatting 100.000 Iraakse soldaten gedood in het conflict, terwijl de Verenigde Staten slechts 383 dodelijke slachtoffers in de regio hadden. 1991 was het hoogtepunt van de HIV/AIDS-epidemie, toen het aantal besmettingen met 15,3% steeg ten opzichte van het voorgaande jaar. HIV/AIDS was dat jaar de negende doodsoorzaak in de VS, met 29.850 doden onder Amerikanen. Het aantal geïnfecteerden en doden als gevolg van HIV/AIDS zou tegen 1993 verdubbelen.
De Eerste Golfoorlog bracht de opkomst van het kabelnieuws teweeg, en dus van de kabeltelevisie.
De media-aandacht was zeer beperkt omdat de coalitiecommandanten vreesden dat de gruwelen van de oorlog tot een nieuw Vietnam-syndroom zouden leiden, waarbij de beeldspraak het publiek tegen de oorlog in het algemeen zou keren. Het Pentagon gaf regelmatig briefings maar weinig journalisten mochten het front bezoeken. Tegelijkertijd maakte satelliettechnologie livebeelden mogelijk van raketten die van vliegdekschepen afkwamen en van luchtaanvallen op Iraakse doelen, terwijl nachtzicht-cameratechnologie de oorlog een futuristische, bijna videogame-achtige sfeer gaf. De oorlog kreeg zelfs de bijnaam “de Nintendo-oorlog.”
Olie besmeurde vogels, oorlogsbriefings van de coalitie, video’s van raketten die door schoorstenen worden geschoten en onmiddellijke reacties van Koeweitse en Saoedische burgers zorgden allemaal voor geweldige televisiebeelden. De live-verslaggeving van CNN vanuit een hotel in het centrum van Bagdad werd de belangrijkste motor van het kijkerspubliek, aangezien CNN het enige netwerk was dat de oorlog 24 uur per dag uitzond. Omdat CNN alleen via de kabel beschikbaar was, stegen de abonnementen en werd betaaltelevisie een vast onderdeel van het Amerikaanse leven, de eerste stap in het beëindigen van de dominantie van de “Grote Drie” netwerken, ABC, NBC, en CBS.
De VS moedigden opstanden tegen Saddams regime aan.
President Bush gaf toespraken waarin hij liet doorschemeren dat de VS facties zou steunen die tegen het Iraakse Ba’ath-regime vochten. In 1991 brak in Zuid-Irak een sjiitische opstand uit, die echter niet militair werd gesteund door de VS of de coalitietroepen – die zelfs toestonden dat regeringsgezinde helikopters de opstand bruut onderdrukten – ondanks de zuidelijke no-fly zone. In het noorden begonnen Koerdische strijders een eigen opstand, maar omdat er geen Amerikaanse hulp kwam, bleven de Iraakse generaals trouw en slachtten de Koerden af.
Saddam Hoessein bood publiekelijk zijn verontschuldigingen aan voor de Invasie van Koeweit
Zoiets. De Iraakse minister van informatie, Mohammad Said al-Sahhaf (die bekend werd als “Komische Ali” of “Bagdad Bob” tijdens de Invasie van Irak in 2003), die in 2003 ook aankondigde dat er geen Amerikaanse troepen in Bagdad waren omdat de Amerikaanse troepen snel het grootste deel van de stad veroverden, las een verklaring voor:
“Wij verontschuldigen ons voor wat u in het verleden is overkomen,” las hij voor de Iraakse dictator. “De toegewijde en heilige strijders in Koeweit ontmoetten hun Iraakse tegenhangers” onder hun gemeenschappelijke schepper tegen de “ongelovige legers” van “Londen, Washington en de zionistische entiteit.”
Als we iets geleerd hebben, is het om voorzichtig te zijn met wie je een “watje” noemt.”
MEER BERICHTEN VAN WIJ ZIJN DE MACHTIGEN:
17 wilde feiten over de Vietnamoorlog
15 onvergetelijke foto’s van Operatie Desert Storm
Die keer dat het Amerikaanse leger een Russische helikopter stal voor de CIA
We Are The Mighty (WATM) is toegewijd aan het dienen van de militaire gemeenschap met authentiek entertainment en originele inhoud. Met een team van militaire veteranen en civiele militaire supporters, biedt WATM eersteklas originele en gecureerde videoprogrammering van alle genres, evenals fotografie, verhalen, quizzen, lijsten en nog veel meer. Voor meer, bezoek de We Are the Mighty site.
Toon Volledige Artikel