IJsklontjesbakjes zijn ontworpen om met water te worden gevuld en vervolgens in een vriezer te worden gezet totdat het water bevriest tot ijs, waardoor ijsblokjes ontstaan. De bakjes zijn vaak flexibel, zodat de ijsblokjes gemakkelijk kunnen worden verwijderd door het bakje te buigen. Een ander ontwerp is een aluminium bakje met een hefboom die de ijsblokjes omhoog brengt, zodat ze uit het bakje vrijkomen. Een gemotoriseerde soort hiervan bevindt zich in de meeste automatische ijsbereidingsvriezers.
Ondanks dat ijsblokjes meestal de vorm van blokjes hebben, zijn er ook bakjes die bol- of cilindervormen maken. Deze worden ook wel ijsbuizen genoemd. Sommige nieuwe bakjes maken ijsblokjes in seizoens-, feest- of andere vormen.
Het eerste flexibele, roestvrijstalen, volledig metalen ijsblokjesbakje werd in 1933 gemaakt door Guy L. Tinkham. Het bakje boog zijwaarts om de ijsblokjes eruit te halen.
Het eerste rubberen ijsblokjesbakje werd gemaakt door Lloyd Groff Copeman. Op een dag in 1928, toen hij door een bos liep om sap te halen voor esdoornsiroop, zag Copeman dat smeltwater en ijs van zijn rubberen laarzen afkwamen in plaats van eraan vast te kleven. Nadat hij er tijdens de lunch met zijn octrooigemachtigde over had gesproken, deed hij experimenten met rubberen bekers. Later maakte en patenteerde hij verschillende soorten dienbladen: een metalen dienblad met rubberscheiders, een metalen dienblad met afzonderlijke rubberen bekers, en een dienblad gemaakt van alleen rubber.