Klik HIER als u op een mobiel apparaat kijkt.
Het zou dwaas zijn geweest om de Warriors te beoordelen na hun aanvankelijke strubbelingen dit seizoen.
Hoe slecht de Dubs er ook uitzagen om het seizoen te beginnen tegen de Nets en de Bucks. Het maakte niet uit hoe onnodig close de wedstrijden tegen de Bulls en de Pistons waren. Je moest je tong inhouden. Golden State had immers Draymond Green niet op de vloer in die wedstrijden.
De Warriors hebben Green nu wel, en plotseling zien ze eruit als een heel ander basketbalteam – een winnend basketbalteam.
Is het niet grappig hoe dat werkt?
“Dit voelt voor mij als het begin van het reguliere seizoen,” zei Warriors-coach Steve Kerr na de 137-106 zege van maandag op de Kings, waardoor de Warriors aan beide uiteinden van hun back-to-back thuis wonnen.
En als dit slechts het begin is voor deze Warriors, liggen er misschien spannende dingen in het verschiet voor dit team.
Green’s impact op de Warriors is altijd moeilijk goed uit te leggen en onmogelijk te kwantificeren geweest. Kerr noemt hem de “hartslag” van het team, maar zelfs dat is misschien te weinig.
Het beste wat ik kan doen: Green is de ultieme winnende basketballer. Weinigen kunnen zijn intensiteit en on-court helderziendheid evenaren – zijn basketbal IQ is verbluffend – en hij houdt zijn teamgenoten aan een hoge standaard.
Als je een competent rooster op de vloer hebt rond Green, kan dat team niet anders dan winnen. Dat vuur en die visie straalt op hen af.
En deze Warriors kwalificeren zeker als competent.
Kijk niet naar de boxscore om de volledige talismanische kwaliteiten van Green te begrijpen. Als je naar zijn lijn kijkt, zou je denken dat hij een nietsnut is. Deze kerel heeft dit hele seizoen slechts één velddoelpunt gemaakt.
Nee, om Green te begrijpen, moet je iets doen dat degenen die schreeuwen over het basketbaldiscours – degenen die “stan” voor spelers, niet teams, en alleen de sport consumeren via YouTube-highlights en Instagram-commentaar – weigeren te doen:
Je moet het spel daadwerkelijk bekijken.
Door de volledige 48 in je op te nemen, kun je niet anders dan alle kleine dingen waarderen – die dingen die niet in de boxscore te zien zijn; die dingen die winnend basketbal vormen – die Green doet.
En de overwinning van maandagavond zat er boordevol mee.
De verdediging van de Warriors blijft poreus naar dynastieke maatstaven, maar ze laten zien dat ze er echt zin in hebben nu Green – de beste teamverdediger in de competitie – weer op de vloer staat.
De aanval klikt ontegenzeggelijk. De Warriors zijn directer in hun aanval door de toevoeging van de 7-voet rookie center James Wiseman – een bonafide unicorn center zoals de Warriors nog niet hebben gehad in het Kerr-tijdperk – maar dat betekent niet dat ze een James Hardenesque isolation offense spelen.
Curry mag dan meer acties initiëren, maar Green’s waarde als screener en passer geven de Warriors een verve van dat rechtlijnige spel. Een dubbel team voor Curry is op eigen risico. Met Green op de vloer zijn de Warriors in staat om noord-zuid en oost-west te spelen in de aanval. Maandag zetten de Warriors de seizoensmarkering van de competitie voor assists in een wedstrijd met 41.
Green had vijf van die assists, maar zijn invloed op het spel voelde veel significanter dan dat.
Nee, hij was de spil van een team dat flitsen laat zien van iets beters dan het gemiddelde van de Western Conference. Hij was de dirigent van een orkest dat elkaars tempo begint te doorgronden.
Een uiterst vocale dirigent, moet worden opgemerkt.
“De realiteit is dat jongens niet weten waar ze heen moeten,” zei Green. “We zoeken elkaar allemaal uit.”
“Het is belangrijk dat ik jongens in de juiste richting wijs. Meestal leidt dat ertoe dat Steph eruit vliegt uit een pin-down of iets dergelijks en als dat gebeurt, trekt hij zoveel aandacht dat hij betere looks creëert voor alle anderen. Het is belangrijk dat we dat moment krijgen en het is net zo belangrijk om ervoor te zorgen dat ik die beweging regisseer en jongens help dat begrip te krijgen.”
Hoewel de 62-punten Steph Curry-explosie van zondag verspild voelt zonder fans op de tribunes, zijn er enkele voordelen aan pandemisch basketbal.
De grootste? Je kunt Green die actie op het veld horen regisseren.
Green’s stem heeft in het verleden altijd zijn weg gevonden naar uitzendingen, hoewel dergelijke interjecties meestal werden gevolgd door een verontschuldiging van de omroeper.
Maar zelfs met het neppe publieksgeluid in de lege arena, vervangt Green effectief de omroepploeg.
(En gezien de staat van de uitzending van de Warriors is dit een welkome ontwikkeling.)
De soundtrack van Green stopt nooit en, ergo, de Warriors stoppen zelden met bewegen.
Je kunt Green horen proberen een vuurtje aan te steken onder Andrew Wiggins’ achterste terwijl hij tegelijkertijd Kelly Oubre probeert te kalmeren. Dit alles terwijl hij een masterclass verdediging geeft aan Wiseman. Als je ooit wilde weten wanneer een grote man moet wisselen, wat de juiste rotaties zijn, en hoe je aanval in verdediging kunt veranderen, kun je het vanuit je luie stoel volgen.
En voor Green en Curry? Die hoeven niet te praten. Die twee zitten op een privé-telepathiekanaal dat is voorbehouden aan de besten van de besten.
Er zit iets in die vijfkoppige eenheid. Iets dat zelfs de vurigste Warriors-pessimist niet kan ontkennen; iets dat een Warriors-optimist niet had kunnen voorzien.
Waar het de Warriors brengt, moet nog blijken, maar het moet een leuke en interessante rit worden.
En Green zal in het middelpunt van de hele operatie staan.