Een kniedisarticulatie (soms een ‘doorknie’ genoemd) is een amputatie waarbij het dijbeen intact blijft. De pezen en banden waarmee het dijbeen (femur) aan het scheenbeen (tibia) vastzit, worden echter losgemaakt.
Er zijn verschillende voordelen van de disarticulatie van de knie ten opzichte van de traditionele transfemorale (boven de knie) amputatie. Het eerste voordeel is de kortere revalidatietijd omdat er minder trauma is aan het dijbeen. Ten tweede is de adductorgroep van spieren (de spieren die het been naar het lichaam brengen) nog intact. Hierdoor heeft de patiënt meer controle over zijn/haar restledemaat. Het derde voordeel is dat het uiteinde van het femur wat gewicht kan dragen in plaats van via het zitbeen (ischium).
De lengte van het restledemaat is zo lang mogelijk (het hele femur) wat gelijk staat aan meer controle over de prothese. Dit kan zich vertalen in meer stabiliteit en een beter looppatroon.
Ondanks de voordelen vormt het disarticulaire knieniveau een interessante uitdaging voor de patiënt en de prothesist. Het uiteinde van het femur is groter dan het gebied erboven, wat betekent dat het moeilijk kan zijn om dit gebied te accommoderen. Aangezien het dijbeen volledig intact is, kan het kniepunt van de persoon lager zijn dan aan de andere kant en de opties voor componenten beperken.
Door dit soort uitdagingen zullen weinig prothesisten, wanneer geraadpleegd vóór amputatie door een chirurg of patiënt, dit niveau aanbevelen boven het traditionele transfemorale niveau.