Diagnose
Wanneer de anamnese onvolledig is, de laesies atypisch zijn, of een snelle diagnose nodig is omdat de patiënt immuungecompromitteerd is, een ernstige of verspreide ziekte heeft, of ernstige repercussies heeft ondervonden van een eerdere onjuiste diagnose of behandeling, moeten aanvullende tests worden besteld om de diagnose herpesvirus te bevestigen (tabel 1).
Tabel 1.
Laboratoriumtests beschikbaar voor de diagnose van herpesvirusinfecties
| TEST | EFFICIËNTIE |
|---|---|
| Histologie of Tzanck-test | Screenen op herpesvirus in het algemeen, maar is niet bruikbaar om onderscheid te maken tussen verschillende typen van het virus |
| Antibiotests | Gebruikbaar bij de diagnose van primaire, maar niet recidiverende herpesinfecties |
| Weefselkweek | De meest specifieke test voor de diagnose; het is echter niet de meest gevoelige en duurt vaak te lang |
| Immunofluorescentie | Snel, gevoelig, en voordelig; het kan onderscheid maken tussen HSV-types 1 en 2 |
| PCR | Snel, gevoelig, en duur; het kan onderscheid maken tussen HSV-types 1 en 2, maar is zelden nodig in de routinepraktijk |
HSV-herpes simplex virus, PCR-polymerase chain reaction.
Bij HSV-patiënten zal de histologie intraepidermale blaarvorming aantonen, veroorzaakt door necrose van keratinocyten en grijsachtige kerninsluitsels met een matglazen uiterlijk, samen met chromatine marginatie. Meerkernige reuscellen en epitheelcellen met eosinofiele intranucleaire inclusielichamen kunnen worden geïdentificeerd met de Tzanck-test. Geen van beide tests is nuttig om een onderscheid te maken tussen laesies veroorzaakt door HSV-1 en die veroorzaakt door HSV-2. Bloedtesten (d.w.z. antilichaamtesten) zijn alleen nuttig bij de diagnose van primaire, maar niet van recidiverende herpesinfecties. In het onderhavige geval was de patiënte positief voor HSV-2 immunoglobuline M, wat de diagnose van primaire infectie bevestigt.
De maatstaf voor de diagnose van een HSV-infectie is de isolatie van het virus in weefselkweek; deze methode kan positieve resultaten opleveren binnen 48 uur na inoculatie. Karakteristieke cytopathische effecten, met ballonvorming van cellen en celdood, worden waargenomen; immunofluorescente kleuring van de weefselkweekcellen kan HSV snel identificeren en kan helpen onderscheid te maken tussen type 1 en 2. Virale antigeendetectie door directe immunofluorescentie van een specimen van een verse vesiculaire laesie is een economisch, snel en gevoelig diagnostisch instrument. Andere tests onderzoeken viraal genetisch materiaal met behulp van in situ hybridisatie of polymerase kettingreactie. Deze tests zijn snel en gevoelig, maar zelden nodig in de routine praktijk.
De differentiële diagnose voor genitale herpes omvat syfilis, candidiasis, herpes zoster, hand-voet-en-klauwzeer, chancroid, en granuloma inguinale. Primaire syfilis wordt gekenmerkt door een of meer pijnloze, geïndureerde ulcera op de plaats van inoculatie; ulceraties van chancroïd, veroorzaakt door Hemophilus ducreyi, zijn meestal pijnlijke, gevoelige, niet-geïndureerde laesies die bedekt zijn met grijs of geel necrotisch purulent exsudaat. Niet-infectieuze aandoeningen die genitale herpes kunnen imiteren zijn het syndroom van Reiter, contactdermatitis, de ziekte van Crohn, het syndroom van Behçet, trauma, erythema multiforme, en lichen planus.