StichtingEdit
Het instituut werd voor het eerst opgericht te Lyon, Frankrijk, in 1808, en later te Parijs, in 1814, en tenslotte goedgekeurd door Paus Gregorius XVI op 18 februari 1834.
De stichter, Jean-Baptiste Rauzan, werd geboren te Bordeaux op 5 december 1757, en stierf te Parijs, op 5 september 1847. Na het voltooien van zijn kerkelijke studies, doceerde hij theologie en heilige welsprekendheid en werd later gekozen tot vicaris-generaal van Bordeaux waar hij een missionaire beweging op gang bracht.
Na in het bisdom Troyes te hebben gepreekt, ontving het instituut ongevraagd subsidies van de regering van keizer Napoleon I om de kosten van hun missies te dekken. Na een geschil tussen Napoleon en Paus Pius VII werd het genootschap, Missionarissen van Frankrijk genaamd, echter opgeheven. Op voorstel van kardinaal Fesch kregen pater Rauzan en zijn collega’s in 1814 het gezelschap van de jonge vicaris-generaal van Chambéry, de Forbin-Janson, later bisschop van Nancy, Denis-Luc Frayssinous, die het Sint Stanislauscollege stichtte en de jonge missionarissen onderwees in de heilige welsprekendheid, Legris Duval, de heilige Vincentius van zijn tijd, Le Vasseur, Bach, Armand-Benjamin Caillau en Carboy. Zij evangeliseerden de Franse steden Orléans, Poitiers, Tours, Rennes, Marseille, Toulon, Parijs en andere plaatsen, en stichtten de Werken van St. Geneviève en de Vereniging van de Dames van de Voorzienigheid in vele delen van Frankrijk. Rauzan stichtte de congregatie van de zusters van Sint-Clothilde voor de opvoeding van jonge dames. De koninklijke familie steunde hem financieel en schonk hem de Valeriaanberg, in die tijd het centrum van de vroomheid en later een van de belangrijkste forten ter bescherming van de hoofdstad.
In 1830, tijdens de tweede Revolutie, werden de Missionarissen van Frankrijk verstrooid en verbannen en hun huis in Parijs geplunderd. Rauzan ging naar Rome, waar hij werd ontvangen door paus Gregorius XVI, die hem toestemming gaf een nieuw genootschap op te richten, dat de naam Vaders van Barmhartigheid zou krijgen. De pauselijke goedkeuringsbrief, die ook de constituties bevat, werd op 18 februari 1834 gegeven, en op 15 maart van hetzelfde jaar een tweede brief, waarbij de nieuwe vereniging werd aangesloten bij de Propaganda Fide, en de voormalige Missionarissen van Frankrijk aanvaardden deze constituties op 8 december 1835.
Onder de leden bevonden zich Mgr. Faillet, bisschop van Orléans, Mgr. Duquesnay, aartsbisschop van Cambrai, Victor-Felix Bernadou, aartsbisschop van Sens, die later kardinaal werd. De paters van Barmhartigheid hervatten hun missionaire activiteiten in Frankrijk, maar alle religieuze genootschappen werden in 1880 onderworpen aan het decreet van uitwijzing. Maar door de invloed van hun vele vrienden in Parijs, en door aanspraak te maken op de uitvoering van de machtiging die de Bourbonkoning Lodewijk XVIII in 1816 aan de vereniging had gegeven, behielden de Paters van Barmhartigheid hun moederhuis in Parijs tot de scheiding van Kerk en Staat in 1905, toen zij naar België verhuisden.
In 1839 introduceerde Mgr. Forbin-Janson, op voorstel van Bisschop Hughes van New York, de Paters van Barmhartigheid in de Verenigde Staten, aanvankelijk in het bisdom New Orleans. Mgr. Potiers van Mobile, Alabama, nodigde hen vervolgens uit om de leiding op zich te nemen van het Spring Hill College. Twee jaar later werden de paters Lafont en Aubril uitgezonden om zich bezig te houden met de groeiende Franse bevolking in New York City, waar de paters van Barmhartigheid de leiding kregen over de parochies van St. Vincent de Paul in Manhattan en van Our Lady of Lourdes en St. Zij richtten ook studiehuizen op in Rome, België, Frankrijk en andere plaatsen. Bij decreet van Propaganda van augustus 1906 werd Theophile Wucher voor drie jaar benoemd tot vicaris-generaal van het Instituut en nam hij zijn intrek in New York.
Vanaf 2014 hadden de paters één huis, hun generalaat, in Auburn, Kentucky in South Union.