The Johns Hopkins University School of MedicineModyfikacja
Kiedy został założony w 1876 roku, JHU był pierwszą instytucją szkolnictwa wyższego w Stanach Zjednoczonych, aby podkreślić edukację absolwentów. Pod kierownictwem dziekana Daniela Coit Gilmana, możliwość ukończenia studiów i praktyka w środowisku opartym na badaniach naukowych doprowadziły do nowego podejścia do nauczania, jako zasady „samokształcenia” i „uczenia się przez działanie” zabrały studentów z sal wykładowych do laboratoriów i działów.
JHUSofM liczy kilka pierwszych wśród swoich wczesnych osiągnięć: był pierwszym głównym szkoły medycznej w Stanach Zjednoczonych do przyjęcia kobiet; pierwszy do korzystania z rękawic lateksowych do chirurgii; pierwszy do opracowania dializy nerek i resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Bliżej współczesności, dwa zaawansowane badania zostały przeprowadzone w JHU: odkrycie enzymu restrykcyjnego, który dał początek przemysłowi inżynierii genetycznej oraz odkrycie naturalnych narkotyków mózgu, które zwiększyły zainteresowanie neuroprzekaźnikami i ich funkcjami.
Inne osiągnięcia obejmują identyfikację trzech typów wirusa polio oraz pierwszą operację „niebieskiego dziecka”, która otworzyła drzwi do nowoczesnej kardiochirurgii. JHUSofM był również miejscem narodzin wielu specjalności medycznych, w tym neurochirurgii, urologii, endokrynologii i pediatrii.
Wzór w swoim rodzajuEdit
„Miejmy nadzieję, że zanim ostatnie piaski wydostaną się spod stóp lat dziewiętnastego wieku, stanie się on wzorem w swoim rodzaju, i że w setną rocznicę jego powstania będzie to szpital, który nadal będzie porównywał się korzystnie, nie tylko w strukturze i układzie, ale także w osiąganych rezultatach z każdą inną instytucją o podobnym charakterze w praktyce.”
(przemówienie Johna Shaw Billingsa wygłoszone podczas otwarcia Johns Hopkins Hospital (maj 1889))
Zapis Johnsa Hopkinsa umożliwił, na poziomie praktycznym, szereg innowacji w rodzącej się Szkole Medycznej w JHU; jednak wkład Johnsa Hopkinsa nie był tylko finansowy, ponieważ zapewnił podstawową filozofię wszystkich instytucji medycznych w JH. Kluczowy w tym sensie był wybór finansowania zarówno szpitala, jak i wydziału lekarskiego oraz ujednolicenie ich struktury administracyjnej. Ten nacisk na doskonałość intelektualną realizował komitet założycielski szkoły medycznej, powołany w 1883 r., tak że przyjęcie na wydział było możliwe po wykazaniu się znajomością języków obcych (francuskiego i niemieckiego) oraz wiedzą z zakresu fizyki, chemii, biologii, fizjologii i histologii. Tematyka kursów miała zachęcać do badań naukowych, a studia z zakresu fizjologii, anatomii patologicznej, histologii, farmakologii i zdrowia publicznego były pogłębiane poprzez warsztaty. Program nauczania składał się z nowego programu, który zwracał uwagę na „nauki przedkliniczne” i zachęcał studentów do wypróbowania swoich sił na oddziałach szpitalnych. Własne ustalenia Johnsa Hopkinsa, że szpital powinien być częścią JHUSofM, okazały się wnikliwym pomysłem i zapewniły współpracę między szpitalem a szkołą medyczną, a w konsekwencji między praktyką a nauką medycyny.
„Typ szkoły medycznej miał być stworzony nowy dla tego kraju, w którym zarówno nauczyciel, jak i uczeń powinni być w linii walki. To jest lekcja numer jeden naszego pierwszego ćwierćwiecza, na podstawie której stoimy lub upadamy. Lekcją numer dwa było wykazanie, że student medycyny ma swoje miejsce w szpitalu, jako część jego maszynerii, tak samo jak w laboratorium anatomicznym, i że aby skutecznie połączyć w swojej edukacji praktykę z nauką, wolność akademicka uniwersytetu musi być przeszczepiona do szpitala.”
(William Osler „Looking Back: Communication from Osler at the twenty-fifth anniversary of the Johns Hopkins Hospital, 1889-1914”)
Uczenie się przez działanie e Curriculum studiorumModifica
„Ważną częścią wyższego wykształcenia współczesnych czasów jest nauczanie, jak zwiększać wiedzę; a najlepszym sposobem nauczania tego, podobnie jak wielu innych rzeczy, jest robienie tego i powodowanie, że uczniowie to robią.”
(John Shaw Billings w „The National Board of Health”, Plumber and Sanitary Engineer)
La frase „learning by doing” si associa a John Dewey e agli esponenti della „progressive education”. Zgodnie z pragmatyczną i postępową perspektywą, podjęto próbę przeniesienia szkoły do świata rzeczywistego: oznaczało to, że uczeń nie był tylko biernym odbiorcą wiedzy, a edukacja wydawała się być najbardziej odpowiednim rozwiązaniem problemów społecznych rewolucji przemysłowej.
Pierwsze dwa lata w JHUSofM, w rzeczywistości, były poświęcone studiowaniu nauk laboratoryjnych: anatomii, fizjologii i chemii fizjologicznej w pierwszym roku; anatomii, farmakologii, patologii i bakteriologii w drugim. Innowacyjny program nauczania wprowadził studentów do medycyny klinicznej pod koniec drugiego roku, a w ostatnich dwóch latach dyspensarium i oddziały otrzymały taką samą rangę jak laboratoria w pierwszym i drugim roku. Studenci trzeciego i czwartego roku uczestniczyli również w laboratoriach klinicznych, w których uczyli się, jak stosować mikroskopię i chemię w diagnostyce i badaniu klinicznym chorób.
Największe grupowe wydarzenie dydaktyczne miało miejsce w sobotnie poranki w Amfiteatrze, gdzie wszyscy studenci trzeciego i czwartego roku, cały personel rezydencki, lekarze szpitalni i lekarze miejscy zostali zgromadzeni; pracownicy kliniki zostali poproszeni o krótkie poinformowanie słuchaczy, z pamięci, o głównych punktach historii pacjentów. Technika pedagogiczna była prosta, ale ważne: student musiał znać wszystkie aspekty choroby pacjenta w celu zapewnienia lekarzowi krótkie, dobrze zorganizowane podsumowanie tak, że prawidłowa diagnoza i leczenie mogą być identyfikowane.
W 1921 roku Komitet Curriculum został zainaugurowany z Johnem Howland, dyrektor pediatrii, na jego czele.
„W laboratorium student uczy się podstawowego znaczenia dokładnej obserwacji i eksperymentu, tutaj dowiaduje się, że tylko ta wiedza jest żywa i pozostaje przez niego, która pochodzi z bezpośredniego kontaktu z przedmiotem badań, a nie z tego, że mu się o niej mówi, czy czyta o niej, czy tylko o niej myśli, i tutaj zapoznaje się z metodami i instrumentami niezbędnymi do diagnozowania, a zatem do inteligentnego leczenia chorób.”
(William Henry Welch w „The Material Needs of Medical Education”)
Mózgi uciekające z JHUSofM
Eksport kobiet i mężczyzn przystosowanych do prowadzenia badań naukowych był ostoją nowego JHUSofM. Zamiast zatrzymywać własnych absolwentów, John Shaw Billings i jego koledzy dążyli do eksportu innowacji opracowanych w JHU do innych szkół medycznych w całym kraju. To z czasem doprowadziło do utraty wyjątkowości JHUSofM. Ta postawa otwartości porównuje się w szczególności z prowincjonalizmem akademickim Ameryki w przeszłości: nauczyciele byli wybierani z tego samego uniwersytetu, a pozyskanie profesorów z innych środowisk było trudne lub nietypowe.
Oddziały kardiologii dziecięcej i endokrynologii dziecięcej ilustrują proces eksportu wysoko wyspecjalizowanych lekarzy z JHUSofM. Edwards A. Park, dyrektor pediatrii, powierzył 29-letniej Helen Taussig kierownictwo nowej kliniki pediatrycznej w 1930 roku, polecając jej, aby badała każdego pacjenta za pomocą nowej maszyny klinicznej, fluoroskopu; wynik jej badań doprowadził do „operacji niebieskiego dziecka”, wykonanej po raz pierwszy w 1944 roku.
JHUSofM i „społeczność „Modyfikacja
Johns Hopkins list instruktażowy do powierników w 1873 roku przewidywał, że szpital i szkoła medyczna, które noszą jego imię, oferują usługi dla społeczności. Przez „społeczność” Johns Hopkins rozumiał nie tylko mieszkańców szpitala, ale także miasta Baltimore i stanu Maryland. W szczególności, Klinika Diagnostyczna zaproponowana przez Winforda Smitta w 1921 roku była pierwszym programem zaprojektowanym specjalnie dla dobra społeczności, oferując tanią opiekę i zapewniając lokalnym lekarzom nowoczesne narzędzia diagnostyczne i terapie. Od 1889 roku szpital pokrywał pełne koszty opieki nad najuboższymi pacjentami, ale wraz z rozwojem miasta, koszty stały się zbyt wysokie i w 1947 roku, Departament Zdrowia Miasta Baltimore stworzył nowy program opieki medycznej i przekazał go JHUSofM.
W 1964 r. JHU pomógł założyć i zorganizować Columbia Medical Plan, który rozpoczął działalność w 1969 r. i ostatecznie utworzył nowy podmiot, Columbia Hospital and Clinic Foundation.
Do 1969 r. JH i czarna społeczność obszaru w końcu osiągnęła porozumienie w sprawie utworzenia Health Maintenance Organization i centrum zdrowia. Społeczność była niezadowolona z istniejącego szpitala klinicznego (leczenie, długie oczekiwanie, bariera koloru), a w następstwie protestów z 1968 r. przywódcy społeczności domagali się lepszej służby zdrowia. Z jednej strony plan ten miał zapewnić system opieki bardziej dostosowany do potrzeb miasta, co było tradycyjnym zadaniem Instytucji Medycznych JH; z drugiej strony miał opracować realistyczny model opieki zdrowotnej w mieście, w którym można by szkolić lekarzy i inny personel medyczny.
Kobiety w JHUSofMM Edytuj
Z ukończonym szpitalem, JHUSofM musiał czekać kolejne cztery lata, aby otworzyć swoje drzwi: bankructwo Baltimore i Ohio Railroad, którego własność stanowiła połowę darowizn Johns Hopkins, zmniejszyła pieniądze dostępne dla uniwersytetu. Jednak to znaczna darowizna od Women’s Fund Committee, kierowanego przez M. Carey Thomas i Mary Garrett, umożliwiła otwarcie szkoły medycznej w 1893 roku. Darowizna ta wiązała się z innymi ważnymi warunkami umowy: kobiety miały być przyjmowane na takich samych zasadach jak mężczyźni, a od wszystkich studentów medycyny wymagano posiadania tytułu licencjata oraz znajomości języka francuskiego i niemieckiego.
Warunki wstępne zostały określone przez Welcha na kilka lat przed otwarciem Szkoły Medycznej w dokumencie przeznaczonym dla Gilmana i innych powierników. Zostały one jednak podjęte przez Komitet Funduszu Kobiet, jako gwarancja dla dobrze wykształconych kobiet, aby uniknąć w przyszłości wykluczenia ze szkoły.
Od lat sześćdziesiątych XIX wieku różne grupy kobiet próbowały zabezpieczyć przyjęcie dziewcząt do szkół medycznych, ale JHUSofM był pierwszym, który zaakceptował takie rozwiązanie; jest to jeden z powodów, dla których decyzja o przyjęciu finansowania i związanych z nim klauzul wywołała gorące debaty, w których niechęć do przyjęcia kobiet odzwierciedlała tenor czasów.
W pierwszym roku trzy kobiety uczęszczały do JHUSofM: Mabel S. Glover, Cornelia O. Church i Mary S. Packard. Do 1900 roku, czternaście z czterdziestu trzech absolwentów JHUSofM były kobiety, a wzrost zapisów nastąpił po II wojnie światowej: z niedoborem personelu medycznego, dziewczęta były mile widziane w Johns Hopkins University School of Medicine. Od tego czasu odsetek ten stale wzrastał, podążając za ogólnokrajowym trendem: Welch napisał, że koedukacja była jednym z sukcesów wydziału. Kobiety w JHUSofM nie były dobrze reprezentowane aż do lat 80-tych, kiedy to powstało Stowarzyszenie Kobiet Alumnów Medycznych.
.