Istnieje kilka przyczyn radikulopatii szyjnej (ból nerwu promieniującego z szyi do ramienia lub łopatki), w tym przepuklina dysku lub zwężenie (ciasnota wokół nerwu spowodowana zapaleniem stawów lub chorobą zwyrodnieniową dysku). Dwie opcje obejmują bardziej powszechną przednią szyjną dyscektomię i fuzję (ACDF) oraz tylną szyjną laminoforaminotomię.
Postępowanie tylne jest wykonywane przez tylną część szyi i może być wykonane minimalnie inwazyjnie i jest przeznaczone dla tych pacjentów, u których występuje tylko ból promieniujący bez znacznego bólu szyi. Polega na usunięciu niewielkiej części blaszki miażdżycowej i stawu w celu otwarcia przestrzeni wokół nerwu. Jest to dobra procedura, jeśli pacjent ma zwężenie spowodowane zapaleniem stawów (ostrogi kostne), ale nie ma przepukliny dysku. Ta procedura sama w sobie nie skutkuje fuzją, ale wymaga czasu, aby mięśnie mogły się zagoić oprócz nerwu.
Złotym standardem w leczeniu radikulopatii szyjnej jest ACDF. Procedura ta pozwala na bezpośrednią wizualizację dysku, rdzenia kręgowego i wychodzącego nerwu w sposób bezpieczny, bez uszkodzenia mięśni. W trakcie tej procedury wykonuje się jednak zespolenie, co według niektórych może prowadzić do przyszłych zwyrodnień na poziomach powyżej i poniżej, choć nie zostało to udowodnione.
Kręgosłup jest zbliżany przez przednią część szyi do poziomu dysku, dysk jest usuwany wraz z przepukliną, a dysk jest rekonstruowany za pomocą przeszczepu kostnego (kość ze zwłok lub kość własna pacjenta) lub rozpórki międzytrzonowej wypełnionej przeszczepem kostnym. Inne możliwości to brak płyty lub zastosowanie urządzenia samozaciskowego (rozpórka ze śrubami). Badania wykazały, że przeszczep allogeniczny (kość ze zwłok) z zastosowaniem płyty daje 95% wskaźnik zespolenia dla zespolenia jednopoziomowego. Jest to najbardziej skuteczna procedura wykonywana w chirurgii kręgosłupa, dająca dobre lub doskonałe wyniki. U niektórych osób, w zależności od objawów, rodzaju patologii w dysku i wieku pacjenta, może być zastosowana wymiana dysku.
Przeszczepy kostne w tego typu procedurach mogą być pobierane z talerza kości biodrowej (biodra), kości ze zwłok lub substytutów przeszczepów kostnych. W przeglądzie 120 pacjentów z mojego stażu, u których pobrano kość z talerza kości biodrowej, 80% miało znaczny ból w „biodrze” do 6 miesięcy po zabiegu, a około 50% nadal odczuwało ból rok po zabiegu. Próbowano wypełnić pustą przestrzeń w kości innymi substancjami, ale nie zmniejszyło to natężenia bólu. Kość ze zwłok jest obrabiana maszynowo, aby dopasować się do przestrzeni w różnych rozmiarach i pod różnymi kątami i wykazała wysoki wskaźnik fuzji z płytką. Ostatnią opcją jest zastosowanie rozpórki, która jest wypełniona jednym z wielu substytutów przeszczepu kostnego, takich jak zdemineralizowana macierz kostna, komórki macierzyste lub kość syntetyczna.
.