PJ Harvey, w całości Polly Jean Harvey, (ur. 9 października 1969, Corscombe, niedaleko Yeovil, Anglia), brytyjska piosenkarka i gitarzystka, której mitycznie wyśrubowane, fanatycznie intensywne nagrania i koncerty wyznaczyły nowe standardy dla kobiet w rocku.
Harvey, urodzona przez kontrkulturowych rodziców w wiejskiej Anglii, wydaje się, że dorastała z poczuciem rocka jako po prostu kolejnej siły żywiołu w krajobrazie. „Sheela-na-gig”, na przykład, singiel z jej pierwszego albumu, Dry (1992), wziął za główny obraz kobiece rzeźby ekshibicjonistyczne z rozchylonymi genitaliami, które można znaleźć w całej Irlandii i Wielkiej Brytanii, a których pochodzenie jest przedmiotem debaty. Piosenka ta, podobnie jak wiele innych autorstwa Harvey, traktuje kobiecą seksualność jako niszczycielską, nawiedzoną siłę, ale zamiast odgrywać rolę ofiary, artystka teatralnie wciela się w swoje obsesje, zrównuje je z powabną grozą rocka i bluesa, budując z siebie archetyp. W innych rękach – na przykład w rękach postpunkowego rockmana Nicka Cave’a, jednego z jej głównych wpływów – takie posunięcia groziłyby absurdem. Ale Harvey kontroluje swoją autoprezentację z niezwykłą starannością: szkieletowa postać z jasno zaczerwienionymi ustami i enigmatycznym uśmiechem, używa wypolerowanej dykcji nawet wtedy, gdy narracja prowadzi ją od kpiącego pomruku do zdławionego krzyku.
Początkowo nazwa PJ Harvey odnosiła się nie tylko do Harvey, ale do tria, które utworzyła z basistą Stephenem Vaughanem (ur. 22 czerwca 1962, Wolverhampton) i perkusistą Robertem Ellisem (ur. 13 lutego 1962, Bristol). Pod inżynierskim nadzorem Steve’a Albiniego (którego reputacja jako dźwiękowego ekstremisty opierała się na jego własnych zespołach, Big Black i Shellac, oraz na jego produkcji takich grup jak Pixies i Nirvana), nagrali najbardziej ambitny album Harvey, Rid of Me (1993); łagodniejsza wersja tego samego materiału, 4-Track Demos, ukazała się później w tym samym roku. Po trasie koncertowej, która towarzyszyła tym wydawnictwom, Ellis i Vaughan opuścili szeregi PJ Harvey, która stała się nazwą dla Harvey’a jako artysty solowego. To Bring You My Love (1995) zawierał poszerzony skład zespołu i bardziej przystępne aranżacje. Kiedy Harvey koncertowała z tym materiałem, odłożyła na bok swoje surowe gitarowe granie na rzecz bardziej teatralnej prezentacji i została przyjęta z takim samym kultowym uznaniem, jakie dwie dekady wcześniej zdobył Bruce Springsteen. Jednak Harvey nie potrafił wykorzystać entuzjazmu. Na Dance Hall at Louse Point (1996), współpracy z Johnem Parishem, który był jej kolegą z zespołu w Automatic Dlamini, kiedy byli nastolatkami, zrezygnowała z kontroli nad muzyką, która, o wiele bardziej niż jej teksty, okazała się być jej główną siłą.
Kolejny album PJ Harvey, Is This Desire? (1998), był celowo stonowany, ćwiczenie w piosence artystycznej. W 2000 roku Harvey wydała jednak Stories from the City, Stories from the Sea, powrót do hymnicznego rocka z popowymi aspiracjami i nieprawdopodobnym zwrotem akcji: po raz pierwszy Polly Jean Harvey śpiewała o miłości i seksie z pełną satysfakcją. Ten album przyniósł jej pierwszą nagrodę Mercury Prize przyznaną kiedykolwiek kobiecie. Następnie Harvey współpracowała z innymi artystami – przede wszystkim z hardrockowymi Queens of the Stone Age, w których projekcie Desert Session, Vol. 9-10 (2003) była jedną z głównych postaci. W 2004 roku Harvey wydała samodzielnie wyprodukowany album „Uh Huh Her”, na którym zagrała na wszystkich instrumentach poza perkusją i kontynuowała swój unikalny dyskurs na temat miłości, która, jak wszystko na to wskazuje, znów okazała się dla niej zła. W 2006 roku ukazał się album The Peel Sessions, 1991-2004, zawierający występy Harvey dla znanego disc jockeya i twórcy alternatywnych smaków Johna Peela. Album Harvey z 2007 roku, White Chalk, był powrotem do piosenki artystycznej: śpiewanej niemal w całości falsetem i z towarzyszeniem fortepianu (instrumentu, który Harvey ledwo znała), a nie gitary. Rzadko się zdarza, by rockman tak zdolny do odpuszczenia był jednocześnie tak zdeterminowany, by się powstrzymać.
Harvey podążył za White Chalk z kolejną współpracą z Parishem – szeroko zakrojoną A Woman a Man Walked By (2009). Od konfrontacyjnego growlu tytułowego utworu do miękko wypowiadanych wersów „Cracks in the Canvas”, Harvey po raz kolejny udowodniła, że jej głos jest instrumentem zdolnym do przekazania dramatycznego zakresu emocji. Później pojawiła się z Let England Shake (2011), albumem z folkowymi naleciałościami, który nawiązywał do bitew I wojny światowej jako części złożonego portretu jej związku z ojczyzną. W 2011 roku Let England Shake przyniósł Harvey drugą nagrodę Mercury Prize, stając się tym samym pierwszą dwukrotną laureatką tej nagrody. Na płycie The Hope Six Demolition Project (2016) skupiła się na tym, co uważa za niesprawiedliwość spowodowaną przez Amerykanów. W tym celu odbyła podróż po Kosowie, Afganistanie i części Waszyngtonu. Belgijski reżyser teatralny Ivo van Hove wybrał później Harvey do stworzenia muzyki do swojej londyńskiej adaptacji klasycznego filmu „Wszystko o Ewie” w 2019 roku, a album z w dużej mierze instrumentalną ścieżką dźwiękową również ukazał się w tym samym roku. W 2013 roku Harvey został nazwany członkiem Orderu Imperium Brytyjskiego (MBE).
.