The History of Our Tribe: Hominini

(„człowiek” / Neander Valley, Niemcy)

INTRODUCTION

Jednym z najlepiej poznanych i najbardziej enigmatycznych spośród archaicznych homininów byli neandertalczycy, Homo neanderthalensis. Chociaż Homo neanderthalensis był pierwotnie zawarty w naszym własnym rodzaju i gatunku, ale wyróżniony przez status podgatunku, tj. Homo sapiens neanderthalensis, rosnące dowody z analizy DNA sugerują, że te dwie linie rozdzieliły się gdzieś przed 300 kya i, jeśli nowe dowody DNA są poprawne, być może przed 800 kya. Jednakże dowody DNA wskazują, że krzyżowały się one ze sobą, być może jako AMH migrowały z Afryki jeden lub więcej razy lub współżyły z neandertalczykami na Bliskim Wschodzie. Eurazjaci i Australijczycy noszą średnio 2,5% genów neandertalskich. Tak więc podczas gdy model RAO dla pochodzenia AMH jest nadal faworyzowany i neandertalczycy są uważani za odrębny gatunek, przynajmniej niektóre populacje były zdolne do krzyżowania się, a zatem nie były prawdziwymi gatunkami biologicznymi w tym momencie w czasie i przestrzeni geograficznej.

Materiał, który stał się holotypem dla gatunku został odkryty w Neander Valley w pobliżu Dusseldorfu w Niemczech. Niemieckie słowo na dolinę jest „thal,” i „h” jest cichy. W niektórych źródłach „h” zostało opuszczone dla nazwy zwyczajowej. Mogę sobie tylko wyobrazić, że ktoś miał dość ludzi wymawiających „th” i zdecydował się na czele kampanii, aby położyć temu kres!

PHYLOGENY

Istnieją dwa możliwe scenariusze dla pochodzenia neandertals i AMH. Pierwszy z nich opiera się na dowodach kopalnych, a drugi na DNA. Interpretacja zapisu kopalnego sugeruje, że oba gatunki pochodzą od H. heidelbergensis, który z kolei prawdopodobnie wyewoluował z pochodnej formy H. ergaster (być może H. mauritanicus) w Afryce. W pewnym momencie przed 500 kya, H. heidelbergensis podzielony na AMH i neandertal lineages.

Najnowsze dowody genetyczne wspiera podział między AMH i neandertal lineages przed 800 kya w Afryce. Gałąź prowadząca do neandertal i Denisovans jest następnie uważany za H. heidelbergensis. Denisowczycy i neandertalczycy rozdzielili się ~640 kya. Jednak zlokalizowane grupy nadal interbreed.

To jest orzeźwiające dowiedzieć się, że populacje homininów były interbreeding i utrzymanie lub tworząc związki genetyczne od początku „naszego” czasu. My, współcześni ludzie, jesteśmy znacznie bliżej spokrewnieni ze sobą niż te starożytne „gatunki” homininów, a jednak niektórzy z nas nie widzą siebie w innych z powodu różnic fizycznych, które oznaczają nie więcej niż to, że poszliśmy różnymi drogami w różnym czasie i przystosowaliśmy się do różnych środowisk.

Niezależnie od filogenezy neandertal/człowiek/denisowianin, grupa H. heidelbergensis przeniosła się do Europy Zachodniej, gdzie zlokalizowana grupa następnie ewoluowała w linię neandertalską <300 kya. Formy przejściowe można zobaczyć w kilku miejscach w Europie Zachodniej, zwłaszcza w Hiszpanii, Francji i Niemczech.

As Pleistocene Europe became colder, neandertals adapted to the harsher conditions. Neandertalowie z Europy Zachodniej, z ich zahamowanymi i przystosowanymi do zimna ciałami, są znani jako „klasyczni” neandertalczycy, w odróżnieniu od tych ze wschodu i południowego wschodu, które zachowały bardziej zgrabną morfologię. Daty neandertalczyków klasycznych wahają się od 75 do <30 kya. Rycina 35.2 przedstawia stanowiska neandertalczyków w Eurazji.

DISCOVERY AND GEOGRAPHIC RANGE

Najwcześniejsze uznane odkrycia miały miejsce w Belgii i Gibraltarze. Kolejnym odkryciem były szczątki z Doliny Neandera, które użyczyły nazwy gatunkowi. Miejsca występowania skamielin są wszechobecne w Europie Zachodniej, a większość z nich znajduje się w dobrze nawodnionych dolinach rzecznych Francji. Ponad 200 stanowisk znajduje się w promieniu 20 mil od Les Ezies we Francji. Znajdują się one również w Niemczech, Belgii, Hiszpanii, Portugalii i Włoszech. Niektóre z bardziej znanych miejsc to La Chapelle-aux-Saints, La Ferrassie, i St. Cesaire we Francji; wspomniana wcześniej Neander Valley w Niemczech; i Zafarraya Cave w Hiszpanii. Stanowisko Chapelle-aux-Saints odegrało kluczową rolę w rozwoju mitu o neandertalczykach jako potężnych, barbarzyńskich jaskiniowcach. Szczątki około 40-letniego mężczyzny (patrz Rysunek 35.3) zostały wydobyte w 1908 roku i przeanalizowane przez Marcellina Boule’a, który scharakteryzował osobnika jako prymitywnego, brutalnego i przygarbionego. Naukowcy zdali sobie później sprawę, że dorosły cierpiał na artretyzm, co tłumaczyło jego postawę. Choć nie wiemy, jak zachowywali się neandertalczycy w porównaniu z nami, osiągnęli oni niespotykany wcześniej poziom złożoności kulturowej i technologicznej. Obraźliwa charakterystyka utknęła na wiele lat, dopóki badacze nie zdali sobie sprawy, jak wiele te starożytne „ludy” osiągnęły, np. celowe grzebanie swoich zmarłych.

Z domniemanego zachodnioeuropejskiego pochodzenia rozprzestrzenili się na wschód w kierunku Bliskiego Wschodu i aż do Uzbekistanu oraz na północny wschód do Rosji, na obszarze Denisowian. Niektórzy badacze nie przyjmują, że dziewięcioletni chłopiec w miejscu Teshik Tash, Uzbekistan jest neandertal, ale raczej twierdzą, że jest on AMH.

Non-classic neandertal witryny znajdują się w Chorwacji, Republice Czeskiej, Węgry, Syria, Republika Gruzji, Rosja, Ukraina, Irak, Uzbekistan i Izrael. Słynne miejsca to Krapina i Vindija w Jugosławii; jaskinie Kebara, Amud i Tabun w Izraelu; Shanidar w Iraku; i wspomniany Teshik Tash w Uzbekistanie.

Izraelskie miejsca były przedmiotem zainteresowania przez dziesięciolecia, ponieważ są one pozornie współczesne z pobliskimi miejscami AMH. Było wiele spekulacji co do natury interakcji między tymi dwoma gatunkami. Jedna z teorii jest to, że kiedy arkusze lodu blanketed dużo Europy, neandertals przeniósł się w dół na Bliski Wschód wraz z innymi zwierzętami. Fakt, że AMH dotarł na Bliski Wschód przed 120 kya, ale nigdy nie wszedł do Europy aż po 40 kya, sugeruje niektórym, że neandertale „trzymali” Europę, zapobiegając wtargnięciu AMH. Przesuwając się w dół na Bliski Wschód, neandertale mogły wypchnąć z tego obszaru zamieszkujące go AMH. Podczas kolejnych cieplejszych okresów, AMH mogły przenieść się z powrotem na ten obszar po wycofaniu się neandertalczyków do bardziej północnych miejsc. Ta idea handlu miejscami została obecnie wyparta przez ideę współczesności i krzyżowania się, przynajmniej przez niektóre grupy w pewnym momencie(ach) w czasie.

Rysunek 35.2 ilustruje szeroki zasięg geograficzny neandertali. Jest prawdopodobne, że podczas zlodowaceń populacje przesunęły się na południe, tak że te z Europy Zachodniej znalazły się bliżej Morza Śródziemnego, a neandertalczycy ze wschodu mogli wraz z innymi zwierzętami zepchnąć się do Izraela i innych ciepłych obszarów. Zapis kopalny wskazuje, że stada zwierząt przemieszczały się w górę i w dół szerokości geograficznej zgodnie z impulsami klimatycznymi, więc jest bardzo prawdopodobne, że populacje homininów również. Były inteligentne i mogły odziedziczyć przeszłą wiedzę kulturową, jeśli miały język i teorię umysłu, a jeśli nie z innego powodu, musiały jeść i podążałyby za zwierzyną.

Do czasu, że AMH przeniósł się do Europy Zachodniej ~35 kya, neandertalczycy zaczęli wymierać. Prawdopodobnie poddali się coraz bardziej surowemu klimatowi. Oni również przeszedł przez ewolucyjne wąskie gardło w pewnym momencie i stracił część ich różnorodności genetycznej, być może pozostawiając je bardziej podatne na choroby. Podobnie jak w przypadku Bliskiego Wschodu, wiele spekuluje się na temat tego, co się stało, gdy AMH dotarły do Europy Zachodniej. Choć prawdopodobnie nosili oni geny neandertalskie (chyba że te zachodnie AMH nie pozostawiły współczesnych potomków), sami mogli nie kojarzyć się z neandertalami i z pewnością zachodnie populacje wyglądałyby nieco inaczej niż neandertalskie z Bliskiego Wschodu. Jednak większość wschodnich neandertalczyków zniknęła, gdy AMH przeszedł przez ich dawny wschodni zasięg geograficzny, w drodze do Europy Zachodniej. Sugeruje się, że AMH konkurowały z nimi albo bezpośrednio, co znane jest jako rywalizacja, albo pośrednio, co znane jest jako rywalizacja w podskokach, a być może nawet zabijały je, gdy się na nie natknęły. Konkurencja konkursowa polega na tym, że jedna grupa uniemożliwia innej grupie dostęp do zasobów, podczas gdy konkurencja scramble polega na tym, że jedna grupa jest lepsza w uzyskiwaniu dostępu do zasobów niż druga. Zawsze myślę o łobuzie broniącym stołu w bufecie przed innymi, a nie o dzieciach skaczących na wielkanocnym polowaniu na jajka, gdzie niektóre są lepsze od innych w docieraniu do i/lub znajdowaniu jajek. Zostało również powszechnie przyjęte, że neandertale zostały zmarginalizowane jako AMH wkraczał na ich terytorium. Z wyjątkiem bardziej aktualnej daty z chorwackiej witryny Vindija (28 kya), najnowsze daty pochodzą z Półwyspu Iberyjskiego, gdzie uważa się, że wycofali się i wymarli. Niezależnie od tego, co wydarzyło się między tymi dwoma gatunkami, ponieważ wydaje się, że neandertale były na wylocie, jest to prawdopodobnie bezprzedmiotowe. To raczej pasujące, że po wszystkich latach myślenia, że ludzie odegrali rolę w upadku neandertalczyków, wydaje się, że kochali się, a nie wojowali (przynajmniej tak daleko, jak wiemy)!

Charakterystyka fizyczna

Zobacz Rysunek 35.4, aby zobaczyć pełny widok szkieletu neandertalczyka. Jak wspomniano, zachodni i wschodni neandertalczycy z czasem zróżnicowali się morfologicznie. Uważa się, że to zróżnicowanie klinalne, tj. stopniowa zmiana cech fizycznych w przestrzeni geograficznej, było wynikiem upływu czasu, zróżnicowanej adaptacji i narażenia na chronicznie zimne warunki epoki lodowcowej, a być może także przepływu genów z AMH na Bliskim Wschodzie. Populacje w Europie Zachodniej żyły na wyższych szerokościach geograficznych, a klasyczne neandertale wykazywały adaptacje do zimna zgodne z regułami Bergmanna i Allena. Reguła Bergmanna mówi, że w miarę oddalania się od równika masa wzrasta w stosunku do powierzchni, aby zachować ciepło, ponieważ utrata ciepła jest funkcją powierzchni. Reguła Allena odnosi się do długości kończyn, co oznacza, że organizmy żyjące w zimniejszych środowiskach mają krótsze kończyny. Tak więc w Afryce równikowej, gdzie ludzie przystosowali się przez długi czas do gorących i suchych warunków, morfologia ciała jest długa i zgrabna w porównaniu z krótkim, krępy morfologii ludów arktycznych. Oprócz krępych ciał, krótkich wyrostków i beczkowatych klatek piersiowych, neandertalczycy mieli też przystosowania twarzy do zimna. Podobnie jak H. heidelbergensis, neandertalczycy wykazywali prognatyzm śródtwarzowy, duże nosy i obrzmiałe twarze z powodu powiększonych zatok. Ze względu na skierowaną do przodu szczękę, żuchwa również przesunęła się do przodu, pozostawiając przestrzeń za trzecim trzonowcem, zwaną przestrzenią retromolarną. Wewnętrzne występy nosowe były duże, co jeszcze bardziej zwiększało powierzchnię wewnętrzną do ogrzewania i nawilżania wdychanego powietrza. Ponadto, unikalne występy rozciągały się od wewnętrznego obszaru nosa aż do oczodołów. Dodatkowymi cechami czaszki zarówno u neandertalczyków przystosowanych do zimna, jak i u neandertalczyków wschodnich były duże, gładko wywinięte łuki brwiowe nad dużymi, okrągłymi, szeroko rozstawionymi oczodołami; zygomaty „odchylone do tyłu”; pewne unikalne cechy ucha wewnętrznego; a w okolicy potylicznej – guz potyliczny i dół nadoczodołowy (dwa małe zagłębienia znajdujące się nad inionem, czyli zewnętrzną wypukłością potyliczną; ogólny obszar – patrz Rysunek 35.5). Choć ich czaszki były dłuższe i niższe niż czaszki AMH (patrz ryc. 35.6), ich absolutna pojemność czaszki przekraczała nawet pojemność czaszki współczesnych ludzi. Zgodnie z regułą Bergmanna, większy mózg, choć energetycznie kosztowny pod względem kalorii, jest bardziej konserwatywny z punktu widzenia wytwarzania i zatrzymywania ciepła. Podczas gdy mózg neandertalczyka był większy, płaty czołowe i ciemieniowe (zaangażowane w wyższe procesy myślowe) AMH były rozszerzone w stosunku do tych u neandertalczyków. To mogło dać AMH przewagę w Europie epoki lodowcowej.

Postczaszkowo, neandertalczycy zostali opisani jako krzyżówka maratończyka (pod względem ich wytrzymałości) i zapaśnika. Były one zbudowane do ścigania i zabijania zdobyczy. Ich górna część ciała była silnie umięśniona.

ENVIRONMENT AND WAY OF LIFE

Neandertals have traditionally been portrayed as having endured harsharsh climatic conditions. Jednakże istnieje debata na temat tego, jak dużą tolerancję mieli na warunki panujące w Europie epoki lodowcowej. Tattersall (2009) przedstawia przegląd badań, które sugerują, że podczas najzimniejszych okresów neandertale żyły w bardziej południowych regionach i przenosiły się na wyższe szerokości geograficzne tylko wtedy, gdy temperatury były cieplejsze. Podczas gdy ich morfologia odzwierciedla chroniczną ekspozycję na zimno, podobnie jak tradycyjne ludy arktyczne, nie dysponowali oni nowoczesną technologią tych współczesnych ludzi, taką jak lepsze schronienie, dopasowane ubrania, broń i tysiącletnie zaawansowane tradycje kulturowe. Musieli więc biologicznie przystosować się do zimna. Jednak gdy warunki pogorszyły się w miarę zbliżania się ostatniego maksimum lodowcowego, wyginęli wraz z innymi źle przystosowanymi gatunkami na północnych szerokościach geograficznych.

Od wielu lat wiadomo, że istniały dwa różne typy osiedli neandertalskich, a dyskusje były często tendencyjne, jak gdyby jedne zamieszkiwały najlepsze nieruchomości, a inne wyżywały się na otwartych równinach. Stanowiska jaskiniowe w południowej Francji były często opisywane jako dobrze nawodnione doliny rzeczne z obfitymi jaskiniami dającymi schronienie, zwierzyną, wodą, zasobami kamienia na narzędzia i tak dalej, i sądzono, że były one zamieszkiwane przez tysiąclecia. Miejsca na otwartej przestrzeni były najwyraźniej zamieszkane przez bardziej koczownicze grupy, które żyły na otwartej przestrzeni w wolnostojących konstrukcjach i podążały za zwierzętami stadnymi. Obecnie uważa się, że stanowiska jaskiniowe i stanowiska na wolnym powietrzu reprezentują sezonowe zmiany w strategiach utrzymania praktykowanych przez te same ludy.

Tak więc podczas gdy populacje neandertalskie mogły żyć przez cały rok w bardziej umiarkowanych regionach, reszta była prawdopodobnie pół-nomadyczna jak ich przodkowie. Podczas mroźnej zimy w Europie Zachodniej, prawdopodobnie schronili się w południowych jaskiniach, a latem wyruszyli na północ w pogoni za migrującymi stadami. Oprócz jaskiń używali schronień skalnych, w których budowali na zewnątrz od skalnej ściany lub nawisu. To samo robili wewnątrz jaskiń, budując schronienie w schronieniu. Formy słupowe powstają, gdy drewniany słupek włożony w ziemię ulega rozkładowi, tak że widoczny jest ciemniejszy krąg próchnicy. Wzór form słupowych może być wykorzystany do rekonstrukcji kształtu i wielkości domów i ścian w zapisie archeologicznym. Na podstawie form słupowych wiadomo, że neandertalczycy przykrywali wejścia do jaskiń, prawdopodobnie w chłodniejszych okresach. Pozostałości zbudowanych konstrukcji wskazują, że używali oni kości, słupków i skał i prawdopodobnie pokrywali je skórami i izolowali trawą. Na stanowisku w Mołdawii na Ukrainie wydobyto owalny pierścień z kości mamuta o wymiarach 26 x 16 cali. Kości były prawdopodobnie pokryte skórami, tworząc chatę, która zawierała liczne paleniska.

Podczas plejstocenu, europejskie zimy są opisywane jako długie i zimne, a lata były krótkie i chłodne. Ze względu na sezonowość, pokarmy roślinne byłyby przede wszystkim dostępne podczas cieplejszych miesięcy. Europejskie neandertale jadły dużą ilość mięsa, z reniferem i mamutem stanowiącymi większość diety, na podstawie odpowiednio zespołów faunistycznych i analiz izotopowych. Jednak skład diety różnił się w zależności od regionu. Konie, bydło i kozy zamieszkiwały równiny, podczas gdy na wyższych wysokościach dominowały owce górskie i ibex. W miejscu Shanidar, Irak, szczątki fauny obejmowały kozy, owce, bydło, świnie, żółwie, niedźwiedzie, jelenie, lisy, kuny i kości myszoskoczków. W tym samym miejscu, istnieją dowody na konsumpcję roślin i gotowanie. Henry (2011) znalazł fitolity i ziarna skrobi w osadach wapnia (kalcyfikacja) na zębach neandertalczyków. Część skrobi pochodzącej z traw wykazała uszkodzenia charakterystyczne dla gotowania. Chociaż wiemy, że neandertalczycy używali ognia, o czym świadczą paleniska w ich miejscach występowania, i prawdopodobnie jedli rośliny, gdy były one dostępne, cenne jest, by wreszcie mieć dowody potwierdzające. Ponieważ Shanidar jest na południe od większości Europy, a więc bardziej umiarkowany, jest prawdopodobne, że neandertalczycy mieli większy dostęp do takich zasobów.

While debata szalała przez jakiś czas nad tym, czy neandertalczycy praktykowali kanibalizm, materiał kopalny, zwłaszcza z francuskiego miejsca Moula-Guercy, dostarcza przekonujących dowodów, że przynajmniej niektóre grupy zjadały swoich. Kości neandertalczyków z tego miejsca wykazują takie same oznaki obróbki jak kości zwierząt. Kości zostały rozczłonkowane i młotkiem otwarte na szpik, i wykazują ślady cięcia od usuwania mięśni.

To ciekawe, jak odrażający kanibalizm jest dla nas. Utożsamiamy się z neandertalami i możemy czuć się rozczarowani, że praktykowali kanibalizm. Chociaż trudno powiedzieć, dlaczego jedli się nawzajem, istnieją dowody na dietetyczny stres w postaci hipoplazji szkliwa w niektórych miejscach, takich jak Krapina, Chorwacja. Tak więc niektóre grupy cierpiały na okresowe niedobory żywności, które spowodowały wadliwe odkładanie się szkliwa w rozwijających się dzieciach. Jeśli ludzie umierają z głodu i jest dostępne martwe ciało, historyczne relacje pokazują, że będą go jeść. Nie powinno więc dziwić, że neandertalczycy spożywali zmarłych, w przeciwieństwie do zabijania w celach konsumpcyjnych. Nie ma dowodów na to, że praktykowali kanibalizm we wszystkich czasach i miejscach, a więc mogło to być w odpowiedzi na ekstremalne warunki.

Przed dowodami z Moula Guercy, była wielka niechęć anytime ktoś zaproponował kanibalizm do wyjaśnienia uszkodzenia szczątków w poszczególnych miejscach. Myślę, że bodźcem dla wielu z nas do odczuwania powinowactwa z neandertalami jest to, że celowo zakopywali swoich zmarłych. Wydają się tacy ludzcy. Teraz, gdy wiemy, że niektórzy z naszych przodków krzyżowali się z nimi, możemy odczuwać jeszcze większy związek z nimi i będziemy musieli zaakceptować dobro wraz z możliwymi aktami przetrwania.

Kultura neandertalska przypada na okres określany jako środkowy paleolit, czyli środkową część Starej Epoki Kamiennej. Tradycja narzędzi neandertalskich określana jest mianem przemysłu mousteryjskiego (przykłady narzędzi mousteryjskich zob. ryc. 35.9 i 35.10), od stanowiska Le Moustier we Francji (zob. ryc. 35.8). Choć nie są znane szczątki neandertalczyków z Afryki Północnej, interesujące jest to, że znaleziono tam ich narzędzia (zob. ryc. 35.11). Metoda mousteryjska była ulepszeniem techniki Levallois, która zapewniała większą kontrolę nad powstającymi płatkami. Płatki były następnie modyfikowane w rozmaite narzędzia, takie jak skrobaki i rylce, spełniające różne funkcje. Niektóre z tych narzędzi były dentykulowane, co oznacza, że miały ząbki w kształcie piły. Podobnie jak H. heidelbergensis, wykonywali oni narzędzia złożone, mocując narzędzia kamienne na trzonkach i trzonkach.

Późniejsza tradycja narzędziowa (35 kya) ze stanowiska St. Cesaire we Francji jest kategoryzowana jako przemysł górnopaleolityczny, gdyż narzędzia wykazują cechy przemysłów AMH. Określana jako tradycja Chatelperronian (zob. ryc. 35.12), może być dowodem bezpośredniego lub pośredniego kontaktu neandertalczyków z AMH, co oznacza, że uzyskali oni technologię poprzez kontakt z AMH lub znaleźli jedno lub więcej narzędzi i użyli własnych metod do ich powielenia. Niektórzy uczeni twierdzą, że to drugie versus uczenie się sposobów produkcji AMH. Kilka przedmiotów z neandertalskiego stanowiska Arcy-sur-Cure, Francja, zostało zinterpretowanych jako biżuteria, inne osiągnięcie kulturowe przypisywane wyłącznie AMH.

While H. naledi and H. heidelbergensis deposited their dead in deep caves, the neandertals were the first species known to bury their dead in individual graves. Ciała często znajdowane są w pozycji zgiętej. Istnieje bardzo mało dowodów na rytuał związany z pochówkami neandertalczyków. Wygląda na to, że wykopali oni dół, złożyli ciało w otworze, stąd wygięta pozycja, i ewentualnie wrzucili do niego kilka innych rzeczy. Przedmioty te są często interpretowane jako mające jakieś znaczenie, ale zazwyczaj ograniczają się do kości zwierzęcych i połamanych narzędzi. Jednak w miejscu Teshik Tash w Uzbekistanie dziewięcioletni chłopiec został pochowany z pięcioma zestawami rogów dzikiej kozy, które mogły zdobić jego ciało. While some have suggested that he was an AMH, if he was neandertal it appears to have been a ritualized burial.

The Shanidar site (see Figure 35.13) has always been the most romantic from my perspective. Jest to stanowisko jaskiniowe, które doświadczało okresowych zawałów i przyniosło szczątki kilku interesujących osobników, z których część została celowo pochowana. Shanidar 1 był dorosłym mężczyzną. Choć ostatecznie padł ofiarą zawału, przeżył jedno lub więcej wcześniejszych traumatycznych wydarzeń w swoim życiu. Uważa się, że był częściowo niewidomy z powodu urazu głowy, który dotyczył jednego z jego oczu. Brakowało mu końca jednego z przedramion, a co za tym idzie również ręki. Doznał urazu nogi, który spowodował trwałe utykanie, a niektóre z jego zębów były całkowicie starte. Interesujące jest pytanie, jak udało mu się przeżyć? Często powtarzaną odpowiedzią jest to, że w życiu pomogli mu koledzy z grupy. Jest on zatem uważany za kolejny przypadek przedludzkiego altruizmu lub przynajmniej doboru krewniaczego, jeśli opieka była zapewniona przez jego krewnych.

Shanidar 3 może być najwcześniejszym dowodem na morderstwo. Inny dorosły mężczyzna, został prawdopodobnie pchnięty nożem, o czym świadczy rana cięta na jednym z jego żeber. Podczas gdy kość wykazywała oznaki gojenia, nie wiadomo, czy zmarł z powodu rany i został celowo pochowany, czy też zginął w jaskini. Innym ciekawym pochówkiem jest Shanidar 4. Był to również dorosły mężczyzna, który został celowo pochowany, a w grobie znaleziono pyłek z ośmiu gatunków dzikich kwiatów. Podczas gdy wysoce kontrowersyjne i prawdopodobnie przypisywane do gatunku gryzoni buforujących nasiona, wielu chciałoby myśleć, że neandertalczycy nie tylko pochowali swoich zmarłych, ale także umieścili kwiaty na ich szczątkach.

Jak pisałem poprzednią sekcję, przyszło mi do głowy, że samce mogły być różnie pochowane w stosunku do samic. Chociaż nie znam odpowiedzi na to pytanie, jest ono interesujące i daje do myślenia.

Debata co do tego, czy neandertale mogły mówić, szalała przez dziesięciolecia. Przez wiele lat eksperci uważali, że ich krtań była położona zbyt wysoko w gardle, aby umożliwić mowę. Nasza krtań obniża się w trakcie rozwoju. Wcześnie jest ona umieszczona wysoko w gardle, aby umożliwić jednoczesne picie i oddychanie. Niemowlęta nie mogą mówić, dopóki krtań nie opadnie i wtedy zaczynają gaworzyć. Tak więc podczas gdy nie są mechanicznie zdolne do mówienia we wczesnym stadium rozwoju, są kognitywnie zdolne do nauki języka. Interesujące jest to, że niektórzy rodzice teraz uczą swoje niemowlęta języka migowego, aby mogli komunikować się wcześniej.

While niektórzy badacze nadal wątpią w zdolność neandertalczyków do mówienia, wielu zaakceptowało, że prawdopodobnie mieli język mówiony, ale nie byliby w stanie wyprodukować pełnego zakresu dźwięków, które charakteryzują naszą własną mowę. Odkrycie kości gnykowej neandertalczyka na stanowisku Kebara w Izraelu skłoniło wielu do zaakceptowania ich zdolności do mówienia, ponieważ jej morfologia była podobna do naszej. Kość gnykowa jest ważnym miejscem przyczepu dla więzadeł i chrząstek krtani oraz dla niektórych zewnętrznych mięśni języka (tj. geniohyoid, hyoglossus). Najbardziej wymownym dowodem przemawiającym za mową neandertalczyków, oprócz wszystkich moich wcześniejszych argumentów, jest obecność w ich genomie genu FOX P2. My również posiadamy ten gen i odgrywa on ważną rolę w nabywaniu języka.

.