The Sarsen Stones of Stonehenge

Kamienie sarsenowe ze Stonehenge stanowią główny materiał budowlany użyty w konstrukcji pomnika, z którego pozostały 53 kamienie, z około 85 w oryginalnej strukturze. Sarsen stone is a silicified sandstone found as scattered blocks on the chalk in southern England. Nie ma znaczącego geologicznego źródła kamienia sarsenowego w bezpośrednim sąsiedztwie Amesbury, jest tylko kilka rozproszonych pojedynczych sarsenów, takich jak Cuckoo Stone i w Bulford, ale nie ma sztolni sarsenowych. Co ciekawe, mój przyjaciel Pete Glastonbury, Wiltshire Antiquarian, wskazał, że istnieje również kolekcja sarsenów w długim kurhanie w pobliżu Robin Hood’s Ball, które musiały pochodzić z lokalnego źródła.

The lack of a local geological source for the main building material appears to have been first recorded in 1562 by Herman Folkerzheimer, a Swiss visitor who, after riding from Salisbury to Stonehenge, noted 'they stand…in a very extensive plain at a great distance from the sea, in a soil which appears to have nothing in common with the nature of the stones or rocks.’

Lockeridge Dene Wiltshire

Najbardziej prawdopodobnym źródłem tych kamieni są obecnie Marlborough Downs, gdzie pozostały ich tysiące, pomimo komercyjnej eksploatacji do początku XX wieku. W czwartek 18 lutego, w cudownie słoneczny poranek, Pete Glastonbury oprowadził mnie po jednej z takich „sarsenowych sztolni” w Marlborough Downs. Odwiedziliśmy Lockeridge Dene, gdzie zrobiono te fotografie.

Głazy sarsenowe są tu pozostałością złoża piaskowca, który utworzył się na kredzie ponad 30 milionów lat temu. W głazach można dostrzec otwory korzeniowe roślin, które rosły, gdy złoże było jeszcze miękkim piaskiem. Później, w zimniejszym klimacie, piaskowiec został rozbity przez lód i wodę.

Sarseny były znane lokalnie w Wiltshire jako „Grey Wethers” ze względu na ich podobieństwo do owiec. Były one wykorzystywane jako materiał budowlany przez ponad pięć tysięcy lat, od najwcześniejszych prehistorycznych zabytków.

Kamienie sarsenowe byłyby pierwotnie powszechnie spotykane w tym krajobrazie. Lockeridge Dene zostało zakupione przez National Trust w 1908 roku, przed czym wiele z tych kamieni zostało usuniętych na potrzeby lokalnego przemysłu budowlanego. Dowody wciąż można zobaczyć, gdzie kamienie zostały rozszczepione w przeszłości.

Strona leży w North Wessex Downs Area of Outstanding Natural Beauty i, wraz z sąsiadującymi Fyfield Down i Piggledene, jest jednym z najlepszych miejsc, aby zobaczyć kamienie in situ.

If the Stonehenge sarsens were in fact sourced from the Marlborough Downs, our Neolithic ancestors clearly possessed tremendous organisational skills and technical abilities to haul them a distance of approximately 23 miles across the Vale of Pewsey and Salisbury Plain.

Neil Wiseman, autor Stonehenge and the Neolithic Universe uprzejmie dostarczył mi wczoraj powyższą fotografię, wykonaną przez archeologa profesora Richarda Atkinsona podczas prac konserwatorskich w Stonehenge w latach pięćdziesiątych. Przy pierwszym oglądaniu uderzyło mnie poczucie ponadczasowości, jakie wywołuje, oraz czysty ludzki i mechaniczny wysiłek związany z przesuwaniem kamienia. Największymi podnoszonymi kamieniami były centralne trylity wewnętrznej podkowy, a ciężar samego tylko zachowanego „Wielkiego Trylitu” Kamienia 56 szacuje się na 23,06 tony. Lady Antrobus odniosła się do tego kamienia jako do 'Króla Mistycznego Kręgu’.

Powyższa fotografia ilustruje okrągłe wgłębienie w ziemi, obszar używany do wypalania i rozszczepiania kamieni, gdy były przygotowywane do usunięcia z Lockeridge Dene.

Istnieją inne szkoły myślenia, które sugerują, że sarseny – lub przynajmniej niektóre z nich – były ciągnięte z alternatywnych sztolni, takich jak ta w Valley of the Stones w Dorset, pokazana powyżej.

Dopóki nie zostanie przeprowadzone pełniejsze badanie mineralogii sarsenu, jak w przypadku tak wielu aspektów zabytku, prawdziwe źródło sarsenu kamieni Stonehenge pozostanie tajemnicą.

On the return drive south through Wiltshire, we stopped at Silbury Hill, West Kennet Long Barrow and the Long Barrow at All Cannings, but those stories will have to waitit for another day.

.